του Ηλία Φραγκούλη

«Είμαι βαρετή», λέει σε μία από τις σκηνές ερωτισμού του φιλμ η Νορά. «Όχι, κούκλα μου», ήθελα να φωνάξω προς το μέρος της, «η ταινία είναι βαρετή»! Επί ματαίω, φυσικά. Διότι, ακόμη κι αν μπορούσα να (εισ)ακουστώ στο φιλμικό σύμπαν του «Παρίσι, 13^ο Διαμέρισμα», ο Ζακ Οντιάρ δεν θα μπορούσε να διασώσει το παραμικρό μ’ ένα τέτοιο σενάριο, όσο σεξ και να πρόσθετε επί της οθόνης!

Στην ουσία, τέσσερις short stories του Αμερικανού cartoonist Έιντριαν Τόμιν αγωνίζονται να συνθέσουν ένα κοινό σενάριο γι’ αυτούς τους τέσσερις χαρακτήρες, οι οποίοι έχουν «μετακομίσει» στο Παρίσι, ζουν εκεί «αποχρωματισμένα» (το μαυρόασπρο αποκτά ειρωνικές διαστάσεις που γυρνάνε σαν boomerang πάνω στο ίδιο το έργο) και αδυνατούν να συνάψουν σοβαρές σχέσεις ή να μοιραστούν ανθρώπινα συναισθήματα. Υπάρχει το flirt, υπάρχει το περιστασιακό σεξ, αλλά δεν παρουσιάζονται προθέσεις για κάτι μόνιμο. Σχεδόν δεν ακούγεται ποτέ η λέξη «αγάπη».

Όλοι τους χαρακτηρίζονται από μία συναισθηματική «αναπηρία», την οποία το φιλμ καταγράφει σαν απλός θεατής, με πλήρη απάθεια, δίχως ν’ αποπειράται να σκιαγραφήσει τους ήρωες πέραν του επιδερμικού. Ελαφρά διαφέρει η περίπτωση της γενικά συνεσταλμένης Νορά, η οποία πέφτει θύμα παρεξήγησης στο Πανεπιστήμιο που φοιτά, όταν ένας συμφοιτητής της μπερδεύει την ταυτότητά της μ’ εκείνην μιας διαδικτυακής porn star με το «καλλιτεχνικό» ψευδώνυμο Άμπερ Σουίτ. Όταν η Νορά αντιληφθεί τι συμβαίνει, θα αποτραβηχτεί ακόμη περισσότερο στον εαυτό της, αλλά θα επιχειρήσει να έρθει και σε online επαφή με το… κατά λάθος «alter ego» της, για ν’ ανακαλύψει ακόμη μία «προβληματική» προσωπικότητα των αδιεξόδων του σήμερα.

Ο Οντιάρ προσπαθεί να καλύψει τα ελαττώματα του σεναρίου και της αφήγησης του φιλμ μέσω της υπερβολικής φλυαρίας των κεντρικών του χαρακτήρων, που δεν βάζουν γλώσσα μέσα (σε γαλλική ταινία βρισκόμαστε, τι περιμένατε;), αλλά δε λένε και τίποτα το σημαντικό ταυτόχρονα. Οι υποπλοκές, με τη γιαγιά της Εμιλί που πάσχει από Alzheimer και την αδελφή του Καμίλ που κεκεδίζει  αλλά θέλει να γίνει stand-up κωμικός, κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο… αδιάφορα και βαρετά, μέχρι να οδηγηθούμε σ’ ένα βεβιασμένο happy end που σε κάνει να χαρείς μονάχα επειδή… τέλειωσε το μαρτύριο!