της Κατερίνας Ανδρεάκου

Παραγωγή του Netflix που παίζεται εδώ και μήνες στο πρόγραμμά του σε πολλές χώρες (προφανώς όχι ακόμη και στην Ελλάδα), αυτή η οικογενειακή δραματική κομεντί – road movie, που βασίζεται σε άρθρο των New York Times του 2010, θυμίζει πολλές άλλες του υπο-είδους της, χωρίς ομολογουμένως να μπαίνει στην ανθολογία του. Οι καλές προθέσεις, έστω, είναι προφανείς και σεβαστές.

Ο σπουδαίος Εντ Χάρις υποδύεται έναν από τους πιο επιφανείς και σεβάσμιους φωτογράφους που βρίσκεται στα τελευταία στάδια καρκίνου, την ίδια ακριβώς εποχή που η Kodak αποσύρει το δημοφιλές αλλά ξεπερασμένο πια σύστημα επεξεργασίας των φιλμ της, καθώς το αναλογικό αντικαθίσταται από το ψηφιακό. Σε συμβολικό επίπεδο, λοιπόν, πρόκειται για διπλό τέλος εποχής. Σχεδόν μισανθρωπικός και με την αυτοκαταστροφική τάση να αποξενώνει οποιονδήποτε τον πλησιάζει συναισθηματικά, αυτός ο… τεχνολογικός αντιρρησίας (περισσότερο κι από τεχνοφοβικός) επιθυμεί να ταξιδέψει από τη Νέα Υόρκη στο Κάνσας με αυτοκίνητο, στο τελευταίο φωτογραφείο όπου θα χρησιμοποιηθεί ποτέ το Kodachrome, αλλά γι’ αυτό το road trip θέλει να επιστρατεύσει τον γιο του, με τον οποίο διατηρεί τις χειρότερες σχέσεις, έχοντας να μιλήσουν για παραπάνω από δεκαετία. Ο κωμικός ηθοποιός και «απόφοιτος» του «Saturday Night Live» Τζέισον Σουντέικις υποδύεται τον γιο που βρίσκεται στα πρόθυρα της απόλυσης από τη δισκογραφική εταιρεία στην οποία εργάζεται ως ατζέντης κι έχει μόνο μνησικακία για τον πατέρα που δεν ήταν ποτέ παρών και που τον παράτησε στην οικογένεια του θείου του μετά τον θάνατο της μητέρας του, στα 13 του χρόνια. Τη «διαιτησία» ανάμεσα σε πατέρα και γιο στο μακρύ ταξίδι αναλαμβάνει η νεαρή νοσοκόμα – βοηθός τού φωτογράφου, και τα έως τώρα ανείπωτα, αντιφατικά συναισθήματα δεν θα αργήσουν να βγουν στην επιφάνεια.

Η ιστορία αλλά και η αφηγηματική δομή της ταινίας θυμίζουν άμεσα και προφανέστατα μέρος της φιλμογραφίας του Αλεξάντερ Πέιν, ειδικότερα το «Nebraska» και το «Σχετικά με τον Σμιντ», ενώ και τα «Καλύτερα δε Γίνεται» και «Little Miss Sunshine» θα έρθουν σίγουρα στο μυαλό του κινηματογραφικού λάτρη του σύγχρονου αμερικανικού (με ροπή προς το ανεξάρτητο) σινεμά. Δυστυχώς, το αποτέλεσμα αυτής της παραγωγής δεν φτάνει στα ποιοτικά επίπεδα καμίας εκ των προαναφερθεισών ταινιών. Φταίει, άραγε, το ότι πρόκειται για παραγωγή Netflix και όχι μιας αμιγώς κινηματογραφικής εταιρείας; Δεν είναι σίγουρο, αν και κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλη ειρωνεία για μια ταινία που εξιδανικεύει με νοσταλγικό ρομαντισμό τον μη ψηφιακό τρόπο ζωής σε όλες του τις εκφάνσεις. Όπως προαναφέραμε, πάντως, οι προθέσεις είναι καλές, το γενικό αποτέλεσμα ξεπερνά την απλή μετριότητα και μάλιστα η ταινία υπερηφανεύεται (στους τίτλους τέλους της) πως γυρίστηκε εξολοκλήρου σε 35mm Kodak φιλμ.

Αυτό βέβαια δεν τη σώζει από σημαντικές σεναριακές αδυναμίες, ιδίως στην ψυχολογική ανάπτυξη των χαρακτήρων, που πολλές φορές μοιάζουν να δρουν έτσι αποκλειστικά και μόνο επειδή πρέπει να προχωρά η (εύκολα προβλέψιμη) υπόθεση, θυσιάζοντας μια πιο λογική ανάπτυξή τους. Ωστόσο, οι διάλογοι, έστω κι αν σε στιγμές ακούγονται ελαφρώς εξεζητημένοι, έχουν αρκετή αυθεντικότητα και ωμή ειλικρίνεια ώστε να εκπλήσσουν ευχάριστα, είτε πρόκειται για πικρά ή/και κακιασμένα λόγια μεταξύ πατέρα και γιου, είτε όταν μιλούν για τον επερχόμενο θάνατο (#diplhs) της τέχνης του φιλμ. Το soundtrack περιέχει μια καλοδιαλεγμένη λίστα rock καλλιτεχνών, από Pearl Jam μέχρι Live και Γκρέιαμ Νας, που λειτουργεί ιδανικά ως αφηγηματικό χαλί, όμως είναι το εξαιρετικό καστ που αποτελεί τον βασικό «κράχτη» αλλά και τον κυριότερο λόγο επιλογής αυτής της ταινίας. Ο Εντ Χάρις και η Ελίζαμπεθ Όλσεν δίνουν εκλεπτυσμένες, αξιομνημόνευτες ερμηνείες και ειδικά ο Χάρις φέρνει στην παραγωγή μια σεβάσμια βαρύτητα, έστω κι αν ο Σουντέικις αποδεικνύεται λίγος συγκριτικά με το υποκριτικό επίπεδο των συμπρωταγωνιστών του (συμπεριλαμβανομένων και των αξιολογότατων δευτεραγωνιστών Γκρίνγουντ και Χέισμπερτ, οι οποίοι έχουν σύντομους ρόλους αλλά σημαντική αναλογικά παρουσία), ενώ η «ερωτική χημεία» του με την Όλσεν είναι επιεικώς ανύπαρκτη (αν και στις προ ρομάντζου κοινές τους σκηνές αλληλεπιδρούν επιτυχημένα).

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, το Netflix ώς τώρα δεν έχει πείσει για τη δεινότητά του στις παραγωγές πρωτότυπων φιλμ. Το «Ζωή σε Φιλμ» αποτελεί ένα από τα καλά παραδείγματα, όμως δεν είναι αρκετό ώστε να συγκριθεί με αμιγώς κινηματογραφικά όμοιά του. Προσφέρει, ωστόσο, έναν κατά καιρούς συγκινητικό αποχαιρετισμό σε μια μορφή τεχν(ικ)ής που, όσοι είμαστε τυχεροί, προλάβαμε να ζήσουμε και θα θυμόμαστε πάντα με αυτή τη ρομαντική αγάπη του απτού, οπτικού θαύματος.