FreeCinema

Follow us

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΓΕΛΑ (2012)

(L' HOMME QUI RIT)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα Εποχής
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζαν-Πιέρ Αμερί
  • ΚΑΣΤ: Μαρκ-Αντρέ Γκροντάν, Κρίστα Τερέ, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Εμανουέλ Σενιέ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 95’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: VIDEORAMA

Προεπαναστατική Γαλλία, 18ος αιώνας: κομπογιαννίτης «ανασταίνει» ορφανά, αγόρι και αόμματο κορίτσι που αυτό έσωσε απ’ το χιόνι. Η τρόικα επιβιώνει χρόνια ως περιοδεύων θίασος κι έπειτα σε τσίρκο, με ατραξιόν μια – μόνιμα στο στόμα τού παλικαριού μετά από φρικτό πείραμα φυγά αντάρτη – ουλή θυμηδίας. Αίφνης: περιουσία, αρχοντικό, ευγενική καταγωγή, θώκος στο Κοινοβούλιο των πλούσιων καθαρμάτων, μια δούκισσα που τον διεκδικεί απ’ την παιδική του αγαπημένη! «Το’ xει»;

Χωρίς περιστροφές: ψάξτε το εξπρεσιονιστικά βωβό «Ο Άνθρωπος που Γελά» του Πάουλ Λένι. Parce que, αν κι όχι ποταπό, είναι πιο θεατρινίστικα φλου απ’ ότι αντέχει η εξοχότης τού ενημερωμένου θεατή το μεταξύ-Γκίλιαμ-και-Μπέρτον-περιόδου σαλτιμπάγκισμα τού auteur του «Ανώνυμοι Ρομαντικοί» με – μοιραία περιτετμημένο – το κλασικό μυθιστόρημα του Ουγκώ (ένα πολιτικοκοινωνικό «Κατηγορώ» ρομαντικού κλαυσίγελου απ’ τ’ αλώνια στα σαλόνια, «Πώς τα φέρνει η ζωή!») για μία τοιχοπροσωπογραφία περί τη σαγήνη της ασχήμιας ως εκθέματος, το βλέπειν / βλέπεσθαι ως βιοκαθορισμό, το σήμερα των «τεράτων» ως ψυχαγωγών – ινδαλμάτων, την ανθρώπινου δάκτυλου αιώνια αδικία και τη συντριβή του ιδεαλισμού.

«Je suis un misérable!», κραυγάζει ενώπιον των αριστοκρατών που τον χλευάζουν ο χαρακωμένος Γκουινπλέιν – και το ίδιο… λένε εδώ το αντικάρφωμα χωροχρονικών συντεταγμένων από το καραβάνι σεναρίου κι εικαστικών στα studio Μπαράντοφ της Πράγας (η Cinecittà της νέας χιλιετίας), το «γενικό – κοντινό» στιλάκι του μοντάζ που αρχικά γρηγορεί κατακριτέα στο tempo, οι με στόμφο καμποτίνου αποστροφές για την ταξική τάφρο και τα χθόνια κουσούρια του ανθρωποείδους, το επεισοδιακό και νευρωσικού βάθρου σημάδεμα του ανέφικτου «Είσαι το Ταίρι Μου» χρονικού, το ανοίκεια ευφραδές ψυχορράγισμα της τυφλής νιάς, η μπουφόνικη ρεντιγκότα score του Στεφάν Μουσά («Οι Ζωές των Άλλων») και η κα Πολάνσκι, διανομή με très beau μπούστο χωρίς γούστο.

Όχι για τα πανηγύρια οι ατάκες της πένας της «φωνής της Γαλλίας» που… γράφουν στο διηνεκές («Η ευτυχία είναι για τους αυτάρκεις!»), οι απηχήσεις Joker (ναι, από τούτη εδώ τη μούρη εμπνεύστηκε ο Μπομπ Κέιν για τη DC τον αντιήρωα του «Σκοτεινός Ιππότης») στην επαναστατική αγόρευση «τζέντλεμαν» στα έδρανα των Πατέρων του Έθνους, o θαλαμηπόλος του Σερζ Μερλάν και τα, κινηματογραφικά σωτήρια σε ακόμα μια ταινία, έγχορδα του Άρβο Περτ στη demi-«Ρωμαίος και Ιουλιέττα» κορύφωση χαμού. Αλλά «εμπρός της γης οι κολασμένοι» όχι τρελά για τον «Άνθρωπο που Γελά» κομσί κομσά. Μην κλάψεις ένα οχταευράκι…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Francophones / του «κλασικού» / μιας κάποιας ηλικίας / fan club του Ντεπαρντιέ, peut-être θα σας μιλήσει, αλλά πολλά πολλά μην περιμένετε. Οι αποδέλοιποι, βαστάτε για το «Οι Άθλιοι».


MORE REVIEWS

ΜΠΑΣΤΑΡΔΑ

Δέκα νεαρά παιδιά το σκάνε από τα σπίτια τους και δίχως καμία επικοινωνία με γονείς ή τον έξω κόσμο, περνούν μερικές ανέμελες μέρες σε μια απομονωμένη εξοχική κατοικία. Πόσο θ’ αντέξουν μεταξύ τους αυτή την «ουτοπική» φυγή και πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να εντοπιστούν τα ίχνη τους από τους ενήλικες;

ΣΤΑ ΑΚΡΑ

Στη Μαδρίτη του σήμερα, μια σειρά από παράλληλες ιστορίες καθημερινών ανθρώπων συναντιούνται υπό τη φρικτή συνθήκη των εξώσεων από κατοικίες οι οποίες βγαίνουν σε πλειστηριασμούς.

Ο ΑΘΩΟΣ

Ιταλός αριστοκράτης του 19ου αιώνα με ζωή χλιδής, γυναίκα και ερωμένη, κλονίζεται όταν συνειδητοποιεί πως η σύζυγός του διαθέτει εραστή. Μία εγκυμοσύνη θα περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα για όλους.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΚΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟ

Μεσίτης παρουσιάζει σε παντρεμένο ζευγάρι - πιθανούς αγοραστές το υπόγειο «μυστικό» μιας ονειρεμένης κατοικίας στα προάστεια: έναν αγωγό που τους δίνει πρόσβαση σε κάτι το οποίο μπορεί ν’ αλλάξει ριζικά τη ζωή τους και καταλήγει… ξανά στο ίδιο σπίτι! Αλλά έχοντας κάνει κι ένα άλμα δώδεκα ωρών μπροστά στο χρόνο!

Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΚΟΜΠΡΟΜΑΤ

Ο Ματιέ, ένας σαρανταπεντάρης επικεφαλής της Alliance Française, βρίσκεται με μετάθεση στο παγωμένο Ιρκούτσκ της Σιβηρίας, υπεύθυνος για τη διάδοση του γαλλικού πολιτισμού και τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ των χωρών Γαλλίας και Ρωσίας. Μετά από μία παράσταση μπαλέτου με ομοερωτικά στοιχεία, την οποία διοργανώνει, αλλά και τη γνωριμία του με μια Ρωσίδα, οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας τον έχουν στο στόχαστρο και σύντομα βρίσκεται κατηγορούμενος για παιδική πορνογραφία.