του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Αν η «Amazing Amy» ανακάλυπτε τι συνέβαινε στο «Μυστικό της Ευτυχίας», θα γινόταν του… «Κοριτσιού που Εξαφανίστηκε»! Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να αντιδράσει αν έβλεπε το – υποψήφιο για Όσκαρ – alter ego της, Ρόζαμουντ Πάικ, να «συμμορφώνεται» σε καλή νοικοκυρά, δούλα και κυρά, η οποία τολμάει να μη θέλει να γίνει μητέρα για να επικεντρωθεί στην καριέρα της, οδηγώντας τον σύντροφό της, Χέκτορ, σε ένα υπαρξιακό ταξίδι στα πέρατα του κόσμου;

Και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά προβλήματα. Υπάρχουν αρκετά πράγματα που πηγαίνουν στραβά σε αυτό το «Μυστικό της Ευτυχίας». Θες ο περιορισμός των χαρακτήρων σε στερεοτυπικές απεικονίσεις προς όφελος ενός ηθικού διδάγματος; Θες η αφήγηση της ιστορίας που ακολουθεί με μαθηματική ακρίβεια τα στάδια αποδόμησης μιας «λευκής, άνετης ζωής»; Θες η αντιμετώπιση του υπόλοιπου πλανήτη ως εξωτικού αξιοπερίεργου χωρίς βάθος και πολυπλοκότητα; Αυτό που ξεκινάει στη θεωρία ως ένα εσωτερικό ταξίδι έμπνευσης και αυτοανακάλυψης, μια περιπέτεια σε κάθε γωνιά του κόσμου προς εύρεση των πραγματικών νοημάτων της ζωής, καταλήγει τελικά μια συλλογή από χιλιοειπωμένα τσιτάτα, θαρρείς κλεμμένα από τη βιβλιογραφία του Λεό Μπουσκάλια ή του Έρβιν Γιάλομ, που υποτιμούν τον ίδιο τον θεατή, θεωρώντας ότι του αποκαλύπτουν μια μεγάλη αλήθεια ενόσω, στην πραγματικότητα, όχι μόνο υποδεικνύουν τα προφανή αλλά και, ταυτόχρονα, υποτιμούν την πολυπλοκότητα των εννοιών και τις ανάγουν σε απλουστευμένες… ανουσιότητες.

Και είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις μια φροντισμένη παραγωγή που ταξιδεύει από την Κίνα στην Αφρική και από εκεί στο Λος Άντζελες (αποτυπώνοντας κάθε προορισμό με τη γραφική προσέγγιση ενός λευκού παρατηρητή, ας το παραδεχτούμε) να συμπεραίνει με αφέλεια ότι ευτυχία είναι απλά μια μητρότητα ή ένας σύζυγος, πετώντας από το παράθυρο του αεροπλάνου κάθε ένδειξη ουσιαστικού πνευματικού κέρδους από το ταξίδι!

Κι αν θα έπρεπε να επισημάνουμε το πόσο χαριτωμένος παρουσιάζεται ο Χέκτορ του Σάιμον Πεγκ, πόσο «ζωντανή» εμφανίζεται η Ρόζαμουντ Πάικ ή πόσο ευχάριστη κάνουν τη διαδρομή οι μικρές (αλλά χαρακτηριστικές) εμφανίσεις των πάντα ευπρόσδεκτων Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Ζαν Ρενό, Τόνι Κολέτ και Κρίστοφερ Πλάμερ, ο χειρισμός του σεναρίου τούς μετατρέπει όλους σε άνευρες μαριονέτες πίσω από έναν πασιφανή «ηθικό» σκοπό που, πραγματικά, κάνει την τελική «χώνεψη» απείρως δύσκολη. Υποθέτω πως όσοι επιθυμούν «μασημένη τροφή» και αρέσκονται σε εύπεπτα σεμινάρια διδακτικού χαρακτήρα θα τα βρουν πιο εύκολα, όμως είμαι σίγουρος ότι ακόμα κι εκείνοι γνωρίζουν πολύ περισσότερα για την ευτυχία από όσα θεωρεί ότι τους αποκαλύπτει ο σκηνοθέτης.