του Νίκου Παλάτου

Τι ήταν να στηλιτεύσω την προηγούμενη εβδομάδα τον ορυμαγδό των δεύτερης (και καμιά φόρα τρίτης…) διαλογής animated ταινιών από την Ευρώπη και την Ασία, οι οποίες μας ταλαιπωρούν κάθε σχεδόν επταήμερο; Δεν πρόλαβε να… στεγνώσει το μελάνι και ιδού ένας ακόμη «άξιος» εκπρόσωπος του είδους, ο οποίος καταφθάνει από τη μακρινή Ρωσία, με… δύο χρονάκια καθυστέρηση κιόλας!

O «Koshcey» του αυθεντικού ρωσικού τίτλου δεν είναι κάποιος απλός μάγος, αλλά μία κλασική φιγούρα των μύθων της σλαβικής παράδοσης, ο οποίος έχει κερδίσει την αθανασία χάρη σε μαγική βελόνα που έχει κρύψει σε μέρος το οποίο μόνο εκείνος γνωρίζει, διότι αν κάποιος εχθρός του τη σπάσει τότε θα πεθάνει σαν κοινός θνητός. Το άλλο του χαρακτηριστικό είναι η εμμονική του τάση για έρωτες και γάμους, κάτι το οποίο επιχειρεί να πετύχει με μάλλον λάθος τρόπο, μιας και η συνήθης πρακτική του είναι η… φυλάκιση των υποψηφίων νυφών μέχρι να πουν το πολυπόθητο ναι (κάτι που κατά κανόνα δε συμβαίνει ποτέ). Μια «πειραγμένη» εκδοχή του εν λόγω ήρωα είδαμε πρόσφατα στην αιματοβαμμένη cult-ιά «Sisu» (2023), μια άλλη (που εν μέρει θυμίζει «Δράκουλα») βλέπουμε σε τούτο τον «Μάγο».

Ο εν λόγω Δράκουλας με το όνομα Ξεροκόκκαλος (που περισσότερο μοιάζει με απορριπτέο draft σχέδιο από το «Ξενοδοχείο για Τέρατα», παρά με την εικόνα που ο Μπραμ Στόκερ είχε στο μυαλό του) πέφτει στην προκειμένη θύμα πλεκτάνης από κακιά μάγισσα, η οποία χρησιμοποιεί ως υποχείριο της μπούλη ξεπεσμένο βασιλιά με ανάγκη για λεφτά, σκοπεύοντας έτσι να εκδικηθεί τον άτυχο μάγο και να του στερήσει την αθανασία. Θέλοντας και μη, ο απέθαντος πατάει την μπανανόφλουδα, αρπάζει την κοκκινομάλλα πολεμίστρια Μπάρμπαρα, φυλακίζοντάς την στον πύργο του, η φάση όμως στραβώνει για όλους καθώς, αν και τουλάχιστον δύο από τους βασικούς ήρωες διαθέτουν σπουδαίες μαγικές ικανότητες, ουδείς εξ αυτών μπορεί να διαβλέψει τα τερτίπια του έρωτα.

Το «Shrek» (2001), το «Brave» (2012), οι ανωτέρω αναφερθέντες δύο τίτλοι, κλασικά μεσαιωνικά παραμύθια με βασιλιάδες και πριγκιποπούλες, η ρωσική παράδοση του Κοσέι και διάφορα άλλα που ίσως μου διαφεύγουν ενώνονται σε μία και μόνη ταινία, με το αποτέλεσμα της συναρμολόγησης που προκύπτει να θυμίζει τελικά… το τέρας του Φρανκενστάιν! Το ξεπατίκωμα (ειδικά) του «Shrek» σηκώνει μέχρι και μήνυση, με τη διαφορά να είναι πως στη θέση του χαζοβιόλη γαϊδαράκου που έλεγε αστεία να υπάρχει εδώ ένα εξίσου χαζοβιόλικο καρβέλι με πόδια (που εξαιτίας φτωχού σχεδιασμού φέρνει περισσότερο σε καραμέλα M&M’s!) που προσπαθεί να… ξεφουρνίσει πετυχημένο χιούμορ κάνοντας διαρκώς λογοπαίγνια με θέματα που άπτονται της αρτοποιίας!

Όπως είναι ευκόλως κατανοητό, τα «ψωμιά» των αστείων καταστάσεων είναι λίγα, η δε ποιότητα του σχεδίου δεν… ζωγραφίζει. Μία ιδέα από slapstick χιούμορ, μαζί με μια σειρά από αναχρονισμούς (από μηχανοκίνητο κουβούκλιο ιππότη μέχρι ρολό τουαλέτας) προσπαθούν να δώσουν έναν αέρα μοντερνιάς στο εγχείρημα… μάταια. Τούτος ο «Μάγος» δεν σώζεται με τίποτα.