ΕΔΩ (2024)
(HERE)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρόμπερτ Ζεμέκις
- ΚΑΣΤ: Τομ Χανκς, Ρόμπιν Ράιτ, Πολ Μπέτανι, Κέλι Ράιλι, Λόρεν ΜακΚουίν, Γκουίλιμ Λι, Μισέλ Ντόκερι, Ντέιβιντ Φιν, Οφίλια Λάβιμποντ, Κιθ Μπάρτλετ, Λέσλι Ζεμέκις
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 104'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ
Η ιστορία ενός… κομματιού γης, του οικοδομήματος που χτίστηκε επάνω της και των ανθρώπων που έζησαν κι «έφυγαν» από εκεί ανά τους αιώνες.
Ανέκαθεν δραστήριος στο τεχνολογικό κομμάτι της κινηματογραφικής εικόνας, ο Ρόμπερτ Ζεμέκις εδώ «πειραματίζεται» με τα layers του φιλμικού κάδρου, δημιουργώντας ένα puzzle εποχών κι ανθρώπινων ζωών με «θεμέλια» βάση ένα οίκημα που χτίστηκε πάνω σ’ ένα κομμάτι γης, της οποίας την εξέλιξη παρακολουθεί παράλληλα (ή και ταυτόχρονα!), από την περίοδο των δεινοσαύρων (!) έως και το σήμερα. Στο παρελθόν, ο Πίτερ Γκρίναγουεϊ έχει επίσης δοκιμάσει να «σπάσει» την παραδοσιακή μιας δυσδιάστατης κινούμενης εικόνας με επιπλέον multilayers δράσης εντός ενός ενιαίου κάδρου, προφανώς με εκκεντρικά αρτίστικο και αυθάδικο τρόπο. Ο Ζεμέκις «προσγειώνει» αυτό το concept σε κάτι αληθινά γήινο και «Εδώ» προσθέτει αυτό που (πολλάκις) μας έχει δείξει πως γνωρίζει (ακόμη) καλύτερα: καρδιά.
Το φιλμ αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από τη ματιά ενός πλάνου! Ξεκινώντας από ένα γρήγορο montage της… προϊστορίας του πλανήτη, ένα κομμάτι γης μετατρέπεται σε τόπο αφήγησης, ο οποίος φιλοξενεί το είδος μας επί σειρά… αιώνων, με δείγματα ζωής ιθαγενών που κατοικούν στη Φύση, για να φτάσει στην έλευση των πολιτισμένων κοινωνιών και στο χτίσιμο ενός σπιτιού που στο πέρασμα του χρόνου θ’ αλλάζει ιδιοκτήτες, θνητούς και «περαστικούς» από τους τοίχους του. Ζευγάρια και οικογένειες θα ξεδιπλώσουν τις μικροσκοπικές (σε σύγκριση με ολόκληρο το ανθρώπινο σύμπαν) στιγμές τους, μέχρι να χαθούν ως υπάρξεις και μνήμες.
Όσο κι αν «χάνεται» μέσα στο όλο εγχείρημα, ο Ζεμέκις αγκαλιάζει τους ανθρώπους του (και τους θεατές) με λιτό κι απέριττο συναίσθημα, προσεγγίζοντας τεράστια θέματα του γήινου και περιορισμένης διάρκειας βίου μέσα σ’ ένα πλαίσιο περιβάλλοντος «αγέραστου» που είναι η Γη η ίδια (όσο κι αν την φθείρουμε…), χρησιμοποιώντας την προστασία που μας προσφέρει ο (κάθε) οίκος μας ως σημείο ταύτισης αχώριστης από το ποιοι είμαστε και πως μεγαλώσαμε. Μέχρι τέλους.
Σε επίπεδο παραγωγής, από άποψης οπτικών εφέ και σκηνογραφίας (ειδικά), η δουλειά είναι εξαιρετική και το φιλμικό κάδρο μαγνητίζει το βλέμμα περισσότερο από το ενδιαφέρον του θεατή για το σενάριο και τους χαρακτήρες. Όσο για την εφαρμογή του de-aging που τόσο είχα… κανιβαλίσει στον «Ιρλανδό» (2019) και στον περσινό «Indiana Jones», είδα τον «δάσκαλό» μου όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην οθόνη ο νεαρό(τερο)ς Τομ Χανκς! Ήταν τόσο ανησυχητικά καλό το αποτέλεσμα!