του Ηλία Φραγκούλη

Ligo krasi, ligo thalassa kai to Matt Dillon mou. Κάπως έτσι ξεκινά σε διάθεση η «Στοιχειωμένη Καρδία» του Φερνάντο Τρουέμπα, τονίζοντας το couleur locale στοιχείο του ελληνικού τοπίου ίσως λίγο περισσότερο από την… ανάπτυξη χαρακτήρων, στοχεύοντας ταυτόχρονα στη δημιουργία κλίματος μυστηρίου γύρω από την ταυτότητα και το παρελθόν του κεντρικού ήρωα, για να καταλήξει σε μία ανεκδιήγητη κορύφωση που δεν δίνει καν πλήρεις απαντήσεις στα ερωτήματα τα οποία έχει θέσει σε… βραδείας καύσεως χρόνο αφήγησης!

Από την αρχή είναι δύσκολο να γίνουν αποδεκτά κάποια πράγματα στο καταστασιακό του έργου, φανερώνοντας πως το πρόβλημα είναι πρωτίστως σεναριακό. Πως βρέθηκε να έχει στην κατοχή του boutique εστιατόριο πάνω σε έρημο και κατά τα άλλα παντελώς αναξιοποίητο νησάκι ένας Αμερικανός «φυγάς» που αναζήτησε μια νέα ζωή στην Ελλάδα; Η σωρεία άλλων απιθανοτήτων και «plot holes» έχει να κάνει με ενδεχόμενα #spoiler προς τους αναγνώστες, με το ίδιο το φιλμ να (νομίζει πως) «καλύπτει» τα κενά μέσω της αφελούς ευκολίας της τοποθέτησης της δράσης στο καλοκαίρι του 2011 (απόλυτα άστοχη η ένθεση της τρομοκρατικής επίθεσης της 11^ης Σεπτεμβρίου ως είδηση που μαθαίνουμε από τηλεοπτική μετάδοση), άρα ελλείψει τεχνολογίας ουδείς από τους υπόλοιπους χαρακτήρες μπορούσε να εντοπίσει γρήγορα τα… μυστικά και ψέματα του Μαξ.

Ενώ στο μεγαλύτερο μέρος της η «Στοιχειωμένη Καρδιά» πλασάρεται σαν ρομαντικό δράμα επούλωσης πληγών δυο ανθρώπων με παρελθούσες σχέσεις που δεν ξεχάστηκαν καθόλου εύκολα, ακόμα και το casting αδικεί το ταίριασμα των Ματ Ντίλον και Αΐντα Φολκ. Η Ισπανίδα ηθοποιός είναι γεννημένη το 1986, περίοδο στην οποία ο Ντίλον ήταν ήδη ένας νεαρός star (και πρωταγωνιστής) χολιγουντιανών παραγωγών, κοινώς… η Φολκ στέκει δίπλα του καλύτερα σαν κόρη του παρά ερωμένη του!

Οι ισχνές υποπλοκές (υπερβολή και που χρησιμοποιώ τη λέξη!) αναγκάζουν το φιλμ να εστιάσει σχεδόν αποκλειστικά πάνω στους δύο χαρακτήρες του Μαξ και της Άλεξ, προσθέτοντας τον νεαρό βαρκάρη Τσίκο (Χουάν Πάμπλο Ουρέγο) ως «σανίδα σωτηρίας» στην ιστορία, με μια έριδα η οποία εκτονώνεται σαν… από άλλη ταινία, για να οδηγηθούμε σε μία τελευταία πράξη ακραίων καταστάσεων που πάνε το genre της «Στοιχειωμένης Καρδιάς» σε εντελώς λάθος κατεύθυνση από το ερωτικό δράμα που θα «έπρεπε» να έχει ένα αίσιο τέλος… στην ακρογιαλιά. Φοβούμαι πως η Μαρινέλλα δεν θα ενέκρινε (πόσω μάλλον ο ανυποψίαστος θεατής)!