του Ηλία Φραγκούλη

Χωρίς εντυπωσιακά σκαμπανεβάσματα, αλλά με ταινίες μάλλον ανώδυνες που σχεδόν ξεχνιούνται στο πέρασμα του χρόνου (όπως το «Belgica» ή το «Ένα Όμορφο Αγόρι»), συνεχίστηκε η κινηματογραφική καριέρα του Βέλγου Φέλιξ Φαν Χρούνινχεν, που (τουλάχιστον σε μένα) είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις με το «Ραγισμένα Όνειρα» (2012). Στο «Τα Οχτώ Βουνά» τον ξαναβρίσκουμε σε ευρωπαϊκά εδάφη, με ιταλικό «διαβατήριο» και στη συντροφιά της συζύγου του, Σάρλοτ Βάντερμιρς, η οποία αυτή τη φορά δεν έχει credit μονάχα ως σεναριογράφος. Οι προθέσεις είναι αγνές, το υλικό έχει κάποιο «ζουμί», όμως, παρά τον αναίτιο πλεονασμό στη διάρκεια του φιλμ, η ιστορία και η αφήγηση στερούνται ισάξιας βαρύτητας, ώστε ν’ αναδείξουν σε κάτι το ουσιαστικά αξιομνημόνευτο τούτο το βουκολικά «αφτιασίδωτο» δράμα ανδρικής φιλίας κι ενηλικίωσης.

Οι γονείς του Πιέτρο νοικιάζουν για τους θερινούς μήνες ένα μικρό σπίτι σε σχεδόν εγκαταλελειμμένο από μόνιμους κατοίκους χωρίο και το μοναδικό παιδί που ζει εκεί, ο Μπρούνο, γίνεται μοιραία η καλύτερη παρέα του. Τα δύο σχεδόν συνομήλικα αγόρια περνούν ανέμελα τις μέρες τους μέσα σ’ ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, μα ο ερχομός του χειμώνα τα χωρίζει, μέχρι την υπόσχεση να ξαναβρεθούν το επόμενο καλοκαίρι. Ο Πιέτρο και ο Μπρούνο έχουν ένα βασικό κοινό: η πατρική φιγούρα (στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο) είναι απούσα. Αμφότεροι οι πατεράδες τους βρίσκονται σε μεγαλύτερες πόλεις για επαγγελματικούς λόγους, προκαλώντας συναισθήματα αμφισβήτησης έως και οργής απέναντί τους. Ο πατέρας του Πιέτρο θα κάνει μια απόπειρα (;) να «γεφυρώσει» το χάσμα, όμως, στην πραγματικότητα ο σκοπός των μεγάλων πεζοποριών μαζί τους μέχρι τις κορυφές των πλησιέστερων βουνών προκύπτει καθαρά προσωπικός, διαπίστωση που θ’ αφήσει ένα κάποιο «τραύμα» στο γιο του, τη στιγμή που ο Μπρούνο δέχεται την πρόσκληση να «υιοθετηθεί» από τους γονείς του Πιέτρο και να περνά τη χειμερινή σεζόν στην πόλη, με στόχο να μαθητεύσει σωστά και να εξελιχθεί από ένα σκέτο αγροτόπαιδο σε ένα κοινωνικό ον «κανονικότητας». Αυτό το σενάριο προκαλεί ανεπανόρθωτες παρεξηγήσεις και συγκρούσεις εγωισμού που θα «χωρίσουν» τα δύο αγόρια για περίπου δύο δεκαετίες!

Η επανασύνδεση του Πιέτρο και του Μπρούνο δεν προκαλεί ξάφνιασμα. Έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον και ο φευγιό του πατέρα του πρώτου θ’ αποκαλύψει άγνωστες πτυχές των σχέσεων που είχαν μεταξύ τους οι τρεις άνδρες (χωρίς να υφίσταται ποτέ ίχνος ομοφυλοφιλικού υπονοούμενου, δεν είμαστε στο… «Μυστικό του Brokeback Mountain» εδώ!). Το project της ανάπλασης ενός χαμόσπιτου σε απομονωμένο ορεινό σημείο και μετατροπής του σε κανονική κατοικία / εξοχικό που θα μοιράζονται ισάξια, σαν μέλη μιας κοινής οικογένειας, φέρνει το μεγαλύτερο δέσιμο που είχαν ποτέ τους, όμως, η ζωή πάντοτε θα τους υπενθυμίζει πως «κάτι» λείπει. Ίσως αυτό που δείχνει να λείπει και από το σενάριο, το οποίο «ξεχνιέται» σε frames «εσωτερικής» αναζήτησης του Πιέτρο, που εκτός από τις Άλπεις ψάχνει τον εαυτό του και στο Νεπάλ, μέχρι να εντοπίσει το «κλειδί» της επικοινωνίας με τον αποθανόντα πατέρα του (χωρίς «μεταφυσικά» σιρόπια, προφανώς).

Οι Χρούνινχεν και Βάντερμιρς δεν πέφτουν στην παγίδα ενός «τουριστικού» οδηγού, ούτε περιορίζουν τις αρετές του φιλμ σε καλοφωτογραφημένα πλάνα φυσικών τοπίων, όμως, αδυνατούν να εξηγήσουν ποια είναι ακριβώς τα συστατικά του (συγκεκριμένου) «male bonding», προσθέτοντας και τον αφηγηματικό «σκόπελο» της γονικής καθοδήγησης, για να καταλήξουν σε κάτι συναισθηματικά ανολοκλήρωτο, το οποίο κλείνουν (και) απότομα, με μια ανεξήγητη βιασύνη (ειδικά αν σκεφτείς ότι δεν τσιγκουνεύτηκαν τίποτα στο μοντάζ…). Το (χρηστικό… όποτε το θυμούνται) voice-over που συνοδεύει το έργο, μονάχα τη συγγραφική πηγή από το ομώνυμο βιβλίο του Πάολο Κονιέτι μαρτυρά, με «Τα Οχτώ Βουνά» να μοιάζουν με χρονοβόρα παράκαμψη και (τελικά) απώλεια προσανατολισμού κατά τη διάρκεια ορειβατικής εξόρμησης, τη στιγμή που και «μονοπάτια» υπήρχαν και «χάρτης» (με ψυχή) για ν’ ακολουθηθεί με περισσότερη ασφάλεια και σύνεση.