του Ηλία Φραγκούλη

Όσο και να αγαπάς αυτό το είδος ταινιών, πρέπει κάποιος να ομολογήσει ότι στην αναζήτηση πρωτότυπων ιδεών, πλέον, οι περισσότεροι σεναριογράφοι οδηγούνται σε τέτοιες ακρότητες, που καταλήγουν να το φονεύουν δίχως οίκτο και, το χειρότερο, χωρίς ίχνος γέλιου! Το «Μία Απίθανη Σχέση» είχε κάποιες σχετικά καλές προδιαγραφές (σκηνοθέτη με ένα αξιοπρεπές βιογραφικό, υποσχόμενο καστ), αλλά κατά την αδυσώπητη διάρκεια των 125 λεπτών κάθε καλή θέληση πάει κατά διαόλου, για να καταλήξει ολόκληρο το φιλμ να μοιάζει με κακή φάρσα… πολιτικής φάρσας που χρησιμοποιεί το ρομαντικό στοιχείο σαν πιο βλακώδες πρόσχημα. Προσοχή: 25 χρόνια πριν, στη νεανική τους ηλικία, εκείνη ήταν η baby sitter του νεαρού Εβραιόπουλου που έγινε ρόμπα μπροστά της από μία… σηκωμάρα! Και σήμερα συναντιούνται ξανά, αυτός απολυμένος (λόγω ιδεαλισμού) δημοσιογράφος κι εκείνη ως η wannabe επόμενη Πρόεδρος της Αμερικής που δεν έχει ερωτική ζωή. Και θα υπάρξει μία «αναλαμπή» έλξης, κι αυτός θα πιάσει δουλειά ως κειμενογράφος της και μαζί θα οργώσουν τον πλανήτη προωθώντας τα οικολογικά της πλάνα που υποτίθεται ότι είναι το σοβαρό της «χαρτί» για να την ψηφίσει ο κόσμος! Δηλαδή, το «politically correct» έχει κάψει εγκεφάλους, όχι αστεία!

Προσπαθώντας απεγνωσμένα να κρατήσει σωστές ισορροπίες ανάμεσα σε αυτή τη μάστιγα της πολιτικής ορθότητας και την ενήλικη ρομαντική κωμωδία, το φιλμ του Τζόναθαν Λεβίν (που από το θαυμάσιο «Χυμαδιό» του 2008 έφτασε να γυρίζει μπαλαφάρες όπως το rejected στην Ελλάδα «Snatched» του 2017) καταρρέει σταδιακά λόγω της κακής χημείας της Σαρλίζ Θέρον και του Σεθ Ρόγκεν, προτού καν ο δεύτερος αρχίσει να αισθάνεται ότι παίζει σε καφρίλα της δικής του κατηγορίας και τα πάρει όλα σβάρνα δίχως καθοδήγηση, εκθέτοντας μαζί και τη συμπρωταγωνίστριά του που, αν και χάρμα οφθαλμών, στο κωμικό timing δεν το έχει. Το αποτέλεσμα βρίσκει και τους δύο στα… χειρότερά τους!

Υπάρχουν μικρές χαριτωμενιές (ο Πρόεδρος της Αμερικής θέλει να εγκαταλείψει το «άθλημα» για να γίνει ηθοποιός!), αλλά ούτε ο περίγυρος του ζευγαριού έχει στέρεες βάσεις ή έχει γραφτεί τόσο καλά και ατακαδόρικα ώστε να κάνει «πλάτες» στο όλο φιλμικό οικοδόμημα, το οποίο αντί για κάποια ενδιαφέρουσα υποπλοκή (το ρομάντζο με τον Καναδό Πρωθυπουργό σχεδόν ξεχνάς ότι υπάρχει στο σενάριο) προτιμά να κάνει «τουρισμό» σε international locations, με τους Θέρον και Ρόγκεν να σαχλαμαρίζουν (μέχρι και με χρήση ναρκωτικών σε club!) σε «δύσκολες» καταστάσεις (όπως μία τρομοκρατική επίθεση στη Μέση Ανατολή!). Να σημειωθεί ότι υπογράφουν οι σεναριογράφοι του «The Post» και του (ουπς!) «The Interview». Σαν ολέθριο τρακάρισμα ακούγεται…

Εντάξει, μην έχουμε απαιτήσεις ότι τούτο εδώ θα μπορούσε να γίνει μία ρομαντική κωμωδία με περιεχόμενο στην παράδοση των ταινιών της Κάθριν Χέπμπορν και του Σπένσερ Τρέισι ή ότι η Θέρον θα ανακάλυπτε την comedienne μέσα της σαν μία νέα Τζούντι Χόλιντεϊ (θράσος το παράδειγμα, το ξέρω), αλλά εδώ μιλάμε για επίπεδο «παιδιά, νοικιάστε και δείτε τα ‘Παιχνίδια Εξουσίας’ του Μάικ Νίκολς, και πολύ σας πέφτουν…». Όσο για την αρχική σεκάνς, του reportage στο άντρο των νεοναζί, έπρεπε να με είχε υποψιάσει για το πόσο άκυρη θα είναι όλη αυτή η «Σχέση».