του Νίκου Παλάτου

Στη δεύτερη μεγάλη μήκους ταινία του, ο Ιταλός σκηνοθέτη Ντούτσο Κιαρίνι (το «Φιμωμένος Έρωτας» του 2015 ήταν το ντεμπούτο του) μένει πιστός στο είδος της κομεντί με τη διαφορά πως τούτη τη φορά εξετάζει τα ερωτικά προβλήματα και τις ανησυχίες όχι των εφήβων, αλλά της γενιάς των σαραντάρηδων στην οποία κι ο ίδιος ανήκει. Δείχνει σαφείς επιρροές από το σινεμά του συμπατριώτη του Νάνι Μορέτι, «δανείζεται» την κεντρική ιδέα τού «Inside Llewyn Davis» (2013) των αδελφών Κοέν, διατηρεί κι εδώ την άτυπη παράδοση του ξεκινήματός του συστήνοντας (για σταθερά άγνωστους λόγους) εκ νέου καρέ σεναριογράφων, καταφέρνει να κάνει ένα βήμα μπροστά σε σχέση με το πρώτο του φιλμ, όμως, εκ του αποτελέσματος, θα χρειαστεί να κάνει αρκετά ακόμη για να πετύχει κάτι το αληθινά ουσιαστικό.

Έπειτα από διαφωνία σχετικά με τη λήψη του χαπιού της επόμενης μέρας, καθώς έχει μόλις προηγηθεί «ατύχημα», ο Γκουίντο και η Κιάρα αντιλαμβάνονται πως τα θεμέλια της σχέσης τους είναι μάλλον σαθρά. Αναγκασμένος να εγκαταλείψει την κοινή τους στέγη, ο ακαδημαϊκού υπόβαθρου Γκουίντο βρίσκεται στην άβολη θέση να τριγυρίζει από σπίτι σε σπίτι και από καναπέ σε καναπέ, μέχρι να βάλει τη ζωή του σε μια τάξη. Γίνεται έτσι κοινωνός από πρώτο χέρι των προβλημάτων των γονιών του, στα οποία μέχρι τότε δεν είχε δώσει τη δέουσα σημασία, αλλά κυρίως αυτών των κολλητών του φίλων, που σε αντίθεση με τα τρίτης ηλικίας θέματα του μπαμπά και της μαμάς κινούνται σε τροχιά ανάλογη της δικής του κατάστασης, η οποία φαίνεται να είναι μη αναστρέψιμη.

Συνδυάζοντας με ήπιους τόνους θλίψη και χιούμορ, «Ο Φιλοξενούμενος» εξετάζει την επαγγελματική και αισθηματική κρίση όσων πλησιάζουν τα δεύτερα -άντα. Αβεβαιότητα για το μέλλον, ερωτικά μπερδέματα και αναποφασιστικότητα μοιάζουν να είναι η κοινή συνισταμένη μιας γενιάς που γι’ αλλού ξεκίνησε και αλλού η ζωή την πάει. Βασικός εκφραστής όλων αυτών είναι ο Γκουίντο, ο οποίος εκτός των ερωτικών του μπελάδων και των δημόσιων ξεκατινιασμάτων με την Κιάρα (εντελώς άστοχη η σχετική σκηνή) στον επαγγελματικό του τομέα φαίνεται πως έχει κολλήσει μόνιμα σαν αναπληρωτής καθηγητής λογοτεχνίας, ενώ τα προσόντα του αρμόζουν σε κάτι πολύ ανώτερο από αυτό. Από το δε μέτωπο της συγγραφής μόνο απογοήτευση εισπράττει, αφού η δημοσίευση της μελέτης του για τον λογοτέχνη Ίταλο Καλβίνο βρίσκεται μονίμως στο περίμενε.

Η εξαιτίας συναισθηματικού αδιεξόδου περιπλάνησή του στον κόσμο των φιλικών και συγγενικών… καναπέδων τον μεταμορφώνει σε έναν άτυπο παρατηρητή των ζωών όσων μετά χαράς τον φιλοξενούν στα σαλόνια τους. Από τις εξωσυζυγικές περιπέτειες ενός καλού του φίλου, μέχρι την εγκυμοσύνη μιας συναδέλφου του, ο Γκουίντο γίνεται άθελά του εξομολογητής των προβλημάτων τους, χωρίς σε καμία στιγμή να έχει δείξει πως διακατέχεται από σχετική διάθεση. Καταφέρνει, πάντως, ένεκα της σύνεσής του, να κάνει τα πάντα να μοιάζουν τόσο εύκολα και απλά, αφού ο σκηνοθέτης Ντούτσο Κιαρίνι καταφεύγει σε σχεδόν απλοϊκές λύσεις στα πάσης φύσεως θέματα που τριβελίζουν τόσο το μυαλό των οικοδεσποτών αυτού του μόνιμα «Φιλοξενούμενου», όσο και του ίδιου του άτυπου μουσαφίρη. Στο τέλος είναι οι γονείς τού Γκουίντο που στέκουν ως οι πιο αληθοφανείς και ενδιαφέροντες ήρωες όλης αυτής της παρέας, με τα καθημερινά τους προβλήματα (που ξεκινούν από μία… σάλτσα τομάτας και καταλήγουν στις επισκέψεις στο τοπικό κολυμβητήριο) να μοιάζουν πολύ πιο εύστοχα και ουσιαστικά από τα γκομενικά όλων των υπολοίπων σαραντάρηδων μαζί. Και για ταινία που υποτίθεται ότι καταπιάνεται μαζί τους, δεν το λες και μεγάλη επιτυχία αυτό…