FreeCinema

Follow us

Η ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΙΡΑ (1955)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιώργος Τζαβέλλας
  • ΚΑΣΤ: Βασίλης Λογοθετίδης, Έλλη Λαμπέτη, Δημήτρης Χορν, Ορέστης Μακρής, Μίμης Φωτόπουλος
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 119’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Η τυχαία όσο και απρόσμενη διαδρομή μιας κάλπικης λίρας στα χέρια διαφόρων ανθρώπων δίνει την αφορμή για την πρώτη σπονδυλωτή ταινία του ελληνικού κινηματογράφου και μια μοναδική ηθογραφία της δεκαετίας του ’50, που κατάφερε να φτάσει ως το Φεστιβάλ Βενετίας.

Σχεδόν 60 χρόνια αργότερα (και μετά από ποιος ξέρει πόσες μεταδόσεις από τη μικρή οθόνη), η «Κάλπικη Λίρα» επιστρέφει στην Ελλάδα της κρίσης και των ενεχυροδανειστηρίων που κατακλύζουν κάθε γειτονιά, αποκατεστημένη στην ψηφιακή της μορφή (που, δυστυχώς, δεν είναι «όλα τα λεφτά»), παραμένοντας, όμως, ακαταμάχητη στην αφοπλιστική αθωότητα και ανθρωπιά της, χωρίς να έχει χάσει ούτε το ελάχιστο από το καλλιτεχνικό αντίκρισμά της. Ναι, βλέπετε μιλάμε εδώ για μια απλή εξιστόρηση των δεινών που προκαλεί το, πάντοτε, κάλπικο χρήμα όπως ακούγεται σε κάποια σκηνή, σχολιασμένη από το λίγο διδακτικό voice over του ίδιου του σκηνοθέτη, απλωμένη έξοχα σε τέσσερις κομψές βινιέτες, που ξεκινούν από την ανελέητη σάτιρα του μικροαστισμού και τη γραφική σκιαγράφηση του ελληνικού περιθωρίου, περνούν από το σχεδόν νεορεαλιστικό δράμα με δόσεις φανταστικού (μέσα από μια εκπληκτική σεκάνς εφιάλτη), για να εκτοξευτούν στον επίλογο, τοποθετημένο στην «ανώτερη» αστική τάξη, μ’ ένα ρομαντικό κρεσέντο ατελέσφορου έρωτα κι έναν γλυκόπικρο στοχασμό πάνω στη λυτρωτική (;) δύναμη της Τέχνης.

Ο μεγάλος Γιώργος Τζαβέλλας, που χρειάστηκε δεκαετίες για να αναγνωριστεί επίσημα από την ελληνική κριτική, ταγμένος σταθερά σε ένα σινεμά που κατάφερνε να σπάει τα ταμεία και την ίδια στιγμή να σέβεται απόλυτα το θεατή μιλώντας στην καρδιά του, αγγίζει εδώ το απόγειο της τέχνης του, συνταιριάζοντας με μαγικό τρόπο ολότελα διαφορετικά είδη κι ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι συναισθηματικών αποχρώσεων, αποτυπώνοντας την ίδια στιγμή με μοναδικό τρόπο ένα σεβαστό κομμάτι της αθηναϊκής κοινωνίας και βέβαια της ίδιας της πόλης, μια νοσταλγική καρτ ποστάλ από ένα χαμένο για πάντα κομμάτι της. Μαζί, πετυχαίνει μια πρωτοφανή συνάντηση μερικών από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς που πέρασαν ποτέ από την εγχώρια σκηνή, με αποκορύφωμα την καλύτερη στιγμή του «καταραμένου» ζευγαριού Λαμπέτη – Χορν, σ’ ένα «σ’ αγαπώ» όπως δεν έχει ακουστεί ποτέ ξανά σε ελληνική ταινία.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Ποτέ δε θα υποτιμηθεί αυτό το «νόμισμα». Γέλα, δάκρυσε, δες τη ρετρό Αθήνα, παραταύτα η Criterion δε θα επέτρεπε pixel «νερά» σε συγκολλήσεις πλάνων και μία νέα, όπως να’ ναι βαλτή ατάκα τηλεφώνου είναι faux pas. Δεν είσαι «ο αόμματος». Νομίζω…


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

MR KLEIN

MR KLEIN

Το’ χα δει και στην τηλεόραση. Το ίδιο έργο! Πέφτει δούλεμα; Στην TV δεν είναι free; Ρε, δεν έχουνε να βγάλουνε ταινίες και την είδανε βίντεο κλαμπ; Ε, τότε, πιάσε το «Ροκάκιας την Ημέρα, το Βράδυ Καμαριέρα», να γουστάρουμε!