του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δεν είναι και λίγα τα ζευγάρια που σκέφτονται «πώς θα είναι η ζωή μου με αυτόν τον άνθρωπο μετά από τριάντα χρόνια;». Ο Νικ και η Μεγκ, ένα ζευγάρι Βρετανών, δεν μπορούν να δώσουν μια σαφή απάντηση, ακόμη και αφού έχουν περάσει αυτά τα τριάντα χρόνια. Ανάμεσα στα υπολείμματα της αγάπης, τη δύναμη της συνήθειας και τη μειωμένη σε ό,τι είναι ενοχλητικό μεταξύ τους, φτάνουν στο Παρίσι, σε μια προσπάθεια να δώσουν παράταση στην κοινή τους ζωή.

Τα πράγματα φαίνονται σκούρα από την πρώτη στιγμή. Εκείνη απορρίπτει με αηδία το φτηνό ξενοδοχείο που έχει κλείσει εκείνος, αρπάζει ένα TAXI, φορτώνει τον οδηγό με ευρώ για να τους γυρίσει στην πόλη και μόλις δει ένα ακριβό ξενοδοχείο, δίνει εντολή να σταματήσουν εκεί. Έχει την έκφραση που λέει ότι έχει ανεχτεί ήδη πολλά και αν είναι να κάνει έναν ρημαδιασμένο δεύτερο μήνα του μέλιτος, ας είναι της προκοπής.

Χωρίς, ωστόσο, να είναι και η ίδια διατεθειμένη να συμβάλει στη ρομαντική ατμόσφαιρα, η στάση της απέναντι στις σεξουαλικές επιθυμίες του Νικ είναι απλώς απορριπτική, ενώ με κάθε της φράση και κάθε της πράξη δείχνει να τον ακυρώνει. Σιγά-σιγά, τα προβλήματα της κοινής τους ζωής αποκαλύπτονται. Τα παιδιά έχουν φύγει από το σπίτι, ένας γιος αντιμετωπίζει αρκετές δυσκολίες με το γάμο του, η Μεγκ έχει κουραστεί από τη δουλειά της ως καθηγήτρια, ο Νικ αναγκάζεται σε πρόωρη συνταξιοδότηση για λόγους πολιτικής ορθότητας.

Το κερασάκι στη στυφή τούρτα επετείου είναι η τυχαία συνάντηση με έναν Αμερικανό συνάδελφο και πρώην συμφοιτητή του Νικ. Ο Μόργκαν είναι ό,τι θα ήθελε να είναι ο Νικ. Επιτυχημένος, εκδίδει βιβλία, βγάζει λεφτά, ταξιδεύει, έχει σπίτι στο Παρίσι και μόλις έχει παντρευτεί μια πολύ νεότερή του γυναίκα. Καλεί το Νικ και τη Μεγκ σε δείπνο στο σπίτι του, που θα τους διαλύσει εντελώς, αλλά, όπως φαίνεται, μπορεί να αποτελέσει και μια νέα αρχή για τη σχέση τους, μέσα από τη δημόσια έκθεση και τον αυτοεξευτελισμό.

Σ’ αυτή την ιστορία που έγραψε ο Χανίφ Κιουρέισι και θυμίζει κάτι σαν το «Πριν τα Μεσάνυχτα» σε βρετανική εκδοχή, με ήρωες δυο γενιές μεγαλύτερους, ένα μεγάλο μέρος βασίζεται στο διάλογο και στις ερμηνείες. Είναι και τα δυνατά σημεία της ταινίας, αφού οι ατάκες είναι κοφτές, πικρές, αλλά συχνά με χιούμορ, ενώ το πρωταγωνιστικό ζευγάρι παίζει σα να έχει ζήσει μαζί χρόνια χαράς, απογοητεύσεων, παραίτησης, αλλά και ελπίδας ότι η ουσιαστική αγάπη μπορεί να διορθώσει ό,τι δε λειτουργεί.