MARLEY (2012)
- ΕΙΔΟΣ: Ντοκιμαντέρ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κέβιν Μακντόναλντ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 144’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ
Η ζωή, η μουσική, η ιδεολογία και ο επιδραστικός θρύλος που κατέληξε να γίνει ο Μπομπ Μάρλεϊ, μέσα από ένα μακροσκελέστατο σε διάρκεια ντοκιμαντέρ που πραγματοποιήθηκε με την απόλυτη υποστήριξη της οικογένειάς του.
Η μυθική μορφή που συνοδεύει τη reggae μουσική όπως ο Κάστρο την Κούβα, στην πραγματικότητα και για τον περισσότερο κόσμο αποτελεί ένα… άγνωστο μυστήριο! Το ντοκιμαντέρ του Κέβιν Μακντόναλντ έρχεται να καλύψει την όποια απορία εκείνων που ενδιαφέρονται ουσιαστικά για τις απαντήσεις, όμως, παρά τη μεγάλη του διάρκεια, σε αφήνει για πάντα να αιωρείσαι γύρω από την αύρα ενός ειδώλου που ο σκηνοθέτης δεν τολμά ποτέ να κρίνει.
Το υλικό που έχει στα χέρια του ο Μακντόναλντ είναι συγκλονιστικό. Η δουλειά αρχείου σε κάνει να ζητάς διαρκώς ακόμη περισσότερα και οι συνεντεύξεις, από έναν ιδιαίτερα κλειστό, επιλεκτικά διαλεγμένο κύκλο συνεργατών και οικογενειακών μελών, ξεφεύγουν απ’ τις εύκολες παγίδες ενός μνημοσύνου ή της αγιογραφίας, ώστε να μάθεις όσο το δυνατόν περισσότερες αλήθειες για το Μάρλεϊ πίσω από τη μουσική και την εκρηκτική του παρουσία – «χάσιμο» επί σκηνής. Κι όμως, στο φινάλε, η προσωπικότητά του παραμένει ένα αξεδιάλυτο μυστικό. Και η κρίση σου πάνω στον άνθρωπο Μάρλεϊ μετατοπίζεται ανάλογα με τον ομιλητή και τη σχέση που είχε μαζί του, αν όχι ανάλογα με το βάθος της ειλικρίνειας σε αυτά που έχει να πει… εκ πείρας.
Με αυτόν τον τρόπο, ο χαρακτήρας του Μάρλεϊ απεικονίζεται ως εκείνος του οραματιστή ενός μουσικού κινήματος που λίγο έλειψε να ταυτιστεί με θρησκεία, ενός ταπεινού και φιλελεύθερου πρότυπου κουλτούρας και τρόπου ζωής, ενός μανιακού καταναλωτή «φούντας» που περνούσε από αμέτρητους ελέγχους στις περιοδείες του ανά τον κόσμο, του χείριστου παραδείγματος του πάτερ φαμίλια με αμέτρητα εξώγαμα, ερωμένες και τα νόμιμα παιδιά του που, εμφανώς, δεν έχουν την καλύτερη άποψη για τον τρόπο με τον οποίο τα ανέθρεψε, του «πιονιού» στα χέρια σκαιών πολιτικών και, τελικά, του μάρτυρα της επάρατης νόσου (που τον πήρε από τη ζωή μόλις στα 36 του χρόνια). Παραδόξως, και παρά τις συνεντεύξεις με τους κατάλληλους ανθρώπους, το «Marley» δε σχολιάζει ποτέ το παραμικρό, ο Μακντόναλντ δεν κάνει ερωτήσεις που αφορούν σε κάτι βαθύτερο από την αναμνησιολογία και μια εικόνα αντιθέσεων από τα λεγόμενα όλων διατηρεί την αίσθηση του αινιγματικού χαρακτήρα που, απλώς, έφυγε άδοξα, χωρίς ποτέ να αντιλαμβανόμαστε τι ήταν αυτό που γέννησε το μουσικό φαινόμενο που λέγεται Μάρλεϊ. Από την άλλη, βέβαια, η μάλλον ηθελημένη ασάφεια ήταν και εκείνη που δημιούργησε ή και προστατεύει το μύθο του Μάρλεϊ.
Από το υπόλοιπο υλικό αρχείου, το συναυλιακό είναι εκείνο που σε κάνει να αισθάνεσαι τη δύναμη της σχέσης του ανθρώπου με τη μουσική του, είναι εκείνο που μεταδίδει την ένταση και τη συγκίνηση (πέρα από το θάνατο…) σε όλο το φιλμ και, αναμφίβολα, οι στιγμές αυτές θα σε κάνουν να έρθεις πιο κοντά στο νόημα του ποιος μπορεί να ήταν ο Μάρλεϊ! Χωρίς λόγια, χωρίς διάθεση να κρίνεις, με την ειλικρίνεια αυτού που βίωνε μέσα από την Τέχνη του.