του Νίκου Παλάτου

Όταν τον περσινό Ιούλιο διανεμήθηκε (τρία χρόνια μετά το έτος κυκλοφορίας του!) το φιλμ «Το Άλλο με τον Τοτό το Ξέρεις;» (2020), είχα προχωρήσει στην εν είδει τρελής μαντεψιάς εκτίμηση ότι η συγκεκριμένη κίνηση λειτουργούσε ως ζέσταμα για το επερχόμενο sequel «Toto 2», που είχα διαβάσει τότε πως θα κυκλοφορούσε εντός των επόμενων εβδομάδων στη Γαλλία. «Εδώ θα ‘μαστε, κατά Χριστούγεννα μεριά, να γράφουμε κείμενο για το ‘Les Blagues de Toto 2: Classe Verte’», σημείωνα, πέφτοντας ομολογουμένως… έξω στην πρόβλεψή μου. Περίπου δώδεκα μήνες μετά, εν τούτοις, έφτασε η ώρα της δικαίωσης, μιας και ήρθε και στα μέρη μας… επιτέλους (#sarcasm) το «Τοτό 2: H Σχολική Εκδρομή».

Από τη στιγμή που ο Τοτό και οι συμμαθητές του καταφθάνουν στην όμορφη φάρμα, όπου πρόσχαρο ζευγάρι αγροτών τους ενημερώνει για τα εκλεκτά προϊόντα που χάρη στον κήπο τους και τις αγελάδες τους μπορούν ν’ απολαμβάνουν στο καθημερινό τους τραπέζι, γίνεται σαφές πως κάτι δεν πάει καλά με όλα αυτά τα ωραία που περιγράφουν. Η σεναριακή (έστω και λανθάνουσα) προσπάθεια γελοιοποίησης της ζωής στη Φύση, είτε με τις «πλάκες» του Τοτό είτε με την αποκάλυψη του «παραμυθιού» που οι καλοί αγρότες πουλάνε, πάει να σωθεί με την καταγγελία της οικονομικής απληστίας που όλα τα αγνά χαλάει, όμως, η εξέλιξη αυτή αντί να διορθώσει τα πράγματα… τα κάνει χειρότερα. Αν και η δολοπλόκα… ΕΣΠΑτζού (!) Δήμαρχος με το ευγενικό χαμόγελο και τα πανούργα πλάνα μίλησε στην καρδιά μου (Ελλάς – Γαλλία συμμαχία, σαν να λέμε), αυτά που συμβαίνουν από ένα σημείο και μετά με τα «φαντάσματα», τους γονείς κατασκηνωτές και τις πάσης φύσεως βιομηχανικές επενδύσεις είναι για να βουτάς κατευθείαν σε βαρέλι με… τοξικά απόβλητα, μπας και βρεις την υγειά σου! Για να μην πιάσουμε τα (ο Θεός να τα κάνει) καλαμπούρια του Τοτό (με πλέον χαρακτηριστικό εκείνο με τη ρακέτα του ping-pong) ή τα αμέτρητα γλωσσικά λογοπαίγνια (όπως εκείνο με την αγελάδα και την πασχαλίτσα)…

Το καλό που προκύπτει από όλα αυτά (και σε σχέση με το original φιλμ του franchise), είναι πως τούτο εγκαταλείπει την ακατάσχετη δραματοποίηση των κάθε λογής ανεκδότων που για ήρωα τους έχουν τον Τοτό, επιχειρώντας να βαδίσει στα βήματα μιας κατεξοχήν ντισνεϊκής οικογενειακής κωμωδίας. Το κακό είναι πως αποτυγχάνει στα πάντα και σε όλα τα επίπεδα, καθώς η λέξη έμπνευση παραμένει σταθερά άγνωστη για τον σκηνοθέτη Πασκάλ Μπουρντιό (ο οποίος επανακάμπτει στα καθήκοντά του, σε αντίθεση με τον μικρό πρωταγωνιστή του πρώτου φιλμ, μιας και τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν μάλλον σήκωσαν ηλικιακό απαγορευτικό). Η προσπάθεια προσέγγισης οικολογικών θεμάτων μ’ έναν διδακτικό για την πιτσιρικαρία τρόπο είναι ασφαλώς αξιέπαινη, ωστόσο είναι τόσο αλλού για αλλού τα όσα συμβαίνουν που καταλήγει να στέκει ως δευτερευούσης σημασίας για την πλοκή. Η παράλληλη υποτίμηση της νοημοσύνης, τόσο των μικρών όσο (ακόμα περισσότερο) των συνοδών μεγάλων που θα το τολμήσουν, κάνουν τούτη τη «Σχολική Εκδρομή» να μοιάζει με τη χειρότερη δυνατή τιμωρία.