του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Το «Ποτέ Δεν Είναι Αργά» ανήκει σε μια κατηγορία ταινιών που είναι πλέον σπάνια, ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένη ή όχι είναι. Είναι οι ταινίες για ώριμο κοινό, που αφήνουν χώρο στους χαρακτήρες – και στους ηθοποιούς – και δεν αγχώνονται από την πίεση για αυστηρή κατηγοριοποίηση σε κωμωδία ή δράμα. Η ιστορία της Κέι και του Αρνολντ έχει λίγο κι απ΄ τα δύο – γιατί έτσι είναι η ζωή.

Έπειτα από τριαντακάτι χρόνια γάμου και εκεί που περιμένει κανείς ότι όλα είναι στη θέση τους και τίποτα δε χρειάζεται πια προσπάθεια, η Κέι εκτονώνει την απογοήτευσή της. Δεν αντέχει πια να ανέχεται την ψυχρότητα και την αδιαφορία του Άρνολντ, το ότι δεν ασχολείται μαζί της, ότι πέφτει ξερός κάθε βράδυ στην πολυθρόνα παρακολουθώντας γκολφ στην τηλεόραση, ότι κοιμάται σε ξεχωριστό δωμάτιο επειδή δεν αισθάνεται άνετα με τη σωματική επαφή.

Έτσι θα πάρει την πρωτοβουλία να κλείσει ραντεβού με έναν σύμβουλο γάμου και θα πάει – έστω και μόνη – προσπαθώντας να σώσει ή να διορθώσει ό,τι γίνεται. Αν και με βαριά καρδιά, ο Άρνολντ θα ακολουθήσει. Από εκεί και πέρα, θα υπάρξουν τα αναμενόμενα σκαμπανεβάσματα στη διάθεση, οι εκρήξεις, οι τσακωμοί, οι αποκαλύψεις, η συμφιλίωση, η κατανόηση και η διαπίστωση ότι για να λειτουργήσει μια σχέση χρειάζεται προσπάθεια. Και από τους δύο.

Η ταινία βασίζεται πολύ στους δύο πρωταγωνιστές της. Η Μέριλ Στριπ παίζει με τρομακτική ευκολία την Κέι και στις δραματικές της σκηνές και στις κωμικές στιγμές, που με μια άλλη ηθοποιό ίσως να φαίνονταν αμήχανες και ντροπιαστικές. Την ίδια ευκολία έχει και ο Τόμι Λι Τζόουνς, όμως, στην περίπτωσή του, το πιο σκληρό του πρόσωπο κάνει το χαρακτήρα του πιο μονοδιάστατο και λιγότερο πειστικό όταν τελικά μαλακώσει. Απρόσμενα ουδέτερος είναι στο ρόλο του ψυχοθεραπευτή ο Στιβ Καρέλ, ενώ μικρά – σχεδόν ανύπαρκτα – περάσματα κάνουν η Ελίζαμπεθ Σου και η Μίμι Ρότζερς (περασμένα μεγαλεία).

Η ουδετερότητα είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα της ταινίας και του πώς τη διαχειρίζεται ο Φράνκελ. Όταν είναι κωμωδία, είναι λίγο κωμωδία, και στο δράμα δεν τολμάει να πάει ακόμη πιο βαθιά. Το μόνο που τονίζει τις στιγμές εκτός από τις ερμηνείες, είναι το υπερβολικό soundtrack (κυρίως στα τραγούδια), το οποίο σου υπογραμμίζει με το ζόρι τι πρέπει να νιώσεις ανά περίπτωση.