του Ηλία Φραγκούλη

Η άνωθεν αξιολόγηση μπορεί να φαντάζει υπερβολικά σκληρή, όμως, εδώ είχα ν’ αντιμετωπίσω ένα σοβαρό ατόπημα της παραγωγής: «Καραγκιόζης» ναι, «The Movie»… όχι (και πόσο οξύμωρη η χρήση της αγγλικής για ένα έργο ατόφιας ελληνικότητας!). Με άλλα λόγια, τούτη η δουλειά μοιάζει περισσότερο με μεταφορά παράστασης έργου θεάτρου σκιών σε μορφή ψηφιακού animation, παρά με κανονική animated ταινία. Απλά, παρακολουθείς κάτι που γνωρίζεις ή φαντάζεσαι… «αλλιώς». Στο πρώτο σκέλος, η δουλειά είναι τίμια (όσο «πρωτόγονο» κι αν δείχνει το ψηφιακό σχέδιο σε σύγκριση με αντίστοιχα του εξωτερικού, αν κι εδώ έχουμε το «άλλοθι» της πρώτης μεγάλου μήκους ελληνικής ταινίας μυθοπλασίας σε τούτο το είδος). Στο δεύτερο, όλα είναι λάθος!

Ουσιαστικά, πρόκειται για μία διασκευή της παράστασης του «Ο Καραγκιόζης Γραμματικός», την οποία έχει στήσει ο Άθως Δανέλλης με πατροπαράδοτο τρόπο αφήγησης. Κανένα πρόβλημα σχετικά με αυτά τα στοιχεία. Μετά την εναρκτήρια σεκάνς του καυγά του ομώνυμου ήρωα μ’ έναν κόκορα που κάνει τα πάντα για να τον ξυπνήσει, όμως, τούτη η «ταινία» αποκαλύπτει τις παγίδες της έλλειψης ενός… κινηματογραφικού σεναρίου (για να τα πιάσουμε από την αρχή). Η εναλλαγή σύστασης (των κλασικών) χαρακτήρων γίνεται μ’ έναν εντελώς «μονοδιάστατο» τρόπο, τόσο «στατικό» όσο και η δράση στο θέατρο σκιών. Άπαξ κι αρχίσουν να μπαίνουν στο πλάνο ο Χατζηαβάτης, ο Νιόνιος, ο Μορφονιός, ο Μπαρμπαγιώργος και άλλοι, μικρότερης σημασίας ήρωες, ο θεατής δεν έχει παρά να περιμένει το κάθε επόμενο «solo νούμερο» τούτων των stars των παραστάσεων του Καραγκιόζη, δίχως εκπλήξεις ή σκηνοθετική ευρηματικότητα.

Η ποιότητα του CGI δεν κολακεύει ιδιαίτερα το project, ειδικά στο μάτι εκείνων που παρακολουθούν πιστά το animated genre και είναι γνώστες της ραγδαίας εξέλιξής του, από το «Toy Story» (1995) μέχρι σήμερα. Παραδόξως, η καλύτερη στιγμή αυτού του «Καραγκιόζη» έρχεται μέσω της σεκάνς όπου ένα παλαιομοδίτικης τεχνοτροπίας κινούμενο σχέδιο επιχειρεί ν’ αντιγράψει τη λογική και το ύφος του πραγματικού θεάτρου σκιών, με μία ψευδαίσθηση διαφάνειας στο κάδρο, λες και πίσω από την εικόνα κινείται κανονικά ένας καραγκιοζοπαίχτης. Αισθητικά και εικαστικά, τούτο είναι το highlight της φιλμικής περιπέτειας του Καραγκιόζη. Δεν ξέρω αν θα είχε νόημα να βλέπαμε ολόκληρη ταινία έτσι, όμως, για λίγο βλέπεις κάτι που σου κεντρίζει το μάτι περισσότερο από το υπόλοιπο φιλμ…

Σε περίπτωση που το «Καραγκιόζης: The Movie» προσελκύσει το ενδιαφέρον των γονέων και κινηθεί καλά εισπρακτικά, θα μπορούσε να υπάρξει και συνέχεια. Ας είναι, όμως, ταινία την επόμενη φορά. Με ειλικρίνεια και καλή διάθεση το λέω.