του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Σε μια περίοδο που έχει γίνει πολύς λόγος για το «λευκό» Χόλιγουντ, οι «Αφανείς Ηρωίδες» είναι μια απάντηση η οποία καταφέρνει να μιλήσει για μια ιστορία επιτεύγματος των Αφροαμερικανών, χωρίς να καταφεύγει σε υπερδραματοποίηση και χωρίς να έχει καταγγελτικό χαρακτήρα. Αντίθετα, είναι μια πολύ ευχάριστη ταινία για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και απολύτως άγνωστη στο ευρύ κοινό ιστορία. Ποιος ήξερε, δηλαδή, ότι στα χρόνια που η NASA προετοιμαζόταν να κατακτήσει το διάστημα (αρχικά με μεγάλη αποτυχία) Αφροαμερικανίδες μαθηματικοί είχαν πάρει τον ρόλο των… «υπολογιστών»;

Πριν από την ανάπτυξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών, στα υπόγεια της NASA στη Βιρτζίνια, μια τεράστια ομάδα μαύρων γυναικών είχε αυτόν ακριβώς τον τίτλο, «υπολογιστές», πασχίζοντας να επιβεβαιώσει τα σχέδια της ηγετικής ομάδας. Τρεις απ’ αυτές έπαιξαν κορυφαίο (και σχετικά αφανή) ρόλο, όχι μόνο στο διαστημικό πρόγραμμα, αλλά και στα δικαιώματα των μαύρων.

Η Κάθριν (Ταράτζι Π. Χένσον), χήρα με τρία παιδιά, υπήρξε μαθηματική διάνοια από την παιδική της ηλικία. Λόγω φύλου και φυλής, δεν κατάφερε να έχει την καριέρα που θα μπορούσε. Μέσα στη NASA, ωστόσο, οι ικανότητές της αποδείχτηκαν απαραίτητες. Έγινε, λοιπόν, η πρώτη μαύρη γυναίκα που συμμετείχε στην ομάδα συντονισμού του διαστημικού προγράμματος, η οποία έτρωγε απανωτές ήττες από το αντίστοιχο σοβιετικό. Έστω κι αν όταν εμφανίστηκε, την κοίταξαν σαν κάτι το αξιοπερίεργο. Έστω κι αν καθημερινά έπρεπε να τρέχει τεράστιες αποστάσεις κάνοντας υπολογισμούς στον δρόμο, επειδή στο συγκεκριμένο κτίριο δεν υπήρχε τουαλέτα για «έγχρωμους». Ο επικεφαλής της ομάδας (ο Κέβιν Κόστνερ σοβαρός και συγκρατημένος στον ρόλο) εκτιμά τις δυνατότητές της και της εμπιστεύεται όλο και περισσότερες ευθύνες, συχνά ενάντια στη δυσαρέσκεια των υπόλοιπων.

Η Ντόροθι (Οκτέιβια Σπένσερ) είναι η υπεύθυνη της ομάδας των «υπολογιστών», αλλά δεν βλέπει μεγαλύτερη εξέλιξη, όσο κι αν τη ζητά. Έχει το μυαλό, τις ικανότητες, ξέρει να φτιάξει ένα αυτοκίνητο που ακινητοποιείται στη μέση του δρόμου και βάζει τα γυαλιά στους άνδρες που προσπαθούν ανεπιτυχώς να λειτουργήσουν τους πρώτους ηλεκτρονικούς υπολογιστές της NASA. Η Μαίρη (Τζανέλ Μονέι) συμπληρώνει την τριάδα ως ένα ακόμη μυαλό που δυσκολεύεται να προχωρήσει. Για να γίνει μηχανικός, πρέπει να αποκτήσει την απαιτούμενη διαπίστευση μέσω σπουδών που δεν παρέχονται σε «έγχρωμους». Το διεκδικεί, το απαιτεί και θα το καταφέρει.

Οι «Αφανείς Ηρωίδες» αφηγούνται μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με χιούμορ και συγκίνηση και με τρεις εξαιρετικές πρωταγωνίστριες. Το καστ κέρδισε και το βραβείο ensemble του Σωματείου Ηθοποιών, το αντίστοιχο δηλαδή της καλύτερης ταινίας για τα Όσκαρ του 2016, παραμερίζοντας άλλα φαβορί της σεζόν των κινηματογραφικών βραβείων. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί, παρά τις εμφανείς ελλείψεις του φιλμ, κυρίως σε ό,τι αφορά το σενάριο, το οποίο δεν ξεφεύγει από τα προφανή. Είναι μια ταινία για τρεις ηρωίδες με ξεχωριστές ικανότητες, που κατάφεραν κάτι ιδιαίτερο και σημαντικό και το αφηγείται με τρόπο θετικό. Από τις ερμηνείες μέχρι τα «ζωντανά» κοστούμια, ακόμη και το τραγούδι του – συμπαραγωγού – Φάρελ Γουίλιαμς, οι «Αφανείς Ηρωίδες» χαρακτηρίζονται από αισιοδοξία, που δεν βλέπεις καθόλου συχνά σε (αληθινές) ιστορίες δικαιωμάτων.