του Ηλία Φραγκούλη

Από μεγάλη ελπίδα του γερμανικού σινεμά το 2003, με το παγκόσμιο hit «Good Bye Lenin!», ο Βόλφγκανγκ Μπέκερ εμφανίστηκε ξανά μόλις πέρσι με fiction ταινία μεγάλου μήκους, η οποία δεν προβλήθηκε σχεδόν πουθενά στον πλανήτη και, με εξαίρεση τη συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Βερολίνου του περασμένου Φλεβάρη, είναι… σα να μην υπάρχει! Άρα, μιλάμε για τον Γερμανό… Τάσο Μπουλμέτη!

Τι πήγε στραβά με το «Εγώ και ο Καμίνσκι»; Η πλήρης ατονία του φιλμ, που ξεκινά σαν ένα είδος σάτιρας του κόσμου των τεχνών, σημαδεύοντας και την πλευρά των καλλιτεχνών αλλά και εκείνη των «παρατρεχάμενων», των fans αλλά και του media-κού συρφετού που σέρνει πίσω της όλη αυτή η ματαιοδοξία της φήμης. Ο Σεμπάστιαν (με την τυπικά «παγωμένη» έκφραση του Ντάνιελ Μπρουλ) είναι ένας αποτυχημένος wannabe καλλιτέχνης που δεν κατάφερε να μπει ποτέ στη σχολή που ονειρευόταν και μετατρέπεται σε «τιμωρός» των Καλών Τεχνών ως τεχνοκριτικός / δημοσιογράφος. Όταν αντιλαμβάνεται πως οι θετικές κριτικές δεν αρκούν για να του ανοίξουν όλες τις πόρτες ή και λάφυρα δόξας, το γυρίζει στο plan B και βάζει στο στόχαστρο γερασμένο και τρανό ζωγράφο που μαθήτευσε δίπλα στον Ματίς, ήταν φίλος του Πικάσο και οφείλει κατά πολύ τη φήμη του στο «μυστήριο» που καλύπτει το ζήτημα της… όρασής του. Αυτό ο τυφλός (;), μυθικός κύριος Καμίνσκι έχει αποτραβηχτεί, βρίσκεται σε ηλικία… θανάτου και θα μπορούσε να γίνει το καλύτερο «όχημα» για τον Σεμπάστιαν, αν τον πλησίαζε, έγραφε έγκαιρα την βιογραφία του και απολάμβανε τους καρπούς της επιτυχίας με την έκδοση του αντίστοιχου βιβλίου.

Αυτό που ακολουθεί είναι ένα λιγότερο αιχμηρό στις παρατηρήσεις του και διαρκώς πιο χαλαρό στους ρυθμούς του buddy movie, βουτηγμένο μέσα στα στερεότυπα μηνυμάτων και μαθημάτων που παίρνουν οι δύο χαρακτήρες, ο ένας από τον άλλον, καθώς ο Σεμπάστιαν τον πείθει να ξεκινήσουν ένα παράδοξο road trip με προορισμό τον τόπο διαμονής της παλιάς αγαπημένης του ζωγράφου. Η διαδρομή διανθίζεται από περίεργες φιγούρες που δεν αρκούν για να ζωντανέψουν το σύνολο, υποχρεώνοντας τον Μπέκερ να χρησιμοποιεί ουκ ολίγα εικαστικών αναφορών οπτικά εφέ, που όμως δείχνουν εντελώς διακοσμητικά και λίγα δίπλα στην αμείλικτη διάρκεια της ταινίας. Μένει μονάχα η θαυμάσια δουλειά του οπερατέρ Γιούργκεν Γιούργκες και τα animated credits τέλους που ζωντανεύουν με σχεδόν χιουμοριστική διάθεση αρκετούς διάσημους πίνακες διαφορετικής τεχνοτροπίας και σχολής, για να σε βγάλουν από την αίθουσα με μια διάθεση οριακά ευχάριστη.