του Παναγιώτη Μήτσικα

Πώς τα φέρνει η ζωή. Εικοσιεννέα ολόκληρα χρόνια πριν, δύο δίδυμα αδέλφια από το Χιλντεσχάιμ της Γερμανίας βραβεύονται με το Όσκαρ καλύτερης μικρού μήκους ταινίας κινουμένων σχεδίων για το πόνημά τους «Balance». Στο σήμερα, οι Κρίστοφ και Βόλφγκανγκ Λαουενστάιν πραγματοποιούν επιτέλους (!) το μεγάλου μήκους ντεμπούτο τους με το «Ο Λούης και οι Εξωγήινοι», το οποίο στην αγγλόφωνη διανομή του επωφελήθηκε της audio παρουσίας του Γουίλ Φόρτε στη μεταγλώττιση (για το trivia, εδώ που τα λέμε, διότι εσείς στα ελληνικά θα το ακούσετε). Πέραν τούτου… ουδέν.

Ο ήρωάς μας, λοιπόν, είναι όπως προείπαμε… ο Λούης (sic). Τώρα, το γιατί αποφασίστηκε αυτή η ελληνοποίηση του ονόματος που παραπέμπει σε φρασεολογία των ’80s, αντί απλά να χρησιμοποιηθεί το ομόηχο Λούις, είναι απορίας άξιον, αλλά πραγματικά (και) το πιο ασήμαντο εκ των προβλημάτων της ταινίας, τα δικαιώματα της οποίας αγόρασε η Warner Bros. για κάποιες αγγλόφωνες χώρες. Ο Λούης έχει χάσει τη μητέρα του εδώ και χρόνια, και ζει στο σπίτι με τον πατέρα του που μόνο ενήλικας δεν πρέπει να λέγεται, καθώς περνά κάθε λεπτό του χρόνου του σε ένα τηλεσκόπιο, εμμονικός και παθιασμένος με την ιδέα πως διαβολικοί εξωγήινοι ετοιμάζονται να εισβάλουν στη Γη. Έτσι, ο πρωταγωνιστής μας πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του εν μέσω των κλασικών προβλημάτων του bullying στο σχολείο, του ανεκπλήρωτου έρωτά του για την Τζένιφερ και, εσχάτως, της μυστηριώδους γυναίκας που προσπαθεί να πείσει τον Διευθυντή του σχολείου να τον στείλει σε ένα οικοτροφείο για προβληματικά παιδιά. Τότε είναι που ένα διαστημόπλοιο πέφτει στο σπίτι του και γνωρίζεται με ένα ιδιότυπο τρίο εξωγήινων βγαλμένο κατευθείαν (έως και ξεπατικωτούρα!) από τα σκίτσα των δημιουργών του «Toy Story».

Όπως είναι φυσικό, τα «δάνεια» των εξωγήινων από το διάσημο animation της Pixar, της διαβολικής κυρίας Ντικεντάκερ από… well, οποιονδήποτε αρχετυπικό χαρακτήρα «κακιάς» σε cartoon (και μη), δεν καταφέρνουν να σώσουν το τεμπέλικο αυτό κινούμενο σχέδιο από την παντελή αδιαφορία των μικρών σε ηλικία θεατών (για μεγάλους ούτε λόγος) και ο μόνος τρόπος να κρατήσετε το ενδιαφέρον των παιδιών σας στην οθόνη, είναι α λα Άλεξ ΝτεΛαρτζ στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι»! Δεν περιμέναμε ποτέ ότι θα το πούμε, αλλά όντως είναι (ίσως) προτιμότερο που θα βιώσετε την ελληνική μεταγλώττιση, αντί της original γερμανικής ή της αγγλικής… αγγαρείας ολκής, με τον Φόρτε να αναλαμβάνει τον ρόλο μονάχα ενός από τους τρεις εξωγήινους (για το trivia, είπαμε).

Όσο η ταινία προχωρά, τόσο πιο μονοδιάστατοι και αφόρητοι γίνονται οι χαρακτήρες. Μαζί και τα πανεύκολα κι ανέμπνευστα αστεία. Είναι προφανές, καθώς περνά η ώρα. Κανείς δεν πρόκειται να σας κατηγορήσει αν την κάνετε… Λούης (συγγνώμη).