του Ηλία Φραγκούλη

Μια από τις πιο αξιοπερίεργες επιλογές τίτλου «καταλόγου» που μας έρχεται σε επανέκδοση τούτο το καλοκαίρι, μας πηγαίνει πολλές δεκαετίες πίσω, όταν ο Γάλλος κωμικός Λουί ντε Φινές ήταν απίστευτα δημοφιλής (και) στη χώρα μας, με αποτέλεσμα οι πιο επιτυχημένες εμπορικά ταινίες του να παίζονται διαρκώς τέτοια εποχή, ειδικά σε παραθεριστικά κέντρα που διέθεταν θερινά σινεμά, τουλάχιστον έως και τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Το είδος αυτών των τόσο… clean-cut κωμικών φιλμ, που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε και οικογενειακά, τροφοδότησε επίσης για πολλά χρόνια τα προγράμματα της κρατικής τηλεόρασης, ειδικά στις μεσημβρινές ζώνες του weekend. Σίγουρα ξεπερασμένες ως θέαμα, «Οι Ασύλληπτες Διακοπές» θα επιχειρήσουν να προκαλέσουν μια κάποια αίσθηση νοσταλγίας στη μεγάλη οθόνη του σήμερα, αν και προσωπικά θα χαρακτήριζα την κίνηση μια αληθινή… «τρολιά» που μάλλον σαρκάζει την πρόσφατη επιβολή της μόδας με τις γαλλικές κωμωδίες, οι οποίες διανέμονται σωρηδόν κατά τη διάρκεια αυτής της (μαρτυρικής εφέτος) θερινής σεζόν. Παραδόξως, ποιοτικά, το τότε δεν απέχει ιδιαίτερα από το τώρα…

Αυτό που ανατρέπει τα προαναφερθέντα της σύνοψης είναι το γεγονός ότι ο νεαρός Φιλίπ δεν φεύγει ποτέ για Αγγλία (αντ’ αυτού καταφθάνει εκεί ένας τροφαντός και άβουλος συμμαθητής του, ο οποίος βασανίζεται αλύπητα από τα βρετανικά πιάτα που… τον αρρωσταίνουν κυριολεκτικά!), αλλά γνωρίζεται με τη Σίρλεϊ και «κλέβονται» για να κάνουν παρέα με φίλους εκείνου (σε αναζήτηση κι άλλων κοριτσιών) για ένα κεφάτο boat trip. Ο πατέρας δεν θα αργήσει να ανακαλύψει την πλαστοπροσωπία που έχει συντελεστεί στην Αγγλία και, έξαλλος πια, θα ξεκινήσει το δικό του περιπετειώδες και (προφανώς) γκαφατζίδικο ταξίδι για να ξεμπροστιάσει τους δύο φυγάδες.

Ο Λουί ντε Φινές βρίσκεται στο στοιχείο του, φυσικά. Γκριμάτσες, σωματικό χιούμορ (που κόστισε και τη ζωή ενός stuntman στα γυρίσματα!) και γκαγκ θα θυμίσουν σε κάποιους παλαιότερους fans του κωμικού (εάν ζουν ακόμη…) τη συμπαθή αλλά όχι και σπουδαία σε ταλέντο παρουσία του, δίπλα σε ένα τυπικά εμφανίσιμο νεανικό καστ που κάνει «μοντερνιές» για να προσεγγίσει και το αντίστοιχο κοινό της εποχής (ακόμη και μέσω λιγοστών μουσικών σκηνών με χορό). Κάποια αστεία που έχουν να κάνουν με τον πολιτισμικό «κανιβαλισμό» της γείτονος Αγγλίας αντέχουν ακόμη, αλλά δεν μιλάμε για αποθέωση της έμπνευσης ή του καλού γούστου – και όλα μαζί φιλτραρισμένα υπό ένα πρίσμα αφόρητου συντηρητισμού, για να μην θίξουμε κανένα μέλος του οικογενειακού μας κοινού!

Τουλάχιστον, σε μια γαλλική κωμωδία σαν τις «Ασύλληπτες Διακοπές» υπάρχει μια αίσθηση αγνότητας στις προθέσεις, ένα vintage χρώμα που «χαϊδεύει» διαφορετικά το βλέμμα, σε σύγκριση με τα σημερινά φιλμ του είδους που προκαλούν τάσεις φυγής (από το σινεμά…) κοντά στο ημίωρο. Αλλά, τη μαύρη μου αλήθεια θα την πω: γιατί να μην βλέπαμε σε ένα θερινό σινεμά σήμερα το απείρως καλύτερο και παρόμοιο θεματικά «Summer Holiday» (1963) με τον Κλιφ Ρίτσαρντ (που στο περσινό ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ είχε προκαλέσει ρίγη συγκίνησης στην πλειοψηφία των θεατών που το παρακολούθησαν); Ή ακόμη και το… «Κάτι να Καίει» (1964) του Γιάννη Δαλιανίδη, βρε αδελφέ! Και τα δύο είναι καλύτερα και πιο ψυχαγωγικά από τούτο εδώ. Ναι. Τι;