του Άγγελου Μαύρου

Το «La Libertad» του Λισάντρο Αλόνσο στην ουβερτούρα και τα ιντερλούδια δασώδους, βεριτέ υλοτομίας; Το «Στην Καρδιά του Χειμώνα» της Ντέμπρα Γκράνικ στο εφηβικό μπούστο diy διαλεύκανσης πατροεξαφάνισης ως τελετής επώδυνα μυητικής στο τέλος της αθωότητας; Το «Alpha Dog» του Νικ Κασσαβέτης στα teenage σούξου μούξου δεσμώτη – ομήρου και το ακόλουθο διακύβευμα ζωής ή θανάτου του κρατούμενου αγορίνα; «Ο Γιος» των αδελφών Νταρντέν στο μαστορικό habitat και τον (κατόπιν αλλαγής φύλου της κεντροηρωίδας) τίτλο; Το «Wasted Youth» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου στο (στην απόξω) κάτοπτρο – φρέσκο μιας Ελλάδας σε αναβρασμό και, πια και, σε φαλιμέντο; Δε θα εκπλησσόμουν αν ο κινηματογραφόφιλος δημιουργός τού (ακόμη η καλύτερη δουλειά του) «Όλο το Βάρος του Κόσμου» τα έχει δει όλα. Πιάνομαι εξαπίνης γιατί, συνειδητά ή ασυνείδητα, τα κάνει συλλήβδην πριονίδι στην τρίτη και χειρότερη ταινία του, που δεν παίρνει «Διόρθωση», παλινωδώντας αβέβαια και άτεχνα ως σασπένς απαγωγής family δράματoς «Ανατομία Ενός Εγκλήματος» συνιστωσών ντόπιων «κρίσεων» ή παθογενειών.

Άσκοπες ασκήσεις ύφους με «ατμόσφαιρες» σε κάδρα αντιθέσεων (φωτός – σκιάς, πέτρας – ξύλου), «φιλική» συμμετοχή επαγγελματιών και ερασιτεχνών που συχνά προσιδιάζει σε αποτυχημένη πρόβα (θα… θιχτεί κάποτε κριτικά η δεύτερη, μόνιμα ανοιχτή πληγή της εγχώριας Έβδομης Τέχνης, το κάστινγκ;), σημαίνουσες ρητά κοινοτοπίες περί χρέους / ευθύνης / διάλυσης που πλάι στα φόντα (διαδηλώσεις, μετανάστες σε δημόσιες υπηρεσίες, ένα λογιστήριο) και στα βαλτά ντιρέκτ πλανάκια επεισοδίων αποσκοπούν πεζά σε μια αλληγορική εθνική «προβολή» του θεατή, το επουσιώδες να ψάχνει αδιέξοδα το γνήσιο και να βρίσκει σχεδόν μόνιμα το κίβδηλο, καταλαμβάνοντας το χωροχρόνο του φιλμ κι αυταπατώμενο ότι έτσι διαφωτίζει χαρακτήρες: όλα βλέπουν τα δέντρα και χάνουν το δάσος, ενώ «Η Κόρη» «δρώντας» εκδικείται για τη στράφι ιθαγενή νέα γενιά σπασμωδικά. Με το μπαρδόν, αλλά έχετε καβαλήσει κάτι άλλο και όχι το Greek Wave εδώ, παιδιά…