του Νίκου Παλάτου

Βέβαια, είναι μάλλον παράδοξο το γεγονός πως η εικόνα που έχει αποτυπωθεί στη μνήμη των περισσότερων για τη μικρούλα, ορφανή Χάιντι και το περιβάλλον των Άλπεων (όπου μεγάλωνε, σύμφωνα με τα βιβλία της Ελβετίδας συγγραφέως Γιοχάνα Σπίρι) προέρχεται όχι από την πένα της αλλά μάλλον από τη φαντασία των Ισάο Τακαχάτα και Χαγιάο Μιγιαζάκι! Οι  Ιάπωνες (μετέπειτα) συνιδρυτές του περίφημου studio Ghibli εκτόξευσαν κατά τη δεκαετία του ’70 τις καριέρες τους μέσω της σε στυλ anime τηλεοπτικής μεταφοράς των περιπετειών της Χάιντι. Η σειρά που πρωτοπροβλήθηκε στην Ιαπωνία στις αρχές του 1974 σημείωσε παγκόσμια επιτυχία στο παιδικό κοινό, με τη χώρα μας να μην αποτελεί εξαίρεση (αν θυμάμαι καλά, προβαλλόταν από την ΕΡΤ τα μεσημέρια των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ’80, με τον τίτλο «Χάιντι, Το Κορίτσι των Άλπεων»).

Τούτο το νέο φιλμ κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνίστρια την Χάιντι και την παρέα της δεν αποτελεί κάποιο remake (της live action ταινίας του 1937 με την Σίρλεϊ Τεμπλ, ας πούμε), ούτε κινηματογραφική σύμπτυξη των TV series. Πρόκειται για άτυπη συνέχεια των περιπετειών της, η οποία ως προς το σχέδιο προσπαθεί να διατηρήσει σε γενικές γραμμές την anime αισθητική των πρώτων διδαξάντων του είδους, ενώ ως προς το στόρι μοιάζει να ενώνει (κάποια από) τα όσα ανάγονται στα προηγούμενα με μια… αόρατη παρελθοντική γραμμή. Το αποτέλεσμα που προκύπτει (ως προς τις δύο αυτές παραμέτρους) κρίνεται… διόλου πετυχημένο, αφού το μεν κινούμενο σχέδιο φαντάζει εντελώς αφύσικο (η κίνηση των χαρακτήρων ειδικότερα είναι λες και γίνεται σε slow motion!), η δε αφήγηση δημιουργεί εύλογες απορίες για πρόσωπα και καταστάσεις (φερειπείν, πρέπει να είσαι βαθύς γνώστης της όλης φάσης για να καταλάβεις τι ρόλο βαράει η Κλάρα στη ζωή της Χάιντι).

Φυσικά, αυτό δε σημαίνει πως όσα συμβαίνουν είναι τόσο δυσνόητα. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα, καθώς το στόρι κινείται στα όρια του απλοϊκού. Ο κακός βιομήχανος σκοπεύει να επαναλειτουργήσει το παλιό πριονιστήριο για να φέρει την… ανάπτυξη, η Χάιντι θέλει να σώσει τον μικρό λύγκα ο οποίος βρήκε καταφύγιο στο χωριό επειδή (βασικά) δάσος γιοκ, ο παππούς παίρνει το μέρος της μικρής στη «σύγκρουση» με τους συγχωριανούς και τον Δήμαρχο, οι οποίοι καλοβλέπουν τα σχέδια του επιχειρηματία, και κάπως έτσι ξεκινούν οι μπελάδες για όλους τους εμπλεκόμενους.

Το μήνυμα για τη σωτηρία του περιβάλλοντος είναι ασφαλώς καλοδεχούμενο, αν και η εκδικητικότητα του Σνάιτινγκερ έναντι του άτυχου λύγκα δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα. Η τεχνολογική πρόοδος και το χρήμα εξετάζονται υπό το πρίσμα της απληστίας και της ηθικής παρακμής, κάτι που στουκάρει ελαφρώς με τον χαρακτήρα του πατέρα της Κλάρα, ο οποίος είναι κι εκείνος businessman λεφτάς από την πόλη, πλην όμως, είναι… από τους καλούς! Το χιούμορ δεν αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του φιλμ, μιας και το ύφος του στόρι περισσότερο σε περιπέτεια φέρνει, όμως, με μία ατάκα γέλασα (εξαιτίας της ελαφρότητας της): «Το να είσαι καλός είναι πολύ πιο σπουδαίο από τα να είσαι πλούσιος», ξεστομίζει έμπλεη παιδικής αφέλειας η Χάιντι λίγο πριν το φινάλε! «Κουμμούνια θα πεθάνετε», φαντάστηκα να της απαντά στα καπάκια ο κακιασμένος Σνάιτινγκερ. Κάτι τέτοιο, ασφαλώς, δεν έγινε. Λέτε, όμως, η Χάιντι, εκεί ψηλά στις Άλπεις που ζούσε, να είχε ακούσει για… «Ωρολογιακό Μηχανισμό» (2022);