του Ηλία Φραγκούλη

Η Χάλα είναι μια guerrilla eco-activist πενηντάρα που ζει στο Ρέικιαβικ, διευθύνει μια τοπική χορωδία, κάνει yoga, έχει για πρότυπά της τον Γκάντι και τον Μαντέλα, κυκλοφορεί με το ποδήλατό της στην πόλη και προκαλεί… απανωτά βιομηχανικά sabotage για να αποτρέψει την αντίστοιχη ανάπτυξη (άρα και οικολογική καταστροφή) στο νησί! Η (υπέροχη σε σύλληψη) αρχική σεκάνς της επίθεσης με τόξο κατά των θεόρατων σε μέγεθος ηλεκτρικών πυλώνων είναι σαφώς συμβολιστική και δίνει έναν ελαφρώς σουρεαλιστικό τόνο, ταυτόχρονα με την ανακάλυψη πως η μουσική που συνοδεύει το φιλμ προέρχεται από ένα folk trio το οποίο παίζει με τα όργανά του… on camera, εντός πλάνου, ζωντανά, τηρώντας έναν ταιριαστό ρυθμό σε κάθε ψυχολογική διακύμανση της ηρωίδας! Λίγο αργότερα, στο πλαίσιο του ίδιου ευρήματος, θα προστεθούν και τρεις γυναίκες vocalists από τα Βαλκάνια με τοπικές ενδυμασίες και ανάλογο ρεπερτόριο, για να συνοδεύσουν την ανατρεπτική υποπλοκή του σεναρίου, η οποία επιτρέπει στη Χάλα μετά από πολλά έτη αναμονής να αναλάβει την κηδεμονία ενός ανήλικου ορφανού κοριτσιού από την Ουκρανία.

Ο τόνος είναι σαφώς offbeat, αλλά με ένα υπογραμμισμένο χιούμορ που σου ζητάει να ακολουθήσεις με ευχαρίστηση τις περιπέτειες της ηρωίδας, η οποία έχει ως «συνεργό» ένα στέλεχος της Κυβέρνησης και αναπάντεχο προστάτη έναν επαρχιώτη κτηνοτρόφο που εμφανίζεται σαν από μηχανής Θεός στις πιο δύσκολες στιγμές των εφορμήσεών της στο εσωτερικό της ισλανδικής υπαίθρου. Από δίπλα, η ακόμα πιο «εκκεντρική» δίδυμη αδελφή της θα βάλει σε κίνδυνο το σχέδιο της υιοθεσίας όταν ανακοινώνει στη Χάλα το επερχόμενο ταξίδι της στην Ινδία, όπου προγραμματίζει να μονάσει για μερικά χρόνια!

Η «Γυναίκα σε Πόλεμο» δεν διαθέτει κρυμμένα χαρτιά στο μανίκι της, το σενάριο του φιλμ είναι αρκετά προβλέψιμο, αλλά η αφήγηση κυλά ευχάριστα, προσθέτοντας μερικές δόσεις σασπένς όταν οι Αρχές χρησιμοποιούν την πιο προηγμένη τεχνολογία (από drones μέχρι και… δορυφόρους!) για να εντοπίσουν τη «γυναίκα του βουνού» (όπως είναι το παρατσούκλι της στα media) τρομοκράτισσα σε ορεινές περιοχές του νησιού. Το φυσικό στοιχείο λειτουργεί υπέρ της ταινίας στο αισθητικό μέρος, δίχως να ζορίζεται για να βρει μια ακόμη πιο arty και καλοφωτογραφισμένη ταυτότητα. Σταδιακά, όμως, δίχως η ιστορία να μπορεί να σου προσφέρει κάτι παραπάνω πια, η επανάληψη καταντά αναπόφευκτη, όσο κι αν προσπαθούν να δείχνουν ακόμα αστείοι οι «εμβόλιμοι» μουσικοί ή και η φιγούρα της πρωταγωνίστριας Χαλντόρα Γκαϊρχαρσντότιρ (η οποία προφανώς και κρατά διπλό ρόλο στο φιλμ) που κρατά επάξια το έργο στις πλάτες της με μια παράδοξα κωμική αμηχανία στο βλέμμα.

Αστοχία θα χαρακτήριζα την αδούλευτη σεναριακά υποπλοκή του δύσμοιρου αλλοδαπού Χουάν, που πάντα καταλήγει να συλλαμβάνεται ως ύποπτος αντί της Χάλα, αν και το κυριότερο κομμάτι που με πέταξε άσχημα έξω από το φιλμ ήταν η σκηνή του φινάλε, μια «λαϊκίζουσα», συμβολική αναφορά στο ζήτημα του ανά τον κόσμο βίαιου μεταναστευτικού κύματος, με μια καταληκτική εικόνα δήθεν λυρισμού που παρέπεμπε στο φιλμικό παρελθόν του Εμίρ Κουστουρίτσα! Ενοχλήθηκα πραγματικά από την απλοϊκότητά της. Και το πόσο ακύρωνε, με την παλιά αντίληψη της διδαχής της, ένα κατά τα άλλα μοντέρνο και έξυπνο εγχείρημα.