του Νίκου Παλάτου

Μετά από μακροχρόνια παραμονή στο Μεξικό με τον σύντροφό της, έναν φωτογράφο για τον οποίο συνήθως πόζαρε ως μοντέλο, η Πολά έχει γυρίσει πίσω στην πατρίδα της. Βρίσκεται στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου όπου μεταφέρθηκε όταν προσπάθησε να σπάσει την πόρτα του διαμερίσματος του πρώην της, καθώς αυτός δεν έχει πλέον καμιά απολύτως διάθεση να τη δει. «Ήμουν τα πάντα γι’ αυτόν και τώρα δεν είμαι τίποτα» ξεσπά στον γιατρό που την περιποιείται κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό της ζωής της, ενώ βρίσκεται ολοφάνερα σε κατάσταση νευρικού κλονισμού. Ο Γιοακίμ έχτισε τη φήμη του χάρη σε μια από τις πόζες της εκείνου του παλιού καλού καιρού, ενώ οι γονείς της δεν υπάρχουν ουσιαστικά, καθώς αμφιβάλλει (όπως αναφέρει) και για το εάν ζούσαν ποτέ στον ίδιο πλανήτη με αυτήν, έχοντας από πολύ νωρίς ξεκόψει κάθε σχέση μαζί τους. Το μέλλον της φαντάζει εντελώς αβέβαιο, με τις ρεαλιστικές πιθανότητες να βάλει τη ζωή της σε τάξη να δείχνουν σχεδόν ανύπαρκτες. Μοναδικά της όπλα, καθώς αρχίζει τις ατέλειωτες βόλτες της στους δρόμους του Παρισιού προς εξεύρεση στέγης και δουλειάς, είναι η εξωστρέφεια και η κοινωνικότητά της. Όντας φανερά διαταραγμένη, όμως, συχνά και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά της καταλήγουν να είναι πρόβλημα παρά λύση.

Κινούμενη ανάμεσα στο «Inside Llewyn Davis» (2013) σε ό,τι έχει να κάνει με την περιπλάνηση προς αναζήτηση στέγης με μοναδική παρέα σε αμφότερες περιπτώσεις μια… γάτα, την «Ιστορία της Σου» (1998) από την πλευρά της σκιαγράφησης της βάρβαρης μοναξιάς που μπορεί να αντιμετωπίσει μια νέα γυναίκα ζώντας σε μεγάλη πόλη, αλλά και το «Frances Ha» (2012) για την αισιόδοξη σκοπιά του πράγματος, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Λεονόρ Σεράιγ αφορά το σήμερα, χωρίς να γυρεύει τον οίκτο του θεατή για «το δράμα αυτής της δύσμοιρης κοπέλας» με ένα α λα αδελφοί Νταρντέν ύφος. Οι επιρροές της από το γυναικείου προβληματισμού σινεμά τής Ανιές Βαρντά είναι εμφανείς, με τη σκηνοθετική της προσέγγιση να φέρνει αρκετά στην εποχή τής nouvelle vague (συν τοις άλλοις, τούτο το παριζιάνικο οδοιπορικό θυμίζει τόσο έντονα το «Cléo de 5 à 7» του 1962).

Η Πολά είναι ένας σαφώς προβληματικός χαρακτήρας. Το ξαφνικό τέλος τής σχέσης της έχει επηρεάσει βάναυσα την (πιθανότατα) ήδη εύθραυστη ψυχική της υγεία. Γυρεύει αλληλεγγύη και συμπόνια στους ξένους που συναντά στον δρόμο ή στα καταστήματα, μη διστάζοντας να υποκριθεί πως είναι κάποια άλλη, μιας και έχει βαρεθεί την απόρριψη. Κρύβει την αλήθεια από την κοπέλα η οποία «αναγνωρίζει» στα χαρακτηριστικά ετερόχρωμα μάτια της μια παλιά στενή της φίλη με την οποία έχει χαθεί για χρόνια, καθώς έτσι επιτάσσει η ανάγκη της για μια φιλική κουβέντα, έστω και με έναν «άγνωστο». Η απασχόλησή της ως νταντάς και η σχέση που αναπτύσσει με το εξάχρονο κοριτσάκι που φροντίζει, φέρνει σε αντιπαράθεση τις σοβαρές ενήλικες υποχρεώσεις που αναλαμβάνει με την αφελή παιδικότητα του χαρακτήρα της. Η σταδιακά αυξανόμενη στοργή που νιώθει για τον σεκιουριτά του εμπορικού κέντρου όπου βρίσκει δουλειά ως πωλήτρια εσωρούχων, την κάνει να πρέπει να ζυγίσει τα αισθήματά της για κάτι που ίσως ανοίγεται μπροστά της. Η τυχαία συνάντηση με τη μητέρα της τής υπενθυμίζει πολλά απ’ όσα έτρεχε από μικρή να ξεφύγει, αποδεικνύοντας πως συχνά οι πληγές του παρελθόντος δεν μπορούν να επουλωθούν στο παρόν.

Η Λετισιά Ντος ενσαρκώνει την Πολά με μια χειμαρρώδη ειλικρίνεια που παρασύρει τα πάντα στο διάβα της. Είναι πραγματική αποκάλυψη, καθώς βρίσκεται σε κάθε πλάνο του φιλμ, μεταπηδώντας με χαρακτηριστική άνεση από την παρορμητικότητα στην ωριμότητα, με τις πολλές κοντινές της λήψεις να υπογραμμίζουν τις συναισθηματικές της μεταπτώσεις. Η φυσική (στα όρια του αυτοσχεδιαστικού) συμπεριφορά της φέρνει στον νου τον ευρισκόμενο στα ίδια περίπου αδιέξοδα και εξίσου… φλύαρο Τζόνι του Ντέιβιντ Θιούλις από τον «Γυμνό» (1993) του Μάικ Λι. Το πορτρέτο της τραυματισμένης, πλην όμως πεισματάρας νέας γυναίκας, η οποία παλεύει να νικήσει τις ανασφάλειές της σε μια αποξενωμένη μεγαλούπολη, της ανήκει απόλυτα, κάνοντας να μοιάζει αδύνατη η ύπαρξη της ταινίας χωρίς αυτή την ερμηνεία, αποτελώντας πανάξιο λόγο ώστε να παρακολουθήσει κανείς την ιστορία αυτής της «Νέας Γυναίκας» έστω και αποκλειστικά για την Ντος.