της Βικτωρίας Μιχαήλ

Φταίνε μάλλον εξίσου η απροθυμία των ηθοποιών για αυτοκάρφωμα και των παραγωγών για πειράματα. Θα είχε, πάντως, κάποτε ενδιαφέρον να δούμε μια ευρείας κυκλοφορίας αμερικανική ταινία στην οποία το φυσιολογικό (ακόμη και μέσα από τύπου το-κλουβί-με-τις-τρελές τσαλιμάκια) τής gayness μιας σχέσης ζωής, ως κρυφό ή φανερό ζήτημα επί τάπητος με όχημα τα κεντρικά πρόσωπα, θα υπερασπίζουν επί της οθόνης οι πλέον άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή gay και όχι straight μούρες. Τώρα, πάλι, δοκιμάστε να φανταστείτε το «Τα Παιδιά Είναι Εντάξει», το «Σε Αγαπώ Φίλιπ Μόρις», το «Behind the Candelabra», το «Η Αγάπη Είναι Παράξενη», τις καλύτερες δηλαδή τέτοιες δουλειές της τελευταίας δεκαετίας, παιγμένες από… άλλους. Δύσκολο αν όχι αδύνατο, έτσι; Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι απόγονοι του Θέσπιδος και η σωστή διανομή τους, όχι ο φυσικός σεξουαλικός προσανατολισμός τους, λειτουργούν όπως το Viagra για ένα τέτοιο φιλμ, όσα προσόντα κι αν διαθέτει το υλικό, τολμώ να πω. Στα λόγια μου έρχεται το πιο πρόσφατο μέλος του σογιού, που μολονότι όχι μαύρο πρόβατο, υπολείπεται των homo-ιδεατών (του), αν και μαρκάρει την επιστροφή τού δημιουργού τού «Hamlet 2» στα σενάρια, στις νοτιοδυτικές ΗΠΑ, στον πρωταγωνιστή του, όπως εκεί, όλα γεγονότα προς επικρότηση. Και με διάφορες απρόθετα ξεκούδουνες παραμέτρους συν το ψιλοσύστριγγλο ένθεν (το σπρωγμένο έξω απ’ την ντουλάπα recital καμωμάτων) κακείθεν (το άτυπο lobbying υπέρ της last but not least θεσμικής κατάκτησης του κοινωνικού αγώνα μιας μειονότητας) να προκαλούν το mini κράξιμό του από την υπογράφουσα.

Το σχίσμα εκ του δυισμού στην κλίση του πράγματος είναι εμφανές εξαρχής, όταν το ενδιαφέρον στοιχείο τού φάτσα φόρα (η Σάντα Φε και τα περίχωρά της, ο «like the gay Butch Cassidy, except not butch» Άγγλος που ντύνεται καμπόικα) ή κεκαλυμμένου (ιδιοσυγκρασιακός ξένος φέρνει δραστικά κοινότητα ενώπιον των υπόγειων ρηγμάτων της που πρέπει να γεφυρωθούν καθαρτικά) γουέστερν γίνεται απόπειρα να παντρευτεί με μια άβολα arty στο μοντάζ και στο πνεύμα σάτιρα του τουρλού (δήμαρχος, φραγκάτοι, κοσμικοί του θεάματος ή της κουλτούρας) των celebrities. Στην εν λόγω σκηνή του τραπεζώματος των μαϊντανών στη σπιταρόνα τους ο manchild Βρετανός chef του γυαλιού κι ο Mr. Responsible Γιάνκης παραγωγός και σύντροφός του σερβίρονται απ’ το πουθενά τον εγγονό τού πρώτου, σκαστό μετά τη σύλληψη του bad boy πατέρα του – ο οποίος, πάλι, νοιάζεται να μην πέσει ο ορφανός από πρεζού μάνα γιος του στα χέρια της Πρόνοιας αλλά όχι που βάρεσε πουτάνα ή που τον στέλνει μόνο του να βρει καταφύγιο σε άγνωστό του συγγενή, άλλες δύο αναληθοφανείς εμπνεύσεις της πένας. Του μαγκωμένου 10χρονου ακόμα και τ’ όνομά του θα του το βγάλουν με το τσιγκέλι οι δύο από κάθε άποψη παρτάκηδες νέοι προστάτες του, αφού επισκέπτρια κοινωνική λειτουργός και το σχολείο γίνουν… μάρτυρες του εναλλακτικού lifestyle και χιούμορ τους. Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, είναι ότι ο παππούς αδυνατεί λόγω χουγιών και schedule να αρθεί στις υποχρεώσεις του ως κηδεμόνας, με τον επιμελέστερο fag (όπως τον αποκαλεί υβριστικά ο φοβισμένος μικρός στην αρχή) να τις φορτώνεται πλάι σε αυξανόμενες αμφιβολίες για το αν ο ήδη φθαρμένος πολυετής δεσμός τους θα κρατήσει. Καθώς οι τρεις τους περνούν όλο και περισσότερο χρόνο μαζί κι ο αγορίνας «ξεκλειδώνει», μπορούν να μη διαλυθούν εις τα εξ ων ου συνετέθησαν;

Ακούγεται σαν οικογενειακή ταινία, προς προβολή ως παράλληλη εκδήλωση σε «χαρωπή» παρέλαση στο Νέο Μεξικό; Ακριβώς αυτή είναι η μία… ανωμαλία του. Δεδηλωμένα αυτοβιογραφικής φύτρας, αυτό το πικάντικα πισωγλέντικο «Two and a Half Men», για δύο μεγάλα παιδιά που αναγκάζονται να μεγαλώσουν για να μεγαλώσουν ένα παιδί, είναι (Φίφης ο) ακτύπητο(ς), από την άποψη ότι δε μασάει τα λόγια του (εύγε και στη μετάφραση που δεν ορρωδεί μπροστά π.χ. σ’ εκείνο το «είπε πούστης, ψωλογλείφτης, κωλογαμημένος;») και διαθέτει IQ για οργιώδες χάχανο (το αστείο που διακρίνει το felting απ’ το felching το τερματίζει), που όμως καταστασιακά πατρονάρεται απ’ το «μπαμπάδες νταντάδες» σχήμα και καθίσταται πασαρέλα για δύο εγνωσμένων ικανοτήτων funny men στους επίζηλους κόντρα ρόλους των εραστών. Στη (δοθείσης ευκαιρίας έξαλλη) βεντετίστικη περσόνα του Κούγκαν ενσωματώνονται σχεδόν οργανικά αλλά αυτάρεσκα τα σήματα κατατεθέντα της britishness και της εγκεφαλικότητας των ευφυολογημάτων του. Το ανέκαθεν διακριτικό της τρυφερής φλωριάς του Ραντ, χάρη στο οποίο πληροί το προφίλ του σοβαρού υποψήφιου θετού γονιού, σκοντάφτει στο μούσι (#diplhs) της «είμαι ο ενεργητικός» σιλουέτας του. Όταν, δε, η υπερβολικής ετοιμολογίας επίδειξη πνεύματος καπελώνει το καλαμπούρι και ο μπόμπιρας Γκορ δεν κρατάει χαρακτήρα καθώς η δραματουργία αντί να τον χτίζει εξελικτικά από τραυματισμένα απροσάρμοστο σε προς ίαση loved one, τον χρησιμοποιεί ως agent provocateur, βοήθημα των ιλαρών ή όχι ζοριών του κεντροντουέτου με τον μουσαφίρη τους, ξέρεις ότι βρίσκεσαι ενώπιον ενός ατελούς προσωπικότητας crowd-pleaser.

Το flirt της γλώσσας ή των visuals των γκαγκ με το R, το πιο ενδιαφέρον σπάσιμο του καρπού της όλης μεϊνστριμιάς, αγκαζάρει το περιποιημένο look του νταραβερακίου φωτογραφίας και καλλιτεχνικής διεύθυνσης, που όμως δεν μπορεί να αποφύγει το ψωνιστήρι με την καλωδιακίλα και την πλατφορμίλα. Ούτε, αφού ο βιολογικός σπορέας τού τέκνου έχει ξαναπεράσει φευγαλέα αλλά συναισθηματικά γονιμοποιητικά απ’ την υπόθεση, μία καμπή που «αναλύει» δυνατά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κονέ των δύο adult αρσενικών, αλλά αυτοακυρώνεται ξεγυμνώνοντας τις πραγματικές ορμές της ταινίας. Ένα «είμαστε τροφοί άξιοι όσο κι οι ετερό, κι είναι δικαίωμα και στο χέρι μας ένα μόνοιασμα για χάρη των νεοσσών που ακόμη κι αν δε βγήκαν απ’ τα σπλάχνα μας, τους θεωρούμε αίμα μας» υπό το (κυριολεκτικά, το έσχατο σκετσάκι θυμηδίας) ουράνιο τόξο ήθελε να σπρώξει στο κοινό του ο Φλέμινγκ. Επιλογικά, τα we are family ντοκιμαντερίστικα φωτογραφικά ενσταντανέ ευτυχισμένων same sex partners μετά των απογόνων τους ζεστό σπιτικό για μένα δεν μπορούν να γίνουν χωρίς ενστάσεις. Κινηματογραφικές. Γιατί θα είμαι και στο επόμενο Athens Pride…