του Παναγιώτη Μήτσικα

Σε πείσμα της φήμης του στιβαρού art-house ιρανικού δράματος, το δίδυμο των Μάριαμ Μογκχαντάμ και Μπεντάς Σαναέχα μας παραδίδει τη νέα του ταινία με τίτλο «Το Αγαπημένο μου Γλυκό», η οποία αποτελεί μία πιο «ήσυχη», συμβατική ίσως προσπάθεια, με συμμετοχή στην τελευταία Berlinale (όπως είχε συμβεί και το πρωτόλειό τους, «Η Μπαλάντα της Λευκής Αγελάδας» του 2021). Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία κατά τι πιο απλοϊκή ταινία, απαλλαγμένη από το βάρος της «καλλιτεχνικής ποιότητας», ένα φιλμ το οποίο βασίζεται στην πανανθρώπινη αξία πως η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός και η ζωή συνεχίζεται – και πρέπει να συνεχίζεται, πέρα από τις απανταχού νόρμες και κοινωνικά θέσφατα.

Ο σκοπός μπορεί να είναι ευγενής και οι προθέσεις του «Αγαπημένου μου Γλυκό» να είναι οι καλύτερες, και νομίζω όλοι συμφωνούμε πως αξίζει να βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη ρομαντικές ιστορίες ή έρωτες έξω από τα συνηθισμένα ή τα κοινώς αποδεκτά κοινωνικά. Στην προκειμένη, όμως, ανά στιγμές τα όσα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας είναι τόσο flat, με την παραμικρή δραματουργική κορύφωση απούσα, που δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε το έργο χωρίς να νιώσουμε… τα μάτια μας να κλείνουν (για να το πω και πιο λαϊκιστί)! Η ιστορία αυτή καθαυτή έχει ενδιαφέρον (ως αρχέτυπο), όμως, η εκτέλεσή της επιδεχόταν μιας κάποιας φλόγας που θα κρατούσε σε εγρήγορση ακόμα και τις (ελαφρά) μικρότερες ηλικίες.

Υπέροχοι οι δύο πρωταγωνιστικοί ρόλοι, με την Λίλι Φαρχαντπούρ και τον Ισμαέλ Μεχραμπί να παραδίδουν ένα recital ερμηνείας χωρίς περιττές φιοριτούρες και κορώνες εντυπωσιασμού, τείνοντας περισσότερο προς τον απόλυτο ρεαλισμό, σαν να ξεχνάς πως παρακολουθείς ένα φιλμ. Ακόμα πιο σημαντική, η παρουσίαση μιας ιστορίας που ξεφεύγει λίγο από τα στενά περιθώρια των ηθών του Ιράν, μιας χώρας που πρόσφατα μας απασχόλησε ιδιαίτερα με την υπόθεση της Αχού Νταριέι, της νεαρής κοπέλας που αντιτέθηκε στην Αστυνομία Ηθών της χώρας, μένοντας με τα εσώρουχα της στο campus του Πανεπιστημίου της Τεχεράνης. Ατυχώς, στο «Αγαπημένο μου Γλυκό» αυτό που μας απασχόλησε περισσότερο ήταν… να μείνουμε ξύπνιοι!