του Ηλία Φραγκούλη

Τελευταία φορά που είχαμε δει τον Hellboy στο σινεμά ήταν το 2008, με τη «Χρυσή Στρατιά» του Γκιγέρμο ντελ Τόρο και τον Ρον Πέρλμαν στον ομώνυμο ρόλο. Πάντοτε υπήρχε πρόθεση να γυριστεί και δεύτερο sequel, όμως ο ντελ Τόρο δεν κατάφερε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο αυτού (σε σενάριο και σκηνοθεσία) και εγκατέλειψε, με τον Πέρλμαν να τον ακολουθεί. Με προσανατολισμό προς το R rating, πια, ο δημιουργός τού comic Μάικ Μινόλα και ο σεναριογράφος / παραγωγός καταφέρνουν σήμερα να «αναστήσουν» τις περιπέτειες του Hellboy που… παρασκηνιακά πρέπει να είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το ίδιο το φιλμ, καθώς την παραγωγή ανέλαβε η μπιμουβάδικων προδιαγραφών Millennium Films (ξέρεις, γυρίσματα στη Βουλγαρία…), ενώ το βρετανικό background της πλοκής τού «Ξαναγύρισα από την Κόλαση» φέρνει στην καρέκλα του σκηνοθέτη τον ντόπιο Νιλ Μάρσαλ, κάποτε τεράστια ελπίδα για το horror genre με το αριστουργηματικό «Η Κάθοδος» (2005). Ατυχώς, ο ελληνικός υπότιτλος τούτου του «Hellboy» περισσότερο μοιάζει να περιγράφει την έξοδό μου από την κινηματογραφική αίθουσα στην οποία παρακολούθησα την ταινία…

Μετά από μια άστοχη εισαγωγική σκηνή με δαίμονα που έχει πάρει τη μορφή Μεξικάνου (μια κάποια «τρολιά», με την οποία ουδείς πρόκειται να γελάσει…) wrestler, ο Hellboy οδηγείται στο αρχηγείο της παλιάς του υπηρεσίας, για να έρθει ξανά σε επαφή με τον πατέρα του, ο οποίος θα τον κατευθύνει προς παλιά βρετανική λέσχη για να λάβει τα clues της επόμενης αποστολής του. Μέλος κι εκείνος αυτής της λέσχης, ο καθηγητής Μπρουμ συμμετείχε σε μια ομάδα κυνηγιού γιγάντιων τεράτων, την οποία θα γνωρίσει ο Hellboy και θα παρατηρήσει πως κανείς τους δεν δείχνει γερασμένος σε σχέση με παρελθούσες φωτογραφίες! Ένα μέντιουμ θα του εξηγήσει «τ’ όνειρο» όσον αφορά την προέλευσή του και ένα παιχνίδι κυνηγιού στο παρακείμενο δάσος θα πάει εντελώς στραβά, με τον Hellboy να συνειδητοποιεί ότι έχει πέσει θύμα σκευωρίας.

Μοναδικός σύμμαχος του Hellboy, πια, θα γίνει η νεαρή psychic Άλις (πόσο ντροπή για τη Σάσα Λέιν του «American Honey»), η οποία οραματίζεται κακά μαντάτα για τον ερχομό μάγισσας που έσφαξε στο μακρινό παρελθόν ο Βασιλιάς Αρθούρος, αλλά το… κεφάλι της ελευθερώθηκε ξανά κι αναζητεί το υπόλοιπο σώμα της, ώστε να γίνει μια… «συρραφή» μελών και αρτιμελής πάλι να απειλήσει την ανθρωπότητα με κακό ψόφο (χειρότερο του Brexit, δηλαδή). Ένας μυστηριώδης δεσμός μεταξύ της θρυλικής Νίμουε και του Hellboy δείχνει να υπάρχει στον ορίζοντα, όμως ο δεύτερος δεν θέλει να τον δει να ευδοκιμεί και από ένα σημείο κι έπειτα το «Hellboy» του Μάρσαλ αναλώνεται σχεδόν αποκλειστικά σε κλωτσομπουνίδι ψηφιακών εφέ με έμφαση σε κουβάδες αίματος και γκροτέσκα σπλατεριά εντέρων κάθε φύσης, τα οποία γεμίζουν δίχως ίχνος αιδούς (και στομαχικών διαταραχών) τη μεγάλη οθόνη. Και αυτό το τελευταίο υποτίθεται πως είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει τούτο το φιλμ!

Τα υπόλοιπα ή την εξέλιξη της δράσης μπορεί κανείς να τη φανταστεί και χωρίς να χρειαστεί να δει τούτη την ταινία, η οποία εκτός από τον ατελείωτο σε διάρκεια, επιφυλάσσει και μια «κρυφή» σκηνή κάπου εντός των end credits, ενώ αν είστε εντελώς ηλίθιοι και δεν έχετε καταλάβει ότι υπάρχει πρόθεση για ακόμη ένα sequel, υπάρχει και post end credits σκηνή! Διότι, ως γνωστόν, η βλακεία είναι αήττητη.