του Ηλία Φραγκούλη

Το Χόλιγουντ εξακολουθεί ν’ αναζητά εναγωνίως τον επόμενο κομιξάδικο superhero με φιλοδοξίες να βρει ένα καινούργιο franchise που κάθε λίγο και λιγάκι θα εμφανίζει κι από ένα sequel, ενίοτε ικανό να συμπορευθεί και με άλλους ανάλογους ήρωες σε μελλοντικό «mash-up» (τουρλουμπούκι). Ο Kraven, δημιούργημα της Marvel Comics, πρωτοεμφανίστηκε στο χαρτί ως αντίπαλος του Spider-Man το 1964, είναι αδελφός του supervillain Chameleon και αποτελεί ένα από τα βασικά μέλη της Sinister Six. Με άλλα λόγια, «καλώς» τα δεχτήκαμε!

Η εισαγωγική σεκάνς εισόδου και απόδρασης από φυλακή ασφαλείας σε ρωσικό έδαφος (με έξυπνη χρήση παλαιότερου θέματος του Βασίλη Πολυδούρη από το «Το Κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη»!) είναι καταιγιστική σε δράση και αδίστακτη στην απεικόνιση βίας, όμως, από εκεί κι έπειτα ολόκληρος ο «Kraven O Κυνηγός» ακολουθεί μία τραγελαφική κατρακύλα, εξαιτίας της ανέμπνευστης και κακοκοπιαρισμένα βλακώδους πλοκής του. Ειλικρινά, που να το πεις αυτό που συμβαίνει εδώ; Μέσω flashback, παρακολουθούμε ένα safari του Ρώσου μεγαλοκακοποιού Νίκολαϊ Κράβινοφ (ο Ράσελ Κρόου με ανάλογη προφορά και ερμηνεία απόλυτα σοβαροφανή) με τους δύο γιους του που πρέπει να μάθουν να συμπεριφέρονται ως άντρες και κυνηγοί. Ο μεγαλύτερος θα γίνει λεία για ένα μυθικό (και σε διαστάσεις) λιοντάρι, μα μια μαυρούλα τουρίστρια που κόβει βόλτες στη ζούγκλα με κάρτες tarot κι ένα «μαγικό» φίλτρο σε μπουκαλάκι θα του σώσει τη ζωή. Το προαναφερθέν και μυστηριώδες υγρό, σε συνδυασμό με μια σταγόνα αίμα του λιονταριού, θα λειτουργήσουν καταλυτικά στο σώμα του νεαρού Σεργκέι, ο οποίος θα μετατραπεί σε superhero με χαρακτηριστικά τύπου… Spider-Man meets Wolverine (ή κάτι τέτοιο, μωρέ)!

Χρόνια αργότερα, ο Σεργκέι έχει γίνει ένας διαβόητος κυνηγός που εξοντώνει από λαθροθήρες έως και σοβαρούς «παίκτες» του οργανωμένου εγκλήματος, ζώντας (κατά τα άλλα) αποκομμένος από τον πολιτισμό και την οικογένειά του. Ένας αντίπαλος του πατέρα του, ο Αλεκσέι Σίτσεβιτς (ντροπιαστική εμφάνιση στην καριέρα του Αλεσάντρο Νιβόλα), αφού συμμετείχε σε πείραμα «τρελού» επιστήμονα, έχει πάθει… «ρινοκερίαση» (!) κι έχει αποκτήσει κι αυτός υπερδυνάμεις, οπότε θα γίνει η νέμεση του Kraven, ειδικά από τη στιγμή που θα απαγάγει τον (ετεροθαλή) αδελφό του τελευταίου.

Όσο αστείο ακούγεται στην περιγραφή, άλλο τόσο πιο αστείο είναι το φιλμικό αποτέλεσμα στη μεγάλη οθόνη, σε μια ιστορία που αψηφά την όποια λογική και φαντασία, πάνω σε copy / paste στερεότυπα μοτίβων κομιξάδικης δράσης, τα οποία μπορεί να γίνονται κάπως ανεκτά στο original format τους, όμως, σου κάνουν το μυαλό «σούπα» εντός οπτικά «ρεαλιστικού» πλαισίου. Η εξέλιξη της αφήγησης προχωρά όσο προβλέψιμα μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά στην καταδίωξη της κορύφωσης, όταν ο Αλεκσέι / The Rhino «μεταμορφώνεται» (για πρώτη φορά εξολοκλήρου) σε ρινόκερο (με κανονικό κέρατο!), το θέαμα μόνο σπαρταριστά γέλια μπορεί να προκαλέσει.

Χωρίς να είναι ένα από τα χειρότερα κινηματογραφικά έργα που μας έχει δώσει τούτο το genre τα τελευταία χρόνια, το «Kraven» μπορεί να είναι στημένο με καλά συστατικά περιπέτειας, όμως, οι απιθανότητές του ξεφεύγουν του αφελούς και κάνουν καλύτερη παρέα με την απόλυτη ανοησία. Το επιπλέον πρόβλημα είναι πως ενώ η ταινία απευθύνεται σε εφηβικό κοινό (ή σε όχι τόσο ανεπτυγμένα IQ…), η αιμοσταγής βία αρκετών σκηνών της την καθιστά ακατάλληλη γι’ αυτό το ηλικιακό target group. Ένα φαινόμενο που έχει αυξητικές τάσεις εσχάτως και δεν δύναμαι να δικαιολογήσω.