του Ηλία Φραγκούλη

Η ζωή είναι μία. Μα, μερικές φορές μας ξεχνά. Δεν θέλει να μας αφήνει να γίνουμε πρωταγωνιστές της. Μονάχα μας παρακολουθεί, λες κι αυτή τα έχει ορίσει όλα από πριν και είναι ο μεγάλος θεατής του βίου μας. Ενός βίου που μας χαρίζεται, μεν, καθόλου δίκαια, δε. Με αυτά τα υποκειμενικά πλάνα, μιας καθημερινότητας που τρέχει γύρω μας και αγκομαχάει να συγκρατήσει τις εικόνες των στιγμών μας, ξεκινούν οι «Εραστές της Γέφυρας». Ένα όχημα, με το γκάζι πατημένο, περνά πάνω από το πόδι του ξαπλωμένου στην άσφαλτο Αλέξ και, λίγα χιλιόμετρα παρακάτω, μόλις που του διαφεύγει η Μισέλ. Λες και η μοίρα κάτι θέλει να μας πει γι’ αυτούς τους δυο…

Απόκληροι της ζωής, ο Αλέξ και η Μισέλ θα ξανασυναντηθούν στην παλαιότερη γέφυρα του ποταμού Σηκουάνα, στο Παρίσι. Είναι το προσωρινό σπιτικό τους, για όσον καιρό θα βρίσκεται κλειστή για έργα αναστήλωσης. Εκεί, φυγαδευμένοι σαν σε μια «συνοριακή» γραμμή που τους κρατά προστατευμένους και μακριά από το «αγριεμένο πλήθος», θα δοκιμάσουν ν’ αφήσουν πίσω τους τα τραύματα του πριν και ν’ αγαπηθούν. Σαν μια κουκίδα χαμένη, μέσα σ’ έναν κόσμο όπου η ζωή έχει συνηθίσει τους ανθρώπους να ξεχνούν τι θα πει τρυφερότητα, να ξεχνούν να ζητάνε τον έρωτα, να ξεχνούν να μπορούν… τα πάντα.

Από το τίποτα, ο Λεός Καράξ μας παραδίδει ένα αγέραστο παραμύθι για την πρώτη φορά της αγάπης, που δεν επιτυγχάνει τον στόχο της απαραίτητα, που… δεν βλέπει μπροστά της, που μπορεί να θέλει να σου… βγάλει το μάτι, που μπορεί να σε αντιμετωπίζει σαν θεατή μονάχα, που μπορεί να σε τραυματίζει ή να σε ανεβάζει στα ύψη την ίδια στιγμή. Ο Καράξ σκηνοθετεί με τρόπο που δεν μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις αυτό που θα δεις! Μανιασμένες εικόνες, στιγμιότυπα αλήθειας, δυστυχίας και ανθρώπινου πόνου, ένα mash-up από ήχους και μουσικές, βεγγαλικά που κάνουν τη νύχτα μέρα κι ακόμη πιο λυρική, ματιές που χάνονται μέσα στην ταχύτητα των ρυθμών της πόλης – τα πάντα μπερδεύονται με μία νεανική «ανευθυνότητα» ζωντάνιας και ανεπιτήδευτη καθαρότητα.

Πέρα από την αυστηρά καλλιτεχνική σημασία του φιλμ, οι «Εραστές της Γέφυρας» αποτελούν και ένα από τα πιο «καταραμένα» projects στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου, που από θαύμα (και με αδιανόητα χρέη πίσω του) κατάφερε να ολοκληρωθεί, όταν οι παραγωγοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την ομώνυμη γέφυρα (του original τίτλου) και να χτίσουν μία κανονική ρέπλικά της (σε μία λίμνη κοντά στο Μονπελιέ), βλέποντας τον προϋπολογισμό να ξεφεύγει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, θυμίζοντάς μας τις περιπέτειες που είχε ο Ζακ Τατί όταν ονειρεύτηκε να δημιουργήσει μια ολόκληρη πόλη έξω από το Παρίσι, για τις ανάγκες των γυρισμάτων του «Playtime» (1967). Από έρωτα τα έπαθαν, ήταν τόσο προφανές!