του Ηλία Φραγκούλη

Σε ένα γηρασμένο είδος όπως το γουέστερν, χρειάζεται επιπλέον κόπος για να προκύψει μια ταινία που να αφηγείται μια ιστορία που να ανανεώνει το genre. Πολύ σπάνια βγαίνει πια ένα γουέστερν επιτυχημένο και οι περισσότερες προσπάθειες των τελευταίων ετών με ηρωίδες γυναίκες ήταν ακόμη πιο αποτυχημένες. Το «Η Τζέιν Πήρε το Όπλο της» δεν είναι πανωλεθρία, αλλά οπωσδήποτε δεν είναι και μια επιτυχημένη ταινία. Περισσότερο δράμα και αίμα φαίνεται ότι υπήρξε στα… παρασκήνια της παραγωγής, στην οποία εμπλέκονται και οι πρωταγωνιστές. Προσωπικά, θα ήθελα πολύ περισσότερο να δω αυτό το φιλμ!

Στην Ιστορία τού σινεμά υπάρχουν γκαντέμικες ταινίες και η «Τζέιν» είναι μια από αυτές. Το σενάριο που συν-έγραψε ο Τζόελ Έτζερτον για τη συμπαραγωγό Πόρτμαν επρόκειτο να σκηνοθετήσει η Λιν Ράμσεϊ. Την πρώτη ημέρα του γυρίσματος, όμως, δεν εμφανίστηκε, κατηγορώντας τους παραγωγούς για άσκηση πίεσης και για ένα ανυπόφορο πρόγραμμα. Είχαν ήδη αποχωρήσει ο Μάικλ Φασμπέντερ και ο Μπράντλεϊ Κούπερ, έφυγε και ο Τζουντ Λο από το καστ. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε μέσα σε ένα 24ωρο ο Γκάβιν Ο’Κόνορ. Τα βάσανα δεν τέλειωσαν εδώ. Η εταιρεία διανομής χρεωκόπησε, ενώ η παγκόσμια πρεμιέρα στη Γαλλία ματαιώθηκε εξαιτίας των βίαιων γεγονότων στο Παρίσι. Ε, πώς να μην είναι γκαντέμω η Τζέιν;

Παραδόξως, με όλες αυτές τις ταλαιπωρίες, τούτο το φιλμ δεν είναι το ναυάγιο που περιμένεις. Απλώς είναι μια ιστορία προβλέψιμη, χωρίς συναρπαστική ροή στην αφήγηση και χωρίς ήρωες bigger than life. Το βάρος πέφτει στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι, αλλά η ένταση, που θα ήθελες να δεις ανάμεσα σε δύο πρώην αρραβωνιασμένους που απομακρύνθηκαν με απογοήτευση, απλώς δεν είναι τόσο εμφανής. Ο Έτζερτον φαίνεται να είναι περισσότερο αφοσιωμένος στην εκτέλεση του σεναρίου του, ενώ η Πόρτμαν αν και δείχνει την προσπάθειά της, κυρίως στο κομμάτι της μητέρας – προστάτιδας, δεν πείθει ιδιαίτερα για… πιστολού της Άγριας Δύσης. Κάνε την πρόσφατη σύγκριση με την Τζένιφερ Τζέισον Λι των «Μισητών Οκτώ» και θα καταλάβεις τι εννοώ. Χλιαρός είναι και ο «κακός», με τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ να μοιάζει σχεδόν κωμικός με κιλά μαύρης μπογιάς στα μαλλιά και στο ψεύτικο μουστάκι του. Η σκηνή της τελικής αναμέτρησης είναι καλή, αλλά για να φτάσουμε εκεί, περνάμε από flashbacks που δίνουν με το σταγονόμετρο πληροφορίες για μια ιστορία που πάνω-κάτω τις λεπτομέρειές της γνωρίζουμε από την αρχή.