του Νίκου Παλάτου

Είναι γεγονός πως η Λορ Καλαμί διαθέτει ανάλαφρο κωμικό χάρισμα, προσθέτοντας με την παρουσία της τσαχπινιά σε όλες τις κομεντί στις οποίες εμφανίζεται. Ατυχώς, όμως, αυτές ουδέποτε στέκονται στο ύψος της προσωπικής της ικανότητας. Τούτη η δεύτερη σερί συνεργασία της με την Καρολίν Βινιάλ δεν αποτελεί εξαίρεση του κανόνα, υστερώντας ολοφάνερα ακόμη και από την προηγούμενη τους φορά, στο «Ο Γάιδαρος, ο Εραστής μου κι Εγώ» (2020).

Συγκριτικά με το προαναφερθέν, η Βινιάλ επιστρέφει μεν στο θέμα της συζυγικής απιστίας, όμως, εγκαταλείπει την αφέλεια της επιθυμίας ενός παράνομου εραστή (συνθήκη που αποκτούσε χαρακτήρα χαριτωμενιάς μέσω της εκεί παρουσίας ενός συμπαθούς γαϊδαράκου στο στόρι), για να επικεντρωθεί σε μια μεσήλικη οδοντίατρο, η οποία εμφανίζεται ως παντελώς απογοητευμένη από την έλλειψη πάθους στον γάμο της. Αυτή η αλλαγή εστίασης συνοδεύεται από την υιοθέτηση ενός πιο σοβαρού τόνου αφήγησης, μαζί με μια προσπάθεια αντιμετώπισης βαρύτερων θεμάτων, που έχουν να κάνουν με τον έγγαμο βίο και τη σεξουαλική ζωή των επί χρόνια παντρεμένων γονιών. Η Ιρίς βυθίζεται σταδιακά σε ήπια κατάθλιψη, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας της ν’ αποκτήσει σωματική ή συναισθηματική οικειότητα με τον σύζυγό της, Στεφάν. Αυτός είναι ένας γλυκός χαρακτήρας και προσεκτικός πατέρας, εν τούτοις, εκείνη προβληματίζεται ιδιαίτερα από το γεγονός πως η ερωτική σπίθα της σχέσης τους έχει προ πολλού σβήσει. Μια γνωστή της που αντιλαμβάνεται το πρόβλημα θα της συστήσει να δοκιμάσει ένα δημοφιλές app γνωριμιών. Δίχως να το σκεφτεί ιδιαίτερα, η Ιρίς θα κάνει download και εγγραφή, γνωρίζοντας μεμιάς ένα ευρύ φάσμα επίδοξων σεξουαλικών μνηστήρων, ικανών να της φέρουν… οργασμούς χαράς και ευτυχίας.

Άπαξ του πρώτου διαδικτυακού rendezvous για μη δεσμευτικό σεξ, το φιλμ παρακολουθεί μία αλληλουχία ανάλογων περιπτώσεων, οι οποίες σταδιακά αφήνουν την εντύπωση πως θα εξελιχθούν σε κάτι σαν light «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι» (2015) για παντρεμένες σε κρίση μέσης ηλικίας. Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει, αλλά ακόμη και όταν επιχειρείται το αποτέλεσμα ξεπέφτει σε… επιθεωρησιακού τύπου νούμερο (μόνο το γεγονός πως ο σχετικός παρτενέρ φέρει το διαδικτυακό ψευδώνυμο No Vanilla, λέει αρκετά για το συγκεκριμένο επεισόδιο!). Η έλλειψη διαφάνειας στη ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού εδώ λογίζεται ως αναπόφευκτη, καθώς ουδέποτε η «διπλή» ζωή της Ιρίς τίθεται υπό καθεστώς κινδύνου αποκάλυψης, είτε σε επαγγελματικό, είτε σε οικογενειακό επίπεδο. Και αν οι (πολλές) σκηνές του οδοντιατρείου διατηρούν ένα κάποιο ελαφρύ ύφος, εκείνες (οι εξίσου πολλές) γύρω από το σπιτικό τραπέζι φλερτάρουν με το ψυχόδραμα, για να συγκρουστούν άγρια με τη σεξουαλική φαρσοκωμωδία του υπολοίπου έργου.

Με το χιούμορ να είναι μάλλον ανύπαρκτο και την προσπάθεια ενδελεχούς ενδοσκόπησης της ψυχολογίας μιας στερημένης σεξουαλικά μάνας να μην μπορεί να παρθεί στα σοβαρά (άστοχη και άβολη η σκηνή με την κόρη και τη διάλεξη περί προφυλακτικού), το «Βρέχει Άντρες» επιχειρεί (αδίκως) το κάτι παραπάνω, μη αρκούμενο στα στενά όρια της γαργαλιστικής κομεντί. Το αυθόρμητο μουσικοχορευτικό νούμερο της γαλλόφωνης διασκευής στο κλασσικό «It’s Raining Men», δείχνει πως θα έπρεπε να μείνει αποκλειστικά σε ελαφρύ πλαίσιο…