Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ (2017)
(INTERLUDE: CITY OF A DEAD WOMAN)
- ΕΙΔΟΣ: Ερωτικό Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άντζελα Ισμαήλος
- ΚΑΣΤ: Άντζελα Ισμαήλος, Σον Μπένσον, Έριχ Γουίλντπρετ, Σάρα Μάιλς, Μπέρναρντ Χιλ, Ρούλα Πατεράκη, Γιάννης Βόγλης
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 122'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: STRADA FILMS
Βρετανός ιερέας καταφθάνει στο νησί της Πάτμου με σκοπό να αφοσιωθεί στη συγγραφή ενός βιβλίου, ώσπου αντικρύζει μια γοητευτική και μυστηριώδη γυναίκα από το απέναντι παράθυρο. Τι βασανίζει την ψυχή της; Θα μπορέσει να τη λυτρώσει; Ή να την κάνει να αγαπήσει ξανά;
Μετά το «Great Directors» (2010), η Άντζελα Ισμαήλος επιστρέφει με την πρώτη μεγάλου μήκους μυθοπλασία της, κρατώντας για τον εαυτό της τον πρωταγωνιστικό ρόλο και υπογράφοντας ακόμη και το σενάριο. Μια αναμφίβολη υποψία ναρκισσισμού πλανάται σε όλο το project, το οποίο επιδεικνύει αρτιότητα και επαγγελματισμό ως παραγωγή, αλλά μαστίζεται από ιδέες που δεν μεταφράζονται ποτέ σε κάτι το κινηματογραφικό που θα σε συνεπάρει πέρα από κάποια οπτικά προσεγμένα κάδρα. Με άλλα λόγια, η Ισμαήλος μπορεί να κουμαντάρει τον φακό, ξέρει πώς να σταθεί ακόμη και μπροστά από αυτόν, αλλά καλύτερα να ξεχάσει το λεκτικό μέρος του πράγματος ή το λεγόμενο storytelling…
Με έναν ρυθμό αφήγησης που παραπέμπει σε άλλες δεκαετίες, άδοξα «αναπαλαιωμένο» εδώ, η αινιγματική μορφή της Ντάφνι περιδιαβαίνει ημιφωτισμένα δωμάτια ή κοιτάζει μέσα από παράθυρα, δίχως να αποκαλύπτει την πηγή των βασάνων τής ύπαρξής της. Αντ’ αυτού, μονολογεί… «ποιητικά» και απομακρύνεται από κάθε απόπειρα ταύτισης του θεατή με το όποιο δράμα της, ενώ από δίπλα την πλαισιώνουν ένας Βρετανός ιερέας και ένας Ισπανός ταυρομάχος (!) που βρίσκονται έξαφνα στην Πάτμο για προσωπικούς τους λόγους. Η υποψία της δημιουργίας ενός ερωτικού τριγώνου είναι δικαιολογημένη, όμως η Ισμαήλος εμμένει στα φιλοσοφικά τσιτάτα κι ερωτήματα, τους διαλόγους που προδίδουν πομπώδη λογοτεχνικότητα παρά απτό, προφορικό λόγο και θυσιάζει έτσι ακόμη και τον ρυθμό τής εξιστόρησης ενός κατά τα άλλα απλοϊκού storyline. Υφολογικά, η «Πόλη της Σιωπής» βυθίζεται σε μια νωχελική διάθεση που πλατειάζει δίχως σωτηρία για τον ίδιο τον θεατή.
Σαν μεταφορά ενός αναγνώσματος λαϊκής κατανάλωσης που θα διάβαζε κάθε γυναίκα σε μια παραλία το καλοκαίρι, τούτο το φιλμ θα είχε ίσως λόγο ύπαρξης, ακόμη και ένα καλύτερο target group. Αντιθέτως, η Ισμαήλος το τυλίγει με ένα πέπλο «μυστηρίου» που εμπεριέχει υπαρξιακές ανησυχίες και σκεπτικά, όχι όμως και μια στοιχειώδη πλοκή για να αισθανθούμε κάτι το δραματικό που εξελίσσεται στην πορεία, πριν την όποια κάθαρση ή λύτρωση των τριών χαρακτήρων, τους οποίους υποστηρίζουν διακοσμητικά οι Σάρα Μάιλς και Μπέρναρντ Χιλ, ως ζεύγος Άγγλων που ερωτεύτηκε το νησί προ δεκαετιών και ζει μόνιμα εκεί. Παρόντες μαζί τους, εκπροσωπώντας την ελληνική εκκλησία, οι Ρούλα Πατεράκη και Γιάννης Βόγλης αδικαιολόγητα ομιλούν την αγγλική, ακόμη και όταν συναντιούνται κατ’ ιδίαν για να «μαρτυρήσουν» ένα twist (ασχολίαστο στο ηλικιακό του μέρος) που φωνάζει από τη στιγμή που βλέπουμε τον Ισπανό ταυρομάχο να καταφθάνει στην Πάτμο.
Σε άλλους τόνους, με το σεναριακό focus στην ιστορία και όχι σε περιττά «λογύδρια» ή voice-over, με ένα δυνατό χέρι πάνω από το μοντάζ και έναν πρωταγωνιστή λίγο περισσότερο εκφραστικό (ο Σον Μπένσον μάλλον είχε θέσει τους αισθητήριους νευρώνες του σε «χειμερία νάρκη»…), η «Πόλη» αυτή θα μπορούσε να ξυπνήσει κάπου, κάποτε ένα πάθος. Εδώ, όμως, κοντεύει να μετατραπεί σε… θρησκευτικό! Μέρες που έρχονται, ποτέ δεν ξέρεις…