του Άγγελου Μαύρου

Μάλλον το πιο συναρπαστικό «κομμάτι» αυτής της ταινίας είναι κάτι εκτός τού… κασέ της. Η Washington Post, ένα από τα – κατονομαζόμενα εδώ – συστημικά ΜΜΕ που στοχοποίησε (επειδή έχασε θέμα ολκής) σκαιά άδικα τον ξετρυπωτή γραφιά Γκάρι Γουέμπ, real life υποκείμενο του φιλμ, μνημειώθηκε στο συνειδητό τού κινηματογραφικού κι αναγνωστικού κοινού ως άντρο αποκαλυπτικής ελευθεροτυπίας στο «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου», την επί ώρα μυθοπλαστική κι αφηγηματική σκαλέτα αυτής της ανασελιδοποίησης ταυτόχρονα δύο βιβλίων: της εκδοθείσας και σε hardback έρευνας του reporter, και μιας… έρευνας πάνω στο τι τράβηξε αυτός και το τι «παίχθηκε» στο περιθώριο (δια χειρός Νικ Σου).

Τουλάχιστον, δεν το σκότωσε όπως την τελευταία του φορά στο σινεμά («Μαρτυριάρα Καρδιά») ο Μάικλ «Homeland» Κουέστα, φιλοτεχνώντας πάντως μέσα από το λασπολογημένο λαβράκι τού σκανδάλου Κόντρα-Γκέιτ ασταθώς τον ανδριάντα τού κονδυλοφόρου ψάχτη του, σε κάτι μεταξύ τού πολύκροτου ξεκουκουλωτικού procedural πιεστηρίου τού ως άνω classic τού Άλαν Πακούλα, του από ψηλά «δοσίματος» μονάδας τού «Παιχνίδια Συνωμοσίας», της βασάνου τού πληρώνοντος βαρύ προσωπικοεργασιακό τίμημα για τις – με αχό στο κοινό καλό – αποκαλύψεις του τού «The Insider» και του ακροτελεύτιου απονενοημένου σοκ τού ντοκιμαντέρ «Stone Reader».

Κάτι που το Wikileaks και ο Έντουαρντ Σνόουντεν θα προσυπέγραφαν, κυρίως επειδή γίνεται προσφυώς βούκινο το σκύψιμο του κεφαλιού της Τέταρτης Εξουσίας στην Πρώτη. Και χάρη στο, με πειστική blink-and-you-missed-them συχνότατα διανομή, και στην τσίτα, ψηφίδα-ψηφίδα break τής θαμμένης υπόθεσης ενός ακόμη μαζικού εγκλήματος απ’ τα ανώτατα κλιμάκια της αστερόεσσας. Αλλά και χάρη στην απόδοση του σκιαγραφικού μείγματος συγγνωστής μικροφιλοδοξίας και ιδεαλιστικής σταυροφορίας ενός «άκου πτώμα να μαθαίνεις» λειτουργού της ενημέρωσης, τον οποίο τα συμφέροντα αντιπαλεύουν με το άγριο (απειλές, έμπρακτος εκφοβισμός απ’ τις «υπηρεσίες») και με το καλό (αμφισβήτηση της επαγγελματικής επάρκειας, ακόμη και με ξέθαμμα υλικού επί προσωπικού από τους ίδιους τους… συναδέλφους του).

Αλλά ενώ ο Κουέστα πιάνει τα χρώματα της μελάνης εποχής και location (με «καρφί» ένα μυστικό ραντεβού τού ήρωα με ομοίως «καμένο» παλιότερα κρατικό πληροφοριοδότη κοντά στο Καπιτώλιο) και χώνει συνδρομητικά παλμώδες τηλε-οπτικό υλικό αρχείου (δια-δηλώσεις τής σπαραχθείσας από το ναρκωτικό αφροαμερικανικής κοινότητας – ό,τι γράφει δεν ξεγράφει), ο διορθωτής… κοκκινίζει. Πρώτα τα γούτσου γούτσου πατρικών στιγμών που ψευτίζουν και τους πλησίον στη σαπουνόπερα γαμομπελάδες (το παλικάρι έχει υπάρξει άπιστο και η προδομένη, και από άποψη κάστινγκ, ΝτεΓουίτ τού το χτυπάει), που κόβουν από την αίσθηση τραγικότητας στη συντριβή που επέρχεται για το fresh start της οικογένειας του Γουέμπ στην Καλιφόρνια.

Blame το σεναριακό contributing editing τού Πίτερ Λάντσμαν (και αυτός με παρελθόν δημοσιογράφου), με περαιτέρω paper cut σ’ αυτόν τον δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Σε β΄ ρόλους μονόστηλα (με καρικατουρίστικα italics η Παθ Βέγα femme fatale που τσιγκλίζει το «γύρευε τι τρέχει», με bold ο Άντι Γκαρσία αυτοσκηνοθετούμενος φιοριτουρίστικα ως φυλακόβιος βαρώνος των ουσιών). Στο ότι η σπίλωση του υπηρέτη της αλήθειας μάς μεταφέρεται στα πεταχτά μέσω διαλόγων γραφείου. Και, κεφαλαιωδώς, στα générique τέλους που βάζοντας in the picture ένα home video του αδέξια ανθρώπινου Γουέμπ, εκθέτουν το εξώφυλλο του υποκριτικά αγωνιστικά συνεπούς, ωστόσο, Τζέρεμι Ρένερ. Ο Αγγελιοφόρος δεν Πρέπει να Πεθάνει, εντούτοις, είναι ζήτημα δημοκρατίας, δικαιοσύνης, αποκατάστασης της Ιστορίας, αν μη τι άλλο. Σου ψιλοεντυπώνεται, επίσης. Βγάλ’ το κι εσύ στη φόρα…