του Παναγιώτη Μήτσικα

Ο Περουβιανός Σέζαρ Σελάδα συν-σκηνοθετεί αυτό το low budget φιλμ κινουμένων σχεδίων μαζί με τον Ντερκ Χάμπελ (ντεμπούτο και για τους δύο), το οποίο επιχειρεί να φέρει μία αντιπροσώπευση εικόνα αυτοχθόνων πληθυσμών και παραδόσεων στη μεγάλη οθόνη, κάτι καθ’ όλα ευπρόσδεκτο μιας και είναι έξω απ’ τα συνηθισμένα, ενώ μαθαίνουμε και κάτι καινούργιο, όπως το σύστημα των Τσάσκι, των ακούραστων αγγελιοφόρων της εκτενούς αυτοκρατορίας των Ίνκας, που ενεργούσαν ως ένα υβρίδιο μεταξύ μαραθωνοδρόμων και σκυταλοδρόμων, με ολόκληρο το δίκτυο να θρυλείται πως ήταν ικανό να μεταφέρει ένα μήνυμα σε μήκος 190 χιλιομέτρων εντός μιας μέρας!

Δυστυχώς, οι περιορισμοί κόστους, αλλά και η καλλιτεχνική δημιουργία και το όραμα, αποτελούν τροχοπέδη για την εξέλιξη της ταινίας, που μοιάζει να πρόκειται για πόνημα με οδηγία (από τους παραγωγούς) τύπου… «ε, κάντε το και λίγο Disney, ξέρετε τώρα». Παρ’ ότι ανέμπνευστο, το έργο έχει καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες και αρκούντως συναρπαστικά τοπία για να κρατήσει τις (πολύ) μικρές ηλικίες (maximum έξι ετών), όσο κι αν παρατηρούμε προβλήματα στην «κινηματογράφησή» τους και, κυρίως, στην παντελή απουσία οποιουδήποτε υποτυπώδους σασπένς που θα μπορούσε να καλυτερεύσει λίγο τα πράγματα δραματουργικά. Φυσικά, δεν βοηθά καθόλου το ακατανόητο μοντάζ, που μοιάζει με συρραφή διαφορετικών σκηνών χωρίς την παραμικρή αίσθηση ρυθμού.

Κατά τα άλλα, τα επιμέρους στοιχεία της «Καγιάρα» ακολουθούν λίγο πολύ τα κλασικά tropes του είδους: ένα θεωρητικά άπιαστο όνειρο για ένα κορίτσι, η προσπάθειά του να μεταμφιεστεί σε άνδρα ώστε να πραγματοποιήσει το εν λόγω όνειρο, ο villain σύμβουλος του αυτοκράτορα, κι ένα διδακτικό τέλος για την πίστη στον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου. Μια «Μουλάν», στο πολύ πιο διεκπεραιωτικό κι ανέμπνευστο.