FreeCinema

Follow us

MAN AT SEA (2011)

  • ΕΙΔΟΣ: Δραματική Περιπέτεια
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κωνσταντίνος Γιάνναρης
  • ΚΑΣΤ: Αντώνης Καρυστινός, Θεοδώρα Τζήμου, Νίκος Τσουράκης, Ρεζά Αχμαντίν
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 92'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ

Επανασυνδεόμενος μετά χρόνια (και τον εν πλω χαμό του γιου τους) με τη γιατρό γυναίκα του σε δεξαμενόπλοιο προς πτώχευση εταιρείας, καπετάνιος περιμαζεύει 30 έφηβους Αφγανούς ναυαγούς. Η σε λεπτές ισορροπίες συμβίωση των ξένων με το πλήρωμα εκτρέπεται όταν οι απόπειρές του να βρει τόπο αποβίβασης γι’ αυτούς καταλήγουν σε τραγωδία. Ποιο είναι το λιμάνι καθενός;

Ο γράφων θεωρεί μόνο σχεδόν καλοτάξιδο σκαρί του Κωνσταντίνου Γιάνναρη το «Από την Άκρη της Πόλης». Το «Κοντά στον Παράδεισο» με δυσκολία θα έβγαινε σήμερα έστω απ’ το καρνάγιο, τα «Δεκαπενταύγουστος» και «Όμηρος» έμπαζαν, λιγότερο ή περισσότερο, νερά ρίχνοντας κάβο, όπως και τούτο δω, στην απώλεια ως στοιχειό, την πίστη (στο Θεό, τον εαυτό και τον πλησίον) και τη διάψευση ή τη διατράνωσή της, τη βίαιη Οδύσσεια της ελευθερίας, τον ανδρισμό υπό επίθεση ή σε κρίση, το μεταναστευτικό ως ανοιχτή πληγή, πεδίο τριβής, εστία «μόλυνσης».

Μόνο που το πέμπτο μπάρκο του αποκαλούμενου (πάλαι ποτέ όχι άδικα) «κινηματογραφικότερου» ενεργού εγχώριου auteur, κλυδωνιζόμενο σαν καρυδότσουφλο μεταξύ του promo ναυτιλιακής (το ακύμαντα θελκτικό στιλπνό look της φωτογραφίας σε καραβίσιο διάκοσμο και οι υπερ-βάρδιες του μοντάζ), του «Das Experiment» (το in vivo test των αβυσσαλέων ορμεμφύτων μας και η μοιραία παταγώδης αλλά ανθρώπινη, εξιλεώσιμη αποτυχία σε αυτό) και των ταινιών ανταρσίας (το τρικύμισμα της υπό όρους ιεραρχίας και εξουσίας συνύπαρξης αλάργα, στα ανοιχτά του Κόσμου και της ύπαρξης), στο τσακ δεν καταπίνει το θεατή που βγάζει εισιτήριο για οιονεί πελάγωμα.

Γαμομπελάδες, ανθρωπιστική κρίση, τα προσφυγικά κόμπλεξ κι εκείνα των εισδοχέων, μαγκιές πόλεμου νεύρων, στραβές, τα εγκληματικά προδίδοντα συμφέροντα, τύψεις, μυστικά και ψέματα στην ίδια καμπίνα στριμώχνονται άσχημα, ενώ η αφήγηση διατάζει συνεχώς «πρόσω ολοταχώς» στον Avid την ιστορία που μοιάζει να’ χει σπρωχθεί στο φινιστρίνι και να βγαίνει σμικρυμένη με μικρές μανούβρες από εκεί, η Τζήμου (η ξανθιά Ελάιζα Ντουλίτλ του δημιουργού) για ώρα λέει λάθος τις ατάκες της, η χριστιανικών ρευμάτων «τιμωρία» του δουλεμπορικού επεισοδίου στέλνει το sui generis SOS της δεν ξέρω σε ποιον, ενώ ο θερμαστής σασπένς έχει «ξεφύγει» στην κλιμάκωση εχθροπραξιών. Εκεί, πια, χάσματα στη δραματουργική εγκαθίδρυση συμμαχιών ή κοντρών και πρόσωπα που μπαινοβγαίνουν άτακτα στο αμπάρι (προσέξτε τα διακοσμητικά θηλυκά των λαθραίων και το πλάνο του κεριού που σβήνει – what?) πώς να κόψουν αζιμούθιο;

Δεν είναι οι μόνες ξέρες που καραδοκούν εδώ: Το βαλτό στο mixage sonar ήχων σκηνών συμπλοκών και πλήθους πιάνει πάτο (μάλλον γιατί το post τον… πίνει στο πολύ κολύμπι παρά ηθελημένα ιμπρεσιονιστικά). Τα αξελερέ συννέφων ως ιντερλουδιακή επωδός φέρνουν ανεπιθύμητα την αρμύρα της διαφήμισης στα χείλη. Και η ευδιάκριτη για αρκετά δευτερόλεπτα επιγραφή «ΕΜΑΚ» στο πλάι ενός φουσκωτού αυτού του… ΣΑΜΙΝΑ βγάζει μάτι, ακόμη και σε μια νυχτερινή σκηνή, και απογοητεύει για την εν προκειμένω προχειρότητα του καταστρώματος παραγωγής (κρεμάστε στο κατάρτι τον υπαίτιο – prop master, script ή σκηνογράφο, εσείς ξέρετε).

Υπάρχει μία σανίδα σωτηρίας και αυτή είναι η επιδέξια εκφραστική αξιοποίηση των χώρων (όψιμα μία λαβυρινθώδης σιδερένια φυλακή) από το φακό, ενώ στο πρώτο μισό του νηολογίου δε σου επιτρέπεται να νιώσεις βατσιμάνης. Κι έτσι, όμως, γρήγορα πάει στράφι το φυλλάδιο που έχεις βγάλει. Πίστευα ακράδαντα (πολλά χρόνια, προτού δω την ταινία) ότι το υγρό στοιχείο της γλώσσας κάποιων ντόπιων κριτικών, ύστερα από διπρόσωπο γλείψιμο επί δεκαετία και, έχει βάλει το χεράκι του στο σταδιακό φουντάρισμα της στάθμης της φιλμογραφίας του Γιάνναρη (έπονται κι άλλα θύματα). Ελπίζω ότι, για πρώτη φορά, μια συλλογική ειλικρινής πατητή εις βάρος του θα βοηθήσει στο ξέβρασμά του εκ νέου στην καλλιτεχνική επιφάνεια. Για την κόψη του κύματος θα απαιτηθεί εκ μέρους του, ωστόσο, πλέον πολύ κουπί…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Όχι, αν είσαι της multiplex κρουαζιέρας. Ίσως, αν σε ψάρεψε το θέμα και αντέχεις τη φουρτουνιασμένη «ποιότητα». Ναι, αν ανήκεις στο επιβατικό κοινό του δημιουργού και του με ελληνική σημαία σινεμά – αλλά ίσως δεις (κι όχι με κιάλι) ότι εδώ αμφότεροι έχουν εξοκείλει.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.