ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ (2011)
(LES NEIGES DU KILIMANDJARO)
- ΕΙΔΟΣ: Κοινωνικό
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν
- ΚΑΣΤ: Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Αριάν Ασκαρίντ, Ζεράρ Μεϊλάν, Μαριλίν Καντό
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 107’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Εκπρόσωπος των εργατών σε ναυπηγείο της Μασσαλίας, βάζει τον εαυτό του σε κλήρωση μείωσης προσωπικού και χάνει τη δουλειά του. Αργότερα, θα πέσει θύμα ληστείας, με ληστή έναν από τους απολυμένους συναδέλφους του και θα βρεθεί στο δίλημμα αν πρέπει να ζητήσει την τιμωρία του ή όχι.
Σοσιαλιστικών πολιτικών πεποιθήσεων ο Γκεντιγκιάν, αλλά τα «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» δεν έρχονται με ξύλινο λόγο ή με τη σφραγίδα του… ΠΑΜΕ. Στην ιστορία ηθικής και μπέσας που έχει γυρίσει στην πατρίδα του, τη Μασσαλία, τον πρώτο λόγο έχουν η ανθρωπιά και τα αισθήματα, γι’ αυτό και οι χαρακτήρες, οι προβληματισμοί και τα επιχειρήματά τους πείθουν και συγκινούν.
Βασισμένο σ’ ένα ποίημα του Ουγκό που αναφέρεται στην καλοσύνη των φτωχών, το σενάριο παρακολουθεί τα διαρκή διλήμματα του Μισέλ, του κεντρικού ήρωα, πατέρα, παππού και εργάτη, με έγνοια για τους άλλους. Ποια είναι η καλύτερη λύση για να σωθούν οι θέσεις εργασίας; Είναι η κλήρωση; Κι αν ναι, πρέπει να είναι κι αυτός μέσα ως εκπρόσωπος; Όταν κι εκείνος χάσει τη δουλειά του, τού επιτρέπεται να χαρεί ένα όνειρο ζωής, ένα ταξίδι στην Τανζανία με τη γυναίκα του; Και όταν δεχτεί την επίθεση και ανακαλύψει το ληστή, την έλλειψη μεταμέλειας, αλλά και τα δύο μικρά του αδέλφια, τι πρέπει να κάνει;
Τα διλήμματα μεταξύ ηθικής, καλοσύνης και τιμωρίας είναι απανωτά. Για το ζευγάρι του Μισέλ και της Μαρί-Κλερ, όμως, το σημαντικότερο είναι να τα έχουν εντάξει με τη συνείδησή τους. Έστω κι αν μερικές φορές διαλέγουν το λάθος τρόπο. Ο Γκεντιγκιάν πλησιάζει την υπερβολή όταν βάζει το Μισέλ ν’ αναρωτιέται αν η θέση του συνδικαλιστή τον έχει οδηγήσει στη μπουρζουαζία, όμως, η ταινία δε χάνει τον ειρμό της, ούτε παύει να είναι γειωμένη, εξαιτίας των ερμηνειών του πρωταγωνιστικού ζευγαριού.
Ο Ζαν-Πιερ Νταρουσέν (σταθερός συνεργάτης του Γαλλο-αρμένιου σκηνοθέτη) και η Αριάν Ασκαρίντ δίνουν με σιγουριά την αίσθηση του παντρεμένου επί δεκαετίες ζευγαριού, με βλέμματα και διστακτικές κουβέντες που περισσότερο υπονοούν παρά ανακοινώνουν τον ανθρωπισμό που τους διακρίνει. Σε αντίθεση με την πολιτική – κοινωνική της θέση, η κινηματογράφηση της ταινίας είναι αρκετά συντηρητική, αλλά παρακολουθεί αποτελεσματικά τις καλές προθέσεις των ηρώων της.