του Ηλία Φραγκούλη

Ποτέ ξανά το σεξ και η πολιτική δεν ήταν τόσο άμεσα συνδεδεμένα στην Αμερική. Πέρα από τον πατριωτισμό και τους αόρατους «δαίμονες» της τρομοκρατίας, η συντηρητική Κυβέρνηση κατάφερε να εξασφαλίσει την επανεκλογή της όχι γιατί προστατεύει τις ΗΠΑ με το Θεό στο δεξί, αλλά γιατί αυτή είναι η μόνη που θα μπορούσε να σώσει τον λαουτζίκο από την ακολασία, άρα και να του προσφέρει το εισιτήριο για τον Παράδεισο. Επειδή όλοι ξέρουμε πως τιμωρήθηκε ακόμη και ο Αδάμ μετά της Εύας, ευκόλως αντιλαμβάνεστε τον μέγα στόχο – εχθρό: το σεξ. Και ότι αγγίζει αυτό το θέμα, προφανώς. Η σεξουαλική συμπεριφορά και οι συνέπειές της είναι σήμερα η μεγαλύτερη απειλή για το Έθνος, με τους ομοφυλόφιλους (που δε λένε να… πεθάνουν κι ας τους ρίχνει ο Θεός κατάρες και νοσήματα) ν’ απαιτούν το «εις γάμου κοινωνίαν» και βίον ανθόσπαρτον (υπάρχουν και τα γυναικεία ζεύγη, ε;), κάποιες άλλες «φόνισσες» να έχουν το θράσος να ονειρεύονται νομιμοποίηση των αμβλώσεων κι αν πάμε και στις πιο σκοταδιστικές Πολιτείες, φοβούμαι πως ακόμη και το προγαμιαίο σεξ ανήκει στην κατηγορία «φωτιά να πέσει να μας κάψει»… Μετά από όλα αυτά και το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, γιατί δε μου κάνει εντύπωση που το «Kinsey» δεν το είδε ψυχή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Και γιατί εμείς, οι πιο «δημοκρατικοί», πρέπει να τους βάλουμε τα γυαλιά; Ή (ακόμη καλύτερα) να βγάλουμε τα μάτια μας (με την καλή έννοια!);

Τι ήταν αυτό που έκανε ο Δρ. Άλφρεντ Κίνσεϊ, λοιπόν; Αφού ασχολήθηκε με κάμποσα εντομάκια ως βιολόγος, πέρασε σ’ ένα σαφώς μεγαλύτερο ζώο και προσέγγισε τη σεξουαλική του ζωή, σε μια απόπειρα συνειδητοποίησης του ανθρώπινου είδους περί του τι εστί σεξ πραγματικά. Δεν ήταν αστείο πράγμα στη δεκαετία του ’40 να πείσεις τους αδαείς πως η αιδοιολειχία δε σήμαινε ότι «δεν πρόκειται να κάνεις ποτέ παιδιά» ή ότι ο αυνανισμός δε σκοτώνει στην κυριολεξία! Η έκδοση του πρώτου βιβλίου με αποκλειστικό θέμα τον άνδρα κυκλοφόρησε το 1948 κι έσκασε σαν ατομική βόμβα στις ΗΠΑ, μετατρέποντας τον Κίνσεϊ σε εθνικό φαινόμενο αλλά και «πορνογράφο». Η ακόλουθη έκδοση για το γυναικείο φύλο, το 1953, ήταν αυτή που τον κατέστρεψε, ίσως γιατί οι ίδιοι αναγνώστες δε μπορούσαν να δεχτούν πως οι μανάδες, οι γυναίκες και οι κόρες τους διέπρατταν στην πραγματικότητα τα όσα αποκάλυπτε το βιβλίο…

Πέρα από το εξαίρετο φιλμικό αποτέλεσμα του Μπιλ Κόντον, να καταγράψει κι αυτός ως επιστήμονας μια μελέτη περί σεξ αποφεύγοντας τις όποιες παγίδες φτηνού ερωτισμού, να υπογράψει ένα συμπαγές και αναλυτικό σε πρόσωπα και καταστάσεις σενάριο και ν’ αποσπάσει θαυμάσιες ερμηνείες, η ταινία επιτελεί ένα σαφώς μεγαλύτερο της διασκέδασης έργο: σου μιλάει για το σεξ. Απόλυτα. Και σου ζητάει να το κάνεις κι εσύ. Και στο μιλητό και στην πράξη, φυσικά! Σε κάνει να καταλάβεις πως η όποια σεξουαλική συμπεριφορά, έξω από το πρίσμα της ηθικής και των προκαταλήψεων, είναι μια φυσική εξωτερίκευση αναγκών, ενστίκτων και παθών, τα οποία δεν πρέπει να καταπιέζουμε. Για την ψυχολογική μας σταθερότητα και υγεία. Ο ίδιος ο Κίνσεϊ με τις έρευνες του προκάλεσε τη μεγαλύτερη σεξουαλική επανάσταση στην Ιστορία των ΗΠΑ, κόντεψε να χρεωθεί την κατηγορία του… κομμουνιστή συνωμότη και σήμερα μας είναι ιδιαίτερα αναγκαίος, έστω και μέσω μιας καλολουστραρισμένης παραγωγής οσκαρικών προδιαγραφών. Διαφορετικά, τι μας μένει για το (ανησυχητικά σκοτεινό) μέλλον; Μία και μόνο στάση; Βαρετό! Αλλά, και πάλι, μερικοί άνθρωποι είναι άξιοι της «μοίρας» τους. Παρακολουθώντας το φιλμ ανάμεσα σε απλούς θεατές, άκουσα το εξής σχόλιο στο διάλειμμα: «Τι μαλακία είναι αυτή; Πάμε να φύγουμε;». Και ήταν ζευγάρι. Δυστυχώς…