του Ηλία Φραγκούλη

Έχει ενδιαφέρον, σε μια περίοδο που η Marvel και η DC (με ολόφρεσκο timing την έξοδο της «Wonder Woman» αυτή την εβδομάδα) μονομαχούν μεταξύ τους για την κατάκτηση της κορυφής του παγκόσμιου box-office ετησίως, με όπλα τις στολές των celebrity superheroes τους και budgets εκατοντάδων εκατομμυρίων, να παρακολουθούμε τη γέννηση ενός πιο απλοϊκού, local (Ιταλιάνου στη συγκεκριμένη περίπτωση) υπερήρωα δίχως έγνοιες για την προστασία της ανθρωπότητας και του πλανήτη, χωρίς ένα αναγνωρίσιμο outfit και προερχόμενο από τη… λάθος πλευρά του νόμου!

Ο Έντσο, ο κεντρικός ήρωας της ταινίας «Με Λένε Τζιγκ», είναι ένας κακομοίρης μικροκακοποιός που ζει σε ένα άθλιο διαμέρισμα, δεν έχει όρεξη να έρθει σε επαφή με άλλους ανθρώπους, στο ψυγείο του έχει σχεδόν μονάχα τις αγαπημένες του κρεμούλες και έχει αντικαταστήσει την ερωτική επαφή με έναν κάποιο εθισμό στην πορνογραφία, προφανώς συνοδεία αυνανισμού. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που αποκαλούμε «ήρωα»! Ένα ατύχημα και το μυστηριώδες περιεχόμενο ενός βαρελιού, όμως, θα τον μετατρέψουν σε οργισμένη κι ανεξέλεγκτη δύναμη, με πρώτο «δείγμα» της αντοχής του το ολοκληρωτικό ξήλωμα ενός ΑΤΜ τραπέζης, το οποίο θα κουβαλήσει μέχρι το διαμέρισμά του! Τι θα κάνει με τα χρήματα; Θα αγοράσει περισσότερες κρεμούλες και έναν προτζέκτορα για να παρακολουθεί καλύτερα τα αγαπημένα του πορνό! Πάντα με ένα φανελάκι κι ένα σλιπάκι. Αξύριστος, άπλυτος και… χωρίς καμία έγνοια για τον κόσμο.

Οι κωμικές νότες του φιλμ θα μπορούσαν να παραπέμπουν σε μια αντι-ηρωική σάτιρα του genre, τύπου «Kick-Ass» (2010). Ο Γκαμπριέλε Μαϊνέτι, όμως, δεν φαίνεται να προσανατολίζεται προς κάτι τέτοιο, τελικά, επιλέγοντας ένα είδος «ταύτισης» περισσότερο συγγενές με τον «Άφθαρτο» (2000) του Σιάμαλαν και τη δημιουργία ενός superhero που απέχει από την απεικόνιση της καρικατούρας, παρά τα… ρέμπελα χαρακτηριστικά τού Έντσο. Μιλάμε για έναν χαρακτήρα βασανισμένο, δίχως τη διάθεση να αλλάξει ζωή, να «σωφρονιστεί», να βελτιωθεί χρησιμοποιώντας τις καινούργιες, υπερφυσικές του δυνάμεις. Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό αντι-πρότυπο που εκφράζει και τον αμοραλισμό αλλά και τον μηδενισμό μιας απογοητευμένης και στα όρια της πλήρους εξαθλίωσης εποχής.

Ο Έντσο θα «ζευγαρώσει» με το ζόρι με την Αλέσια, την κόρη ενός κλεπταποδόχου που… μας άφησε χρόνους σε κομπίνα με ναρκωτικά για λογαριασμό μαφιόζικης συμμορίας. Χωρίς εκείνη να γνωρίζει τι απέγινε ο πατέρας της, θα «υιοθετηθεί» από τον ήρωά μας, ο οποίος θα προσπαθήσει να την ξεφορτωθεί με κάθε τρόπο, αφού μιλάμε για μια κοπέλα ελαφρώς διαταραγμένη ψυχολογικά, με εμμονή στον sci-fi κόσμο του αγαπημένου της anime, τον οποίο διαρκώς μπερδεύει με τη δική μας πραγματικότητα. Μοιραία, θα γίνουν και κανονικό ζευγάρι, θα αισθανθούν την αγάπη ή και την προδοσία, θα πονέσουν και θα νιώσουν πρωτόγνωρα συναισθήματα. Αυτό το δραματικό κομμάτι του φιλμ φέρνει μια ισορροπία αναγκαία, δίπλα στον τυπικό περίγυρο του κόσμου του οργανωμένου εγκλήματος.

Από την απέναντι πλευρά, ο κακός της ιστορίας είναι ο Τσίνγκαρο, ο αρχηγός μιας ανερχόμενης συμμορίας, ψωνισμένος με τη διασημότητα, πρώην παίκτης τηλεοπτικού talent show (!), ο οποίος φθονεί τον Έντσο για τα views που πέτυχε στο YouTube από το βιντεάκι της «μετακόμισης» του ΑΤΜ. Ένας πραγματικά επικίνδυνος ψυχοπαθής που σκοτώνει εν ψυχρώ (ή αφήνει τα σκυλιά του να αποτελειώνουν το θύμα του) και επιθυμεί να μάθει την προέλευση της μυστικής δύναμης του Έντσο, έτσι ώστε να γίνει κι εκείνος ένας media celebrity. Πέραν της σάτιρας, η σκιαγράφηση αυτού του χαρακτήρα έχει ένα εξαιρετικά οξύ point για την εποχή στην οποία ζούμε και προσθέτει θετικά πρόσημα στο φιλμ.

Και ενώ σε ουσία εκπλήσσει το «Με Λένε Τζιγκ», η ίδια η ιστορία που παρακολουθούμε δεν έχει τα κότσια να διαφοροποιηθεί ή να παρουσιάσει κάποια εναλλακτική εξέλιξη στην πλοκή της, με το σενάριο να ακολουθεί στερεότυπα του crime genre, χωρίς κάποια στοιχειώδη βαρύτητα. Σίγουρα δεν είναι μια χαμένη ευκαιρία, αλλά πέραν των χαρακτήρων και της «χημείας» τους, τούτο το φιλμ δεν κάνει τη διαφορά που θα ήθελες να δεις μέχρι τέλους, χαρίζοντας μονάχα στιγμές καλού σασπένς και κατάμαυρου χιούμορ, ενίοτε και λαϊκίστικα ευχάριστου. Κοινώς, δεν είναι και ο «Άφθαρτος»! Αλλά είναι σίγουρα μια αξιομνημόνευτη περίπτωση που φλερτάρει με το είδος της κομιξάδικης περιπέτειας, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Έντσο θα επιστρέψει στις μεγάλες οθόνες στο κοντινό μέλλον. Χαρήκαμε που τον γνωρίσαμε και θα περιμένουμε την εξέλιξή του με μεγάλη περιέργεια.