του Ηλία Φραγκούλη

Αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της προβολής του «Hotel Artemis», θα νομίζεις πως βλέπεις… πολλές άλλες ταινίες! Η Art Deco «βιντατζιά» τού διακόσμου σε συνδυασμό με τη χρονική τοποθέτηση στο σύντομο μέλλον θα σε βάλει σε ένα mood «Blade Runner». Η κατάσταση της ανεξέλεγκτης βίας (μην πω «ανομία» και γελάσουμε όλοι μαζί…) έξω από αυτό το ξενοδοχείο / νοσοκομείο θα σου φέρει στον νου αναμνήσεις από την «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» μέχρι και το franchise των ταινιών «The Purge». Στοιχεία της πλοκής κλείνουν το μάτι στον «John Wick». Υπάρχουν και άλλες αναφορές, προφανώς. Αλλά η μείξη όλων αυτών των στοιχείων περισσότερο με «στάχτη στα μάτια» μοιάζει, που θέλει να σε κάνει να ξεχνάς ότι βλέπεις μια άτολμη παραγωγή, η οποία θα ήλπιζε να έχει τα κότσια (και το budget) να είναι κάτι καλύτερο και μεγαλύτερο. Απλά, στο σινεμά, ο μύθος της Σταχτοπούτας δεν ζωντανεύει με «υποκατάστατα»…

Ντεμπούτο σκηνοθετικό ενός σεναριογράφου και παραγωγού με πείρα στο είδος της περιπέτειας, το «Hotel Artemis» προσπαθεί να προστατευτεί από τις κακοτοπιές των ελλείψεών του σε αυτό το «κουκούλι» του κλειστού σκηνικού, με τα δωμάτια του πρώην ξενοδοχείου να σε «ταξιδεύουν» σε διαφορετικά locations και φόντο, από το Ακαπούλκο μέχρι τη Νίκαια. Οι αντίστοιχες τοποθεσίες «βαπτίζουν» και τους ήρωες – ασθενείς, μια παράξενη ποικιλία από εγκληματικές φιγούρες και παρανόμους, που δεν δείχνουν να βρέθηκαν εντελώς τυχαία σε αυτό το μέρος, με εξαίρεση τα μέλη μιας συμμορίας που μόλις λήστεψε μια τράπεζα, αλλά με κατάληξη του σχεδίου εντελώς «τραυματική».

Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων αλλά και οι διάλογοι (θέλουν να) φέρνουν στο ύφος τού φιλμ νουάρ, για να ταιριάξουν με το παλιοκαιρίσιο τού production design, το οποίο κάνει μερικές ενδιαφέρουσες «κόντρες» με το φουτουριστικό τού 2028. Συνδετικός κρίκος για όλες τις μικρές ιστορίες που συνοδεύουν τους χαρακτήρες; Η Νοσοκόμα της Τζόντι Φόστερ (που σε κάνει να απορείς για το αν η εμφάνισή της είναι αποτέλεσμα κακού μακιγιάζ ή απότομης γήρανσης), έμπειρη στα καθήκοντά της γυναίκα που συνεχίζει να εξασκεί το επάγγελμά της παρανόμως, ύστερα από παλιά υπόθεση που θα φρεσκάρει υποχρεωτικά άμα τη εμφανίσει μπασκίνας βαριά πληγωμένης, που προκαλεί σκληρά διλήμματα σε σχέση με το καταστατικό λειτουργίας του νοσοκομείου.

Και ενώ το φιλμ θέλει να σου πλασαριστεί περισσότερο σαν περιπέτεια υποκόσμου, το σενάριο μπλέκει μεταξύ τους πάρα πολλά στοιχεία, τα οποία ενίοτε ξεχνά ή αδιαφορεί να αναπτύξει (το κυριότερο είναι η κατάσταση έξω από το κτήριο, μια πραγματικά εμπόλεμη ζώνη αφηνιασμένων πολιτών που εξεγείρονται κατά της ιδιωτικοποίησης του πόσιμου νερού στο Λος Άντζελες), καθώς αγωνίζεται να δημιουργήσει έναν ενιαίο και λειτουργικό ιστό δράσης για της υποπλοκές του. Τα flashback της νοσοκόμας δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στη δραματουργία του έργου και, σταδιακά, μένει να ελπίζεις σε μια εκρηκτική κορύφωση σύγκρουσης όλων αυτών των εγκληματιών που δεν χωράνε ούτε για να αναπνεύσουν αρμονικά στο ίδιο μέρος. Ελαφρώς κερδισμένοι από το όλο στοίχημα είναι η femme fatale της Σοφία Μπουτέλα (η σκηνή του μακελειού στον κρυφό διάδρομο φωνάζει «Oldboy»!) και ο φιλικός γίγαντας – άνθρωπος για όλες τις δουλειές τού Ντέιβ Μπαουτίστα, ο οποίος άξιζε ένα καλύτερα γραμμένο background.

Συνολικά, το «Hotel Artemis» δείχνει σαν ένα έργο που ήθελε να πάρει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του. Ένα μάλλον ματαιόδοξο project που δεν κρύβει την αφέλειά του, όσο κι αν προσπαθεί να σε ξεγελά με το ενδιαφέρον παρουσιαστικό του. Και είναι άξιον απορίας να βλέπεις μια ερμηνεύτρια του μεγέθους της Φόστερ να «κατοικεί» σε μια τέτοια απόπειρα… αστοχίας. Οι λογαριασμοί κάπως πρέπει να πληρώνονται, υποθέτω…