του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Το απολύτως άγνωστο (ακόμη και στο φεστιβαλικό κοινό) σινεμά της Παραγουάης δίνει ένα καλό δείγμα με τούτο το ενδιαφέρον δράμα χαρακτήρων, που είναι καλοσχεδιασμένο και καλοπαιγμένο. Με την πρώτη του ταινία, ο Μαρσέλο Μαρτινέσι καταφέρνει να στήσει το πλήρες πορτρέτο μιας σχέσης, να δώσει ένα ξεκάθαρο πλαίσιο και να αναφερθεί σε περισσότερα του ενός θέματα: τη σχέση δύο γυναικών, την πτώση μιας παλιάς άρχουσας τάξης, το πώς ένας άνθρωπος περιορισμένος μπορεί να βρει μια νέα διέξοδο.

Η Τσέλα και η Τσικίτα έχουν περάσει τα πενήντα. Ζουν μαζί για πολλά χρόνια, σε μια σχέση από εκείνες που δεν ρωτάει κανείς λεπτομέρειες για το τι ακριβώς ισχύει. Και οι δυο τους κατάγονται από πλούσιες οικογένειες και το σπίτι τους, ένα παλιό αρχοντικό που ανήκει στην Τσέλα, είναι γεμάτο από τα απομεινάρια αυτού του παρελθόντος. Παλιά βαριά έπιπλα, προσεκτικά φυλαγμένα κρυστάλλινα ποτήρια, ασημένια μαχαιροπήρουνα, ένα πιάνο, πίνακες. Και είναι όλα για πούλημα. Τον ρόλο της πωλήτριας έχει αναλάβει η πιο δραστήρια Τσικίτα, ενώ η Τσέλα παρακολουθεί τους αγοραστές να κάνουν ενοχλητικές ερωτήσεις και παρατηρήσεις, κρυμμένη πίσω από την πόρτα της.

Σύντομα, θα αναγκαστεί να αποχωριστεί την Τσικίτα, αφού τα χρέη έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που η σύντροφός της θα πρέπει να μπει στη φυλακή. Κανονίζονται όλες οι λεπτομέρειες, μέχρι και η περιορισμένων ικανοτήτων, «φτηνή» υπηρέτρια η οποία αναλαμβάνει να διατηρήσει τις καθημερινές συνήθειες της Τσέλα, όπως το να της σερβίρεται ο δίσκος με τα ποτά και τα φάρμακά της σε συγκεκριμένη διάταξη. Η Τσικίτα θα προσαρμοστεί και μέσα στη φυλακή. Η υπερπροστατευμένη, στα όρια της αντικοινωνικότητας Τσέλα, όμως, θα δυσκολευτεί. Τα πράγματα θα αρχίσουν να αλλάζουν όταν μια ηλικιωμένη γειτόνισσα ζητήσει από την Τσέλα να την πάει με το αυτοκίνητο σε ένα παιχνίδι χαρτιών. Αν και άπειρη οδηγός (το έκανε πάντα η Τσικίτα), η Τσέλα δεν θα μπορέσει να αρνηθεί. Θα οδηγήσει τη φαρμακόγλωσσα Πιτούκα στο παιχνίδι, θα περιμένει να την επιστρέψει και θα δεχτεί τα χρήματα που θα της δοθούν. Έτσι, αρχίζει μια ασυνήθιστη απασχόληση, ως οδηγός γηραιών χαρτοπαικτριών.

Πάντα, όμως, θα κάθεται στην άκρη περιμένοντας, χωρίς να συμμετέχει. Μέχρι που θα εμφανιστεί η Άντζι, οδοστρωτήρας αυτοπεποίθησης και σεξουαλικότητας. Μόλις έχει χωρίσει από έναν γκόμενο και την τριγυρίζουν διάφοροι άλλοι. Χρησιμοποιεί κι αυτή τις υπηρεσίες της Τσέλα, η οποία σαγηνεύεται από την έντονη προσωπικότητα της νεαρότερης γυναίκας. Και εκεί θα αρχίσει να σκέφτεται (και να το δείχνει, με μικρές αλλαγές στη συμπεριφορά της) ότι μπορεί να υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή από αυτά που… συνήθισε να γνωρίζει.

Η ταινία δεν έχει τίποτα έντονο ή κραυγαλέο. Είναι μια ιστορία μεταξύ γυναικών και ο περίγυρός τους αποτελείται κι εκείνος αποκλειστικά από γυναίκες. Αυτό που καταφέρνει ο Μαρτινέσι, όμως, είναι να φτιάξει μια ολοκληρωμένη ιστορία με χαρακτήρες για τους οποίους καταλαβαίνεις πώς βρίσκονται στη θέση που τους παρακολουθείς και ποιοι ακριβώς είναι.