του Ηλία Φραγκούλη

Το «υποχρεωτικό» sequel της πρώτης και επιτυχημένης ταινίας (που ζήλευε όσο δεν παίρνει «Το Πνεύμα του Κακού») κατρακυλάει προς όλες τις προβλέψιμες παγίδες που θα σε κάνουν να ουρλιάξεις, αλλά για τους λάθος λόγους. Ο Τζος, έχοντας σώσει τον απαχθέντα από το κακό στοιχειό υιό του, επιστρέφει στον κόσμο μας με παράξενα συμπτώματα που υποψιάζουν το θεατή πως «κάτι» έχει φέρει μαζί του από αυτό το – μινιμαλιστικά θεατρινίστικο, είναι η αλήθεια – «the Further» (ιδανική απόδοση θα ήταν ένα «ουστ από ‘δω»!), μέχρι τη στιγμή που θα συνδέσουμε το ανήλικο παρελθόν του με ένα παρόμοιο κρούσμα «ομηρείας». Με την εμφάνιση – επιστροφή εκείνων, των ίδιων… Ghostbusters και σε τούτο το sequel, το όλο σκηνικό ή σου θυμίζει έντονα κάτι από το 2011 (όπως την πρώτη ταινία, λέω εγώ…) ή σε βάζει να μαντεύεις από ποιο σχετικό φιλμ έχει κατακλέψει ο Γουάν, ανάλογα με την εξέλιξη της πλοκής…

Ακόμη κι αν δεχτείς ότι το δεύτερο μέρος τής «Παγιδευμένης Ψυχής» τσουλάει κάπως, παρατημένο στον αυτόματο πιλότο τού κάθε «μπου» που πρέπει να σε τινάξει από το κάθισμα, είναι αδύνατο να μη σταθεί κανείς στην εξωφρενικά ενοχλητική ηχητική μπάντα τής ταινίας, που σου θρυμματίζει την αντοχή και κάθε ίχνος νεύρου μέσα σου, λες και οι φρικτές παρτιτούρες ή τα ηχητικά εφέ μπορούν να σε παρασύρουν προς μια κάποια τρομακτική εμπειρία. Όχι, δεν το κάνουν. Απλά, θέλεις να κατεβάσεις τα ηχεία!

Πόρτες που τρίζουν ή κρύβουν «κάτι», το αγαπημένο μοτίβο του Γουάν με τις κούκλες και τα retro παιδικά παιχνίδια, φαντάσματα και πνεύματα με το στερεοτυπικό σεντονάκι, φωτισμοί από μια «άλλη» διάσταση και ολίγη από καρνάβαλο σε μερικές από τις «οντότητες» του σκότους, θα επιχειρήσουν να σε συντροφεύσουν… νυσταλέα ως το τέλος τής χειρότερης ταινίας του Γουάν μέχρι σήμερα. Η νύστα θα έπιανε τόπο, έλα όμως που αυτές οι «Ψυχές» δε βγάζουν το σκασμό!