ΟΙ ΜΑΓΟΙ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣ (2012)
(LES SEIGNEURS)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ολιβιέ Νταάν
- ΚΑΣΤ: Ζοζέ Γκαρσιά, Ζαν-Πιερ Μαριέλ, Γκαντ Ελμαλέ, Ζοϊστάρ, Ομάρ Σι, Φρανκ Ντιμπόσκ, Ραμζί Μπεντιά
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 97’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: VILLAGE FILMS
Ξοφλημένος σε σημείο μπέκρας πρώην άσος του ποδοσφαίρου υποχρεώνεται, προκειμένου να κρατήσει επιμέλεια κορούλας κατόπιν διαζυγίου, να μανατζάρει σύλλογο μικρού νησιού αλιέων που αγωνίζεται στο Κύπελλο. Ο πρόεδρος, κονσερβοποιός σαρδελών που πάει για φαλιμέντο, θέλει τα χρήματα του τίτλου για να μη στερηθεί το ψωμί του το χωριό ενώ ο κόουτς καταφεύγει σε άλλα, για διάφορους λόγους εκτός γηπέδων τέως αστέρια του γρασιδιού. Όλοι μαζί θα δουν δίχτυα ή θα βάλουν αυτογκόλ;
Μέχρι εκ νέου να σκοράρει ή να σουτάρει στο Θεό με το προσεχές «Γκρέις του Μονακό», κάντε κερκίδα. Και, δυστυχώς, ετοιμαστείτε να γιουχάρετε εν πολλοίς το σχεδόν παλτό τελευταίο τού επιδόσεων Ζιζού realisateur τού «Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο», κάτι σαν το «Άντρες με τα Όλα Τους» σε μπακότερμα με το προ 15ετίας «Les Collègues», διαιτητή το «Local Hero» και επόπτες τα «Οι Αντικαταστάτες» και «Είναι Τρελοί Αυτοί οι Βόρειοι» στη Βρετάνη. Ναι, εδώ χτυπάνε ατελέσφορα ξανά και ξανά κόρνερ οι κίτρινες και κόκκινες κάρτες σε επεισόδια συνύπαρξης, οι τρίπλες πολιτισμικού σοκ και ο με γκάου πάσες εμψύχωσης ευγενής κοινός στόχος – ενώ προωθούνται (ή, τελοσπάντων, αυτή ήταν η προπονητική τακτική) ως χαφ περαιτέρω ποικίλοι Μήτρογλου του μικρού και μεγάλου τρικολόρ εκράν: ο πρωταγωνιστής του «Κεφαλαίου» του Γαβρά μαλλιάς με ψυχολογικά και μανία με το Playstation, το τσικό τού «Άθικτοι» καρδιοπαθής κάτσε-σήκω από γυναίκα και με γυαλιά μυωπίας, ο ξανθός τού «Disco» επίδοξος ηθοποιό με απωθημένο «ψαρεμένο» πέναλτι και δε συμμαζεύεται.
Το αυτό και το τόπι απ’ την εστία, όπου δέχονται συνεχή τέρματα: Η αδρεναλίνη αγωνιστικού χώρου (ξέρεις, μια κρίσιμη φάση σε αγωνιώδες slo-mo πολλαπλών οπτικών γωνιών) που, προτού εγκαταλείψει το κατενάτσιο, τρώει τάκλιν για καμιά ώρα και βγάζει οφσάιντ τις αστειότητες (του τύπου «δύο συμπαίκτες για την ίδια κεφαλιά»). Η «δεν πετάει η ομάδα» ενδεκάδα «καθένας με την τρέλα του» περσόνων (το παρωδικό τείχος από καούκες δε δέχεται το σουτ στα αρ#ίδια αλλά τα καλαμπούρια τους συνήθως στέλνουν στη σέντρα την equipe). Οι καταστάσεις παράγκας (μια παράσταση του «Συρανό ντε Μπερζεράκ» ως μεταγραφικό δόλωμα για τον επιθετικό-Θέσπη). Τα θηλυκά στα αποδυτήρια της μυθοπλασίας (η νέα κι ευειδής σπιτονοικοκυρά του Αλέφαντου μιλάει για τον χαμένο στη θάλασσα άνδρα της κοιτώντας χαρωπή τ’ άστρα, bon Dieu!).
Είναι αλήθεια ότι κάποιες τρίπλες που επιχειρούν τα σκετς αμύνονται (τα – χάρη στα FX – ακροβατικά κόλπα τού Ελμαλέ με ή χωρίς τη στρογγυλή θεά). Το βιζέρ φοράει σορτσάκι – φανελάκι ιλουστρασιόν και ζωηρά χρωματικό μα στη μικρή περιοχή μα στη λιμανίσια province (τα υποτιθέμενα γυρίσματα στο Μάντσεστερ όπου οι κομπάρσοι μιλάνε σπαστά… αγγλικά ζητάνε αποβολή, πάντως). Δύο απ’ τους ξένους της ΠΑΕ κάνουν μάλλον τη φιλμική εμφάνιση της ζωής τους contre figure (ο Μπεντιά ως ηρωικός λατίνος πορτιέρο κι ο rapper Ζοϊστάρ ως μπαλαδόρος – gangsta). Το ντέρμπι με τη Μαρσέιγ στο τέλος του β΄ ημιχρόνου προσφέρει simulé σπορ και θέαμα (και συγκίνηση, έστω σικέ). Και, απ’ το πρώτο λεπτό της αναμέτρησης ως το 97΄ με τις καθυστερήσεις, τα μεγάφωνα του εδώ σταδίου μεταδίδουν ένα μίνιμουμ παλμού με κάποια άσματα – ύμνους (απ’ το «Lady Marmalade» και το «Daddy Cool» ως το «Ya Ya» και το «Guaglione»). Αλλά όσο θέατρο κι αν παίξουν, «Οι Μάγοι της Μπάλας» τη μαζεύουν απ’ την εστία. Βήτα κατηγορία ακόμα και για Γαλλία…