του Ηλία Φραγκούλη

Μπορεί η συγκλονιστική παρουσία ενός ηθοποιού να υποστηρίξει από κεντρικό ρόλο έως και ολόκληρη ταινία; Το παράδειγμα του Τζόναθαν Μέιτζορς μας δίνει αρνητική απάντηση. Κατά κάποιο τρόπο, παρακολουθώντας τα «Όνειρα Ιλουστρασιόν», σκεφτόμουν ακόμη μία… χαμένη ευκαιρία της φετινής κινηματογραφικής σεζόν, η οποία θα πρόσφερε ένα ιδανικό double feature μαζί με τούτο εδώ: το «The Last Showgirl». Με την αντίθεση μίας λιγότερο ισχυρής ερμηνείας από την Πάμελα Άντερσον εκεί, αλλά με μία ιστορία καλύτερα δομημένη δραματουργικά. Το δεύτερο αποτελεί μέγα πλήγμα εδώ…

Ο ήρωας που υποδύεται ο Μέιτζορς υπάρχει στη ζωή μονάχα με το όραμα του να γίνει ένας διάσημος bodybuilder που ο κόσμος θα αναγνωρίζει και θα θαυμάζει από εξώφυλλα περιοδικών, σχεδόν όπως και το σύμπαν της Άντερσον εμπεριέχει κυρίως την ικανοποίηση του ν’ ανεβαίνει σε μια πίστα και να ξεγυμνώνεται για το κοινό της. Ο χαρακτήρας εδώ, όμως, είναι εξαιρετικά ασταθής συμπεριφορικά (κυρίως), με το φιλμ να καταλήγει να παρουσιάζει ένα άτομο που λανθασμένα κυκλοφορεί ελεύθερο ανάμεσά μας. Χωρίς θεμελιώδεις βάσεις γύρω από το background του (υπάρχει μόλις μία αναφορά σχετικά με το δράμα των γονιών του κι ένα φευγαλέο flashback ως εικόνα), συγκατοικεί με τον παππού του, βετεράνο του πολέμου στο Βιετνάμ (ολίγον άσκοπη πληροφορία, καθώς ο «ρόλος» του δεν εμπλουτίζεται από τίποτε άλλο), και στο (σαν παιδικό) δωμάτιό του οι τοίχοι και το ταβάνι καλύπτονται από αφίσες με είδωλά του, όπως το πρότυπο του mega star Μπραντ Βάντερχορν. Βιοποριστικά, ο ήρωας δουλεύει part-time σ’ ένα supermarket και ενίοτε συναντά (υποχρεωτικά, αλλά για ποιο λόγο;) μία ψυχολόγο που του εξασφαλίζει την άδεια να ζει εκτός… ασύλου ή φυλακής, δεν μαθαίνουμε ποτέ ακριβώς.

Παρά τις προσπάθειες του Μέιτζορς να δώσει ρεαλιστική πνοή στον χαρακτήρα του Κίλιαν Μάντοξ, το σενάριο του Ελάιτζα Μπάινουμ παραπαίει μεταξύ αόριστα αυτοκαταστροφικού και συνειδητοποιημένα τιμωρητικού, δίνοντας την εντύπωση του ερχομού ενός βίαιου ξεσπάσματος (τύπου «Ταξιτζής»), που όμως μονίμως φρενάρεται, με την ταινία να μην οδηγεί πουθενά. Ο Μπάινουμ δεν νοιάζεται ποτέ να τονώσει τις σχέσεις του ήρωά του στο story, ειδικά με το ντροπαλό flirt του με μία ταμία του supermarket, ενώ στο κομμάτι της σεξουαλικότητας το πράγμα καταντά αστείο (εννοώ τις δύο σκηνές κρεβατιού που υπάρχουν στο φιλμ)!

Υπάρχει νεύρο και ρυθμός σκηνοθετικά, όμως, τα «Όνειρα Ιλουστρασιόν» ξεφουσκώνουν γρήγορα σεναριακά και δεν τολμούν ποτέ να προχωρήσουν σε μία κάποια μορφή λύτρωσης για τον κεντρικό χαρακτήρα, που περισσότερο προσεγγίζεται ως «αλαφροΐσκιωτος», ένα μεγάλο «παιδί» με μικρό IQ που εντελώς σχηματικά έχει φορτωθεί επάνω του τον… εφιάλτη του «αμερικανικού ονείρου». Αρκετά ειρωνικά, αν και γυρισμένη το 2023, με τα studio να σφάζονται για τα δικαιώματά της στο Sundance, η ταινία κατέληξε στα ράφια εξαιτίας μίας δικαστικής περιπέτειας του Μέιτζορς για κακοποίηση της συντρόφου του, γεγονός που αφάνισε την καριέρα του! Διαφορετικά, θα μιλούσαμε μέχρι και για πιθανότητα υποψηφιότητας στα Όσκαρ.