του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Αυτό που κάποτε ήταν προσμονή για έξυπνους διαλόγους, χιούμορ και ρομαντικές ιστορίες, η ετήσια παραγωγή του Γούντι Άλεν, τα τελευταία χρόνια έχει καταντήσει δυσβάσταχτη υποχρέωση σε συνδυασμό με απογοήτευση και στενοχώρια για την κατάντια ενός από τους ευφυέστερους σεναριογράφους. Τη «μαγεία» που υπόσχεται η ταινία θα τη βρεις μόνο στον τίτλο, γιατί από τη στιγμή που θα αρχίσει η προβολή, το μόνο που θα δεις στην οθόνη θα είναι μια ξεπλυμένη εκδοχή μοτίβων που έχεις δει πολύ καλύτερα ανεπτυγμένα στην παρελθούσα φιλμογραφία του Άλεν.

Η «Μαγεία στο Σεληνόφως» χρησιμοποιεί το μοτίβο της μαγείας, που έχεις δει και ξαναδεί. Χωρίς να είναι τόσο… τέρας όσο το «Scoop», αλλά ούτε καν να πλησιάζει το χιούμορ της «Κατάρας του Πράσινου Σκορπιού» που προκαλούσε το γέλιο απλώς και μόνο με δύο γεωγραφικές αναφορές («Madagascar- Constantinople»). Το σενάριο δίνει την εντύπωση ότι είναι πρόχειρα και βιαστικά γραμμένο, σαν να είναι η πρώτη γραφή μιας ταινίας που ενδεχομένως να ήταν καλύτερη, αν οι χαρακτήρες ήταν πιο ολοκληρωμένοι, αν υπήρχε λίγη πρωτοτυπία, αν υπήρχαν κάποια αστεία. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι αυτή τη φορά ο Άλεν αδιαφόρησε εντελώς για τους β’ ρόλους, εκείνους που συνήθως θυμάται κανείς περισσότερο στις ταινίες του. Εκτός από τους δύο πρωταγωνιστές, τον Κόλιν Φερθ και την Έμμα Στόουν – που, εδώ που τα λέμε, δεν έχουν κι αυτοί πολλά να κάνουν ή να πουν – δε θυμάσαι κανέναν άλλον μετά και με το ζόρι ψάχνεις καμιά αξιομνημόνευτη ατάκα.

Η «σύγκρουση» στη «Μαγεία στο Σεληνόφως» είναι ανάμεσα σε δύο αντιλήψεις και δύο κόσμους. Την ορθολογιστική κοσμοθεωρία του Βρετανού Στάνλεϊ, ο οποίος, όμως, μεταμφιεσμένος σε Κινέζο, κάνει καριέρα ως μάγος μεταμφιεσμένος σε Κινέζο και από την άλλη πλευρά της νεαρής Αμερικανίδας Σόφι, που έχει (;) επαφή με τον αθέατο κόσμο και αναζητεί τη μαγεία στη ζωή. Στο πλουσιόσπιτο όπου θα συναντηθούν, οι αντιλήψεις τους θα συγκρουστούν. Εκείνος παρά την ξινίλα που τον χαρακτηρίζει και τον κάνει δυσάρεστο σε όλους, τελικά, θα παραδοθεί στα αισθήματά του για τη Σόφι.

Και εδώ αρχίζουν όλα τα προβλήματα της ταινίας. Η ρομαντική φύση τής σχέσης δεν εξηγείται με κανέναν τρόπο, αφού ακόμη και τη στιγμή που ο Στάνλεϊ εξομολογείται τον έρωτά του, προσβάλλει αδιάκοπα τη Σόφι. Η μόνη επαφή που έχουν μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι η προσπάθειά του να την αποκαλύψει ως απατεώνισσα, η φιλοσοφική διδασκαλία του (έχει διαβάσει Νίτσε) και μια – καθοριστική, όπως φαίνεται – βροχερή βραδιά σε ένα αστεροσκοπείο.

Ο Κόλιν Φερθ παίζει με απόλυτη ακρίβεια τον στυφό Βρετανό, αν και δείχνει να υποδύεται λίγο άβολα έναν τόσο δυσάρεστο χαρακτήρα, η Έμμα Στόουν είναι χαριτωμένη όσο δεν παίρνει, αλλά δεν έχει και κανέναν καλογραμμένο ρόλο, η Κυανή Ακτή είναι κινηματογραφημένη σαν παράδεισος, αλλά ζωή και ενδιαφέρον η ταινία δεν έχει με τίποτα. Άσε που, για ακόμη μια φορά μέσα σε όλες τις επαναλήψεις, ο Άλεν επαναλαμβάνει και το μοτίβο της σχέσης με τεράστια διαφορά ηλικίας (δεν κουράστηκε πια;)! Ειδικά με τα «μαθητικά» ρούχα που φοράει η Στόουν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, ο Φερθ στο τέλος μοιάζει με επικηρυγμένο παιδεραστή. Αμάν!