του Ηλία Φραγκούλη

Déjà vu τρελό; Ακριβώς. Το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει ο Ίλαϊ Ροθ στο sequel του «Hostel» (2006) είναι τα φύλα. Μαζί με έναν γλυκά παράλογο αποχαιρετισμό σε οτιδήποτε αθώο…

Ζυγίζοντας συγκριτικά τις δύο ταινίες (αναπόφευκτη επιλογή του πιο ενημερωμένου και gore freak θεατή), μπορούμε να δούμε με ευκολία πως ο Ροθ χάνει σε αρκετά και διαφορετικά μεταξύ τους σημεία, ώσπου να πετύχει μια ισορροπία που θα εξασφαλίσει και σε τούτο το «Hostel» τη σταθερή αξία των… τριών αστέρων. Το πρώτο ημίωρο είναι πιο μεστό και λιγότερο ανόητο από τις σεξο-ονειρώξεις των πρωταγωνιστών του πρώτου φιλμ, οι λεσβιακοί υπαινιγμοί είναι αρκούντως προφανείς και διασκεδαστικοί, το αίσθημα της απειλής στάζει γνήσιο σαδισμό και το σχόλιο με τη σεκάνς του διαδικτυακού «πλειστηριασμού» για τα τρία μελλοντικά θύματα ξύνει πιο βαθιά την πληγή της ταξικής αλαζονείας.

Στη μέση του έργου, το σασπένς χωλαίνει εξαιτίας της απουσίας του στοιχείου της έκπληξης, τα πάντα δείχνουν γνώριμα (κι ας έχουν μασκαρευτεί λιγότερο φτηνιάρικα από άποψης καλλιτεχνικής διεύθυνσης) και μέχρι να φτάσουμε στη μαύρη κι άραχνη υπόγα όπου θα λάβουν χώρα τα βασανιστήρια – εκτελέσεις, φτύνουμε αίμα με το ανατολικοευρωπαϊκό «couleur locale» εξαθλίωσης που… έχει κλείσει σπίτια και τουριστικά πακέτα για τις επόμενες δύο δεκαετίες τουλάχιστον! Το ζουμερό τρίτο μέρος παίζει με καλύτερα κρυφά χαρτιά και baladeur ανατροπών απ’ ότι το πρώτο «Hostel», έχοντας επεξεργαστεί με μεγαλύτερη φροντίδα σεναριακά τους δύο βασικούς πλειοδότες (εξ Αμερικής, παρακαλώ). Ο καυλωμένος businessman που βγήκε για κυνήγι και το ανθρωπάκι που τρέμει τη σύζυγό του, θα ξεγυμνωθούν απόλυτα την ώρα που θα πρέπει να διαλέξουν τα φονικά τους εργαλεία ή θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη θέα του αίματος που ρέει ζεστό ακόμη. Εκεί κερδίζει καλύτερα και πιο παιχνιδιάρικα από ποτέ ο Ροθ, με ένα σατιρικό κλείσιμο του ματιού πάνω στην απανθρωπιά της εποχής κι έναν επίλογο που μας διδάσκει πως τα πάντα έχουν την τιμή τους – πλην της ανθρώπινης συνείδησης, η οποία μας έχει αφήσει χρόνους προ πολλού.

Αν και καλύτερο στα σημεία (με έμφαση σε σενάριο και σκηνοθεσία), τούτο το sequel αδυνατεί να πάρει κεφάλι-α και να ζητωκραυγάσει για τα κατορθώματά του, καθώς οι σκηνές δέλεαρ στερούνται originality και οφθαλμολάγνου κανιβαλισμού, με εξαίρεση ένα κλου που θα πονέσει και θα σφάξει το άρρεν κοινό σε… ευαίσθητη ανατομικά περιοχή! Αλλά… την κράτηση να την κάνετε. Και να μας ξανάρθετε, μη σας χάσουμε από πελάτες!