του Νίκου Παλάτου

Βασισμένη στο bestseller βιβλίο «Kuldi» της Ισλανδής συγγραφέως Ίρσα Σιγκουρδαρντόντιρ, η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Έρλινγκουρ Θόροντσεν συνδυάζει ένα αλά nordic noir αστυνομικού τύπου μυστήριο με στοιχεία που θα ταίριαζαν σε φιλμικό horror φαντασμάτων.

Ήρωας του «Cold» είναι ο χήρος (πια) Όντιν, ο οποίος προσπαθεί (όχι με ιδιαίτερη επιτυχία) να ξεπεράσει τον θάνατο της γυναίκας του, έχοντας παράλληλα να φροντίσει την έφηβη κόρη του. Η τελευταία, ονόματι Ρουν, είναι ένα κλειστό, μοναχικό κορίτσι που αντιμετωπίζει προβλήματα εκφοβισμού στο σχολείο, με τον πατέρα της να προσπαθεί να βρει την κατάλληλη ισορροπία για την περίπτωση της, μεταξύ πειθαρχίας και προστασίας, κάτι μάλλον ακατόρθωτο μιας και δυσκολευόταν να τη βρει ακόμα και για τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς για πολύ καιρό αντιμετώπιζε σοβαρό θέμα με το αλκοόλ. Το γεγονός πως η πρώτη υπόθεση που αναλαμβάνει άμα τη επιστροφή του στη δουλειά αφορά υπόθεση παιδικής κακοποίησης και θανάτων υπό παράξενες συνθήκες δεν βοηθά την εύθραυστη ψυχολογική του κατάσταση, πόσω μάλλον όταν τα συμβάντα που σημάδεψαν συγκεκριμένη σωφρονιστική δομή ανηλίκων στα 1984 (οδηγώντας στο οριστικό της κλείσιμο λίγα χρόνια μετά) φαίνεται πως κρύβουν μυστικά τα οποία συνδέονται άμεσα με τον ίδιο και την οικογένειά του.

Γυρισμένο με συνεχή μπρος-πίσω στον χρόνο, το «Cold» μοιάζει με δύο ταινίες οι οποίες έχουν ενωθεί σε μία. Μπορεί στο χαρτί η σύνδεση των δύο επιμέρους ιστοριών να προκύπτει αβίαστα, κρύβοντας ενδεχομένως κάποιο σημαντικό μυστήριο, όμως, στο πανί το κλειδί που τις ενώνει κάνει μπαμ από το πρώτο κιόλας flashback! Η φυσιογνωμία της ηθοποιού Ελίν Χολ, η οποία υποδύεται την ατίθαση, νεαρή καθαρίστρια της δομής κατά τη δεκαετία του ’80 είναι τέτοια που «καρφώνει» άγρια τη σχέση της με το παρόν του Όντιν και της κόρης του, κάνοντας όσα θα ακολουθήσουν εντός των τειχών του σωφρονιστικού ιδρύματος να μοιάζουν σχετικά εύκολα στη μαντεψιά. Καταφεύγοντας ενίοτε σε άλματα λογικής, το «Cold» επιχειρεί να εξετάσει την ψυχική διαταραχή υπό το βάρος της απώλειας, ανακατεύοντας δύο (υπό περίεργες συνθήκες) θανάτους εφήβων με κάτι το απόκοσμο που αποκαλείται «σκιά» και το οποίο υπόσχεται (αρχικά, τουλάχιστον) μέχρι και υποπλοκή που (θα) έχει να κάνει με τον πλούσιο σε στοιχειά κόσμο της σκανδιναβικής παράδοσης.

Η γρήγορη συνειδητοποίηση για το τι ακριβώς μέρος του λόγου είναι η περίφημη «σκιά» βάζει τα όποια σχέδια περί folk horror στον… ισλανδικό πάγο, αφήνοντας ένα όχι απαραίτητα αδιάφορο, αλλά άνευ εκπλήξεων και σασπένς καταστασιακό να κυλά επί της οθόνης, ποντάροντας σε μερικά διάσπαρτα «μπου»… φαντασμάτων, μπας και τινάξει τους θεατές στα καθίσματά τους (σε μια-δυο περιπτώσεις τα καταφέρνει). Η γενικότερη… streaming προσέγγιση σε σεναριακή γραφή και σκηνοθεσία δεν βοηθά καθόλου την κινηματογραφικότητα του πράγματος, η απορία για τον αν ο Όντιν είναι αστυνομικός ντετέκτιβ ή απλά ένας δημόσιος λειτουργός που του αρέσουν τα μυστήρια δεν διευκρινίζεται ποτέ, ενώ το άνοιγμα του φακέλου μιας ξεχασμένης για χρόνια υπόθεσης μάλλον δεν αιτιολογείται επαρκώς. Το δε τελικό twist, το οποίο επαναφέρει υπό εντελώς διαφορετική οπτική την εναρκτήρια σεκάνς, αποτελεί μικρή μεν, σημαντικότατη δε… κλεψιά!