KUNG FU PANDA 3 (2016)
- ΕΙΔΟΣ: Animation
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αλεσάντρο Καρλόνι, Τζένιφερ Γιου
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 95'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Ο Κάι, ο μεγαλύτερος πολέμαρχος της Κίνας, επιστρέφει στο θνητό βασίλειο με σκοπό να αποκτήσει το Ch’i από κάθε πολεμιστή και δάσκαλο του kung fu, έτσι ώστε να εδραιώσει την παντοδυναμία του. Μπορεί ο Πο να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά του; Και πόσο μπορεί να τον βοηθήσει η επανεμφάνιση του για χρόνια χαμένου πατέρα του;
Ακολουθώντας την παράδοση του studio της DreamWorks, να ξεζουμίζει μια animated επιτυχία της και να τη μετατρέπει σε franchise με απανωτά sequels, συναντάμε αυτή τη φορά τη δεύτερη συνέχεια του «Kung Fu Panda», με το ευτραφές πάντα – πολεμιστή σε νέες… με το ζόρι περιπέτειες, στις οποίες η κριτική μάλλον χάνει το νόημά της. Το μήνυμα είναι σαφές: ο κεντρικός ήρωας θα πρέπει να κάνει ένα «ταξίδι» αυτογνωσίας για να μάθει καλύτερα τη ζωή, τους γύρω του (με έμφαση σε ζόρι γονικό) και, φυσικά, τον εαυτό του. Ναι, πάλι τα ίδια…
Σε περίπτωση που σε νοιάζει η πλοκή, εδώ το πάντα Πο έχει διπλή «αποστολή», να γίνει δάσκαλος μεγάλος και τρανός, πιθανότατα με τη βοήθεια του πατέρα του που τον είχε χάσει για πολλά χρόνια, αλλά και να πολεμήσει τον μοχθηρό Κάι, στην κατοχή τού οποίου θα βρεθούν τα Ch’i των μάχιμων συντρόφων του. Οι δύο ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα και εντελώς παιδιάστικα, χωρίς κάποια ιδιαίτερη σημασία, ενώ η επιπλέον πρώτη επίσκεψη του Πο στο μυστικό χωριό των πάντα προσθέτει… γούτσου γούτσου χαριτωμενιά για το ανήλικο target group του φιλμ. Βέβαια, ένα ρεαλιστικό ερώτημα πλανάται: αν είχατε παιδί που το είχατε πάει να δει την πρώτη ταινία στο σινεμά, το 2008, δεν θα σας… πλακώσει στο ξύλο λέγοντάς του ότι βγήκε το δεύτερο sequel της; (Ναι, ΟΚ, αυτά τα φιλμ σκίζουν στο home entertainment για χρόνια και χρόνια, με τα ακόμη νεότερα μούλικα να τα «διδάσκονται» κατ’ οίκον και να απαιτούν να δουν την κάθε επόμενη συνέχεια στον κινηματογράφο, όσο είναι… μούλικα! Και πάει λέγοντας. Γι’ αυτό σκίζονται να κάνουνε σουξέ στο είδος όλα τα μεγάλα studios…)
Μέσα σε όλη αυτή την προβλέψιμη φαντασμαγορία, το μόνο πράγμα που ξεχωρίζει είναι η απίστευτη τετραχρωμία των εικόνων, τα εξαιρετικά δουλεμένα background designs που μαρτυρούν αρτίστικη δουλειά από το καλλιτεχνικό τμήμα της παραγωγής (έχει συνεργαστεί και το κομμάτι της Oriental DreamWorks στην Κίνα) και… εδώ σταματάμε. Εννοείται πως δεν είναι απαραίτητο να συνεχίσει κινηματογραφικά η ιστορία τού Πο, όμως έχω βάσιμες (και φραγκοφονικές) υποψίες ότι δεν θα είμαστε τόσο τυχεροί. Μέχρι τότε, τουλάχιστον, απολαύστε τα χρώματα…
