ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ (2008)
(LÅT DEN RÄTTE KOMMA IN)
- ΕΙΔΟΣ: Τρόμου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τόμας Άλφρεντσον
- ΚΑΣΤ: Κάρε Χέντεμπραντ, Λίνα Λίντερσον, Περ Ράγκναρ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 114'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS
Ο Όσκαρ ερωτεύεται την Έλι. Είναι και οι δύο παιδιά. Αλλά εκείνη είναι και βαμπίρ.
Συνάντησα τον Σουηδό σκηνοθέτη Τόμας Άλφρεντσον τον περασμένο Νοέμβρη στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Με μία απλότητα σχεδόν αφελή, μου δήλωνε πως δεν είναι γνώστης του είδους των ταινιών τρόμου ή πως δε χρειάστηκε καν να παρακολουθήσει παλαιότερα φιλμ που καταπιάνονται με τον βαμπιρικό μύθο για να μπει στο κλίμα και να γυρίσει το «Άσε το Κακό να Μπει»! Και τώρα εγώ, έχοντας παρακολουθήσει το «Κακό» τουλάχιστον τέσσερις φορές (μέχρι σήμερα…), εξακολουθώ να σαστίζω στην ιδέα πως αυτός ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός μιας ταινίας που όχι απλά σφραγίζει ή «αναθεωρεί» ένα ολόκληρο φιλμικό είδος, αλλά και την τοποθετεί ήδη ανάμεσα στην εκλεκτή λίστα των σημαντικότερων όλων των εποχών, τρόμου ή μη!
Παραδόξως, η ταινία του Άλφρεντσον αποκτά τη φιλμική ταμπέλα του «τρόμου» απλά και μόνο επειδή ένα από τα δωδεκάχρονα παιδιά – πρωταγωνιστές της τυγχάνει να… πίνει αίμα για να επιβιώσει. Κατά τα άλλα, μιλάμε για ένα έργο άκρατου ρομαντισμού και ευαισθησίας, τόσο πολυεπίπεδο στην ανάγνωση, που σε υποχρεώνει να εισέλθεις μέσα του ξανά και ξανά για ν’ αποκρυπτογραφήσεις όλο και περισσότερα από τα μυστικά του, ξεκινώντας από ένα πικρό σχόλιο για το «απέθαντο» της πρώτης αγάπης, για να φτάσει ως το πιο controversial layer της ιστορίας του, η οποία μας διδάσκει με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο πως… ο έρως φύλα δεν κοιτά.
Τα πάντα σε τούτο το φιλμ είναι δομημένα και εκτελεσμένα στην εντέλεια. Η σε κάθε τομέα λεπτομερής αναπαράσταση του συνοικιακού τοπίου της Στοκχόλμης του 1982, οι – μέσα κι έξω – αντιθέσεις των δύο βασικών ηρώων, τα παγωμένα (σαν από freeze frame) καδραρίσματα του οπερατέρ Χόιτε Bαν Χόιτεμα που τονίζουν τη μοναχικότητα του αστικού περιβάλλοντος, οι διεισδυτικά λυρικές συνθέσεις του Γιόχαν Σόντερκβιστ, μία έρπουσα και τόσο θανατερή αντίληψη του χιούμορ, ο σεβασμός σε κώδικες της βαμπιρικής μυθολογίας, τα σεναριακά χρωμοσώματα της αμφιβολίας πάνω στο taboo ζήτημα της σεξουαλικότητας και, φυσικά, οι δίχως επιτήδευση καθοδήγησης ερμηνείες των δύο παιδιών.
Χωρίς περαιτέρω φλυαρίες και κοσμητικά, το πρώτο πραγματικό αριστούργημα της τρέχουσας σεζόν σας χτυπά την πόρτα. Ανοίξτε διάπλατα.
