του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Αντίρροπες δυνάμεις χαρακτηρίζουν την ταινία του Φιλίπ Λε Γκε, μια καλοπαιγμένη κομεντί, που όσο χαριτωμένη είναι, τόσο απαιτεί να παρακάμψεις το πλήθος των κλισέ που τη διακρίνουν ώστε να τη χαρείς. Το μοτίβο των αντίθετων κόσμων που έρχονται κοντά, είναι τόσο παλιό όσο και η μυθοπλασία. Δεν υπάρχει, επομένως, καμία πρωτοτυπία στην ιστορία του Ζαν-Λουί ή «μεσιέ Ζουμπέρ», όπως τον ξέρουν οι Ισπανίδες υπηρέτριες που μένουν στον τελευταίο όροφο του κτιρίου του (καμία σχέση με ρετιρέ) και της Μαρίας, της νεαρής, φρέσκιας και γεμάτης ζωή οικιακής βοηθού που αναστατώνει την καθημερινότητά του.

Ο Ζαν-Λουί ζει μια μάλλον πληκτική ζωή. Εχει το χρηματιστηριακό γραφείο που είχε πριν απ’ αυτόν ο πατέρας του και προορίζει να αναλάβουν οι – εσωτερικοί σε σχολείο – γιοι του, είναι παντρεμένος με τη Σουζάν, η οποία είναι διαρκώς κουρασμένη χωρίς να κάνει τίποτα, εκτός από το να πηγαίνει στη μοδίστρα και να παίζει χαρτιά με τις κουτσομπόλες φίλες της και η μόνη του εμμονή είναι να τρώει στο πρωινό του τέλειο, βραστό (για ακριβώς τριάμισι λεπτά) αυγό.

Είναι κάτι που θα καταφέρει μόνο η Μαρία, η νεαρή Ισπανίδα που θ’ αντικαταστήσει τη Γαλλίδα υπηρέτρια που παρατάει την οικογένεια. Η προκομένη – και όμορφη – Μαρία θα κερδίσει την εμπιστοσύνη της Σουζάν, αλλά και τα βλέμματα του Ζαν-Λουί, ο οποίος ξαφνικά θα γίνει φύλακας – άγγελος των υπηρετριών του έκτου ορόφου. Θα φροντίσει να ξεβουλώσει η τουαλέτα τους, θα βρει στέγη σε μια κακοποιημένη, θα επενδύσει τα χρήματά τους. Δίπλα τους θ’ ανακαλύψει ότι η ζωή έχει και χαρές κι ας μην έχει χρήμα (εμένα μου λες) και, τελικά, θα εκδηλώσει τον έρωτά του για τη Μαρία.

Αν πας να δεις τις «Γυναίκες του Τελευταίου Ορόφου» με αρνητική προδιάθεση, μπορείς να κάνεις την ταινία φύλλο και φτερό με τεράστια ευκολία, καθώς τα στερεότυπα χορεύουν φλαμένκο. Οι Ισπανίδες υπηρέτριες είναι πληθωρικές, γλωσσούδες αλλά καλόκαρδες και έχουν ανάμεσά τους μια φανατική κομμουνίστρια, της οποίας ο Φράνκο έσφαξε τους γονείς. Η σύζυγος από την άλλη, είναι πολύ κοντά στην καρικατούρα της «κυρίας». Με παέγια και καλή καρδιά, θα γίνει και η μεταμόρφωση του Ζαν-Λουί από αστό, σε κάποιον που θέλει να ζήσει ελεύθερα. Η ταινία, ωστόσο, κλείνει όπως – όπως τις εκκρεμότητες της ερωτικής ιστορίας του με τη Μαρία, που εξελίσσεται πιο αδύναμα από οποιοδήποτε άλλο στοιχείο της.

Η καλή διάθεση των «Γυναικών του Τελευταίου Ορόφου», όμως, είναι μεταδοτική και το καστ σώζει σχεδόν όλα τα προβλήματα. Ολες οι Ισπανίδες κυρίες υπερασπίζονται τους ρόλους τους, η Σαντρίν Κιμπερλέν καταφέρνει να κάνει το ρόλο της Σουζάν να φαίνεται αληθινός, ενώ λίγοι ηθοποιοί μπορούν να κάνουν την αμηχανία να δείχνει χαριτωμένη, όπως ο Φαμπρίς Λουκινί. Με τίποτα, όμως, δεν μπορείς να τον χωνέψεις στο ρόλο του εραστή!