FreeCinema

Follow us

Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ (2017)

(L’INSULTE)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζιάντ Ντουεϊρί
  • ΚΑΣΤ: Αντέλ Καράμ, Καμέλ Ελ Μπασά, Καμίλ Σαλαμέχ, Ντιαμάντ Μπου Αμπούντ, Ρίτα Χάγεκ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 112'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS

Δι’ ασήμαντον αφορμήν τσακωμός μεταξύ προσβεβλημένου χριστιανού Λιβανέζου και Παλαιστίνιου πρόσφυγα οδηγεί και τους δύο στα δικαστήρια, διχάζοντας ολόκληρη τη Βηρυτό του σήμερα.

Υπάρχει μια λέξη που χαρακτηρίζει τούτο το φιλμ συνολικά και, μοιραία, αυτή είναι η… υπερβολή. Από μια τέτοια ξεκινά και η ιστορία, που στα λόγια δεν σε προτρέπει καθόλου να παρακολουθήσεις την «Προσβολή». Εξαιτίας των νερών που πέφτουν πάνω του από την υδρορροή ενός μπαλκονιού που δεν τηρεί τους πρέποντες κανονισμούς ώστε να μην καταβρέχονται οι περαστικοί, ο πάντα δίκαιος στη ζωή του Γιάσερ, ο οποίος εργάζεται για οικοδομική εταιρεία σε παράπλευρο κτήριο, παίρνει την πρωτοβουλία να διορθώσει την αιτία του «κακού» και τοποθετεί έναν σωλήνα χωρίς να ζητήσει την άδεια του ιδιοκτήτη του διαμερίσματος, του Τόνι, κατόχου συνεργείου αυτοκινήτων στην ίδια γειτονιά. Ο Τόνι γίνεται έξαλλος, παίρνει ένα σφυρί, σπάει τον σωλήνα, ο Γιάσερ ανταποδίδει με μια βρισιά, δημόσια, από τη μέση του δρόμου, ο Τόνι ζητά από τον προϊστάμενο του Γιάσερ να ζητήσει συγγνώμη, αυτός αρνείται και η κατάσταση παρεκτρέπεται ακόμη περισσότερο.

Ναι, το θέμα είναι υπερβολικό, όπως και τα πάντα στις ζωές αυτών των ανθρώπων που έχουν διαφορετικά βιώματα πολέμου και έχθρας και υποχρεώθηκαν να «συγκατοικήσουν» σε μια χώρα χωρίς να έχουν ξεπεράσει τα εσωτερικά τους τραύματα, νιώθοντας από το παραμικρό στην καθημερινότητά τους την ανάγκη μιας κάποιας δικαίωσης, που πιο συχνά εμφανίζεται μέσω πράξεων εκδικητικότητας. Ο Τόνι είναι ο χριστιανός Λιβανέζος με την έγκυο σύζυγο που του ζητά να γυρίσουν στο μέρος καταγωγής του, αλλά εκείνος δεν θέλει ούτε να σκέφτεται τι βίωσε εκεί σε παιδική ηλικία, πόσω μάλλον να επισκευάσει το πατρικό του. Ο Γιάσερ είναι ο Παλαιστίνιος πρόσφυγας, ένας τίμιος άνθρωπος, παντρεμένος, του μεροκάματου «του τρόμου», καθώς εργάζεται στα όρια της παρανομίας, κι ας ζει στη Βηρυτό εδώ και δεκαετίες.

Ο ανυποχώρητος Τόνι δέχεται και σωματική επίθεση από τον Γιάσερ, σε μια απόπειρα του δεύτερου να ζητήσει συγγνώμη, καθώς η λεκτική τους αντιπαλότητα ανάβει τα αίματα πέρα από κάθε όριο. Με δύο πλευρά σπασμένα, ο Τόνι αρπάζει την ευκαιρία, πηγαίνει την υπόθεση σε μεγάλο δικηγορικό γραφείο, αλλά μέχρι αυτή να εκδικαστεί, η ιστορία έχει πάρει ουκ ολίγες πιο μελοδραματικές τροπές. Ο Λιβανέζος Ζιάντ Ντουεϊρί (γνωστός στο ελληνικό κοινό μονάχα από την ταινία «Η Επίθεση» του 2012) δεν κρύβει τις διαθέσεις του να προκαλεί το συναίσθημα (αρκεί ο θεατής να μπορεί να ταυτιστεί κιόλας με το όλο εμφυλιακό κλίμα που περισσότερο εθνικοπολιτικό είναι παρά προσωπικό) και χρησιμοποιεί την κάθε μικροανατροπή του σεναρίου για να αλλάζει το «ζύγι» στη συνείδηση του κοινού, κινηματογραφώντας με επαγγελματισμό που παραπέμπει μέχρι και σε χολιγουντιανό δράμα (διόλου τυχαία, πρόκειται περί αμερικανοσπουδαγμένου και μαθητευόμενου στην camera δίπλα στον Κουέντιν Ταραντίνο, από τα πρώτα του φιλμ μέχρι και την «Jackie Brown»!). Κατά κάποιον τρόπο, η «Προσβολή» μοιάζει με μια πιο «αμερικανοποιημένη» εκδοχή του σινεμά του Ασγκάρ Φαραντί, με εντονότερη την πολιτική στάση κριτικής για τις αδικίες και τα εγκλήματα που αφορούν το Μεσανατολικό. Με το ένα πόδι στα στερεότυπα του… φεστιβαλικά καταγγελτικού σινεμά και το άλλο στα δραματικά τερτίπια μιας πιο «λαϊκίστικης» αφήγησης, το φιλμ εξέπληξε αρκετούς όταν έφτασε να διεκδικεί μέχρι και το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας εφέτος.

Το δεύτερο μισό του φιλμ αποτελεί ένα ενδιαφέρον δικαστικό δράμα, όπου ο Ντουεϊρί επιχειρεί να παραστήσει (και σεναριακά) τον ακέραιο παρατηρητή, ακολουθώντας την εύκολη πεπατημένη του διδακτισμού, μέχρι το άκουσμα μιας ετυμηγορίας και του (όχι πραγματικά uplifting) φινάλε που μοιάζει να είναι βγαλμένο από νομικίστικη σειρά της αμερικανικής τηλεόρασης, με πομπώδη χρήση του μουσικού score. Νιώθουμε το μάθημα αξιοπρέπειας, έχουμε πάρει και ένα παρόμοιο ιστορικό, όμως οι καλές προθέσεις δεν σε κάνουν να ξεχνάς ότι μπορεί να βρέθηκες εδώ εξαιτίας μιας… υδρορροής. Σαν από ατύχημα, δηλαδή.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Οι θιασώτες ενός πιο ethnic σινεμά θα δουν κάτι γνώριμο, αλλά με ύφος λιγότερο «art-house» από το… φεστιβαλικά τυποποιημένο. Η ιστορία δεν δικαιολογεί τόση υστερία, αλλά το δικαστικό μέρος κρατιέται στα πόδια του χάρη σε μικρές ανατροπές, που αναπτύσσονται χωρίς μελοδραματικές εξάρσεις (αν και έχουν προηγηθεί κάτι νοσοκομειακά που λαϊκίζουν σφόδρα). Οι θεατές που δεν γνωρίζουν και πολλά από την πολιτική κατάσταση στην περιοχή, όλο και κάτι θα μάθουν, αρκεί να τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

MR KLEIN

MR KLEIN

Είναι ένας ζοχάδας που πλένει το μπαλκόνι του και βρέχει έναν περαστικό κι αυτός τον βρίζει και ο πρώτος που έχει φάει την προσβόλα τον τρέχει στα δικαστήρια. Εκείνο με τις στάμνες και τη Βασιλειάδου ήταν πολύ προχώ, τελικά!